Nadat een aantal recensies voor MetalFromNL me naar alle uithoeken van het land brachten, is het vandaag eindelijk weer tijd om te schrijven over een band uit mijn eigen thuisprovincie. Het Limburgse Suttungr speelt black metal in klassieke vorm, met invloeden uit eeuwenoude West-Europese geschiedenis en mythen. Fans van bands als Darkthrone en Immortal en het rauwe geluid dat zij in de jaren negentig produceerden kunnen hun lol op met langspeler “Eburoons Vuur”.
Als een feniks rees Suttungr in 2017 uit de assen van haar spiritueel voorganger Paramite. Waar Paramite aanvankelijk old school thrash metal speelde, tappen de Limburgers met Suttungr uit een ander old school-vaatje: black metal, en dan de specifiek de tweede golf, met haar legendarische zwaartepunt in Noorwegen.
Eburoons Vuur
Suttungr windt er geen doekjes om en trapt de titeltrack van hun debuutalbum af met rauwe tremoloriffs en blastbeats, waarbij er al snel ook voldoende aandacht blijkt te zijn voor melodie. Als de brute furie van instrumentalisten Haugr, Valtyr, en Xulthryot al even onderweg is, sluit vocalist Eldr aan om zijn ijzingwekkende krijsen ten gehore te brengen.
Dit eerste nummer beschrijft de strijdlust van de Eburonen, een volksstam die in de tijd van Julius Caesar rondom de Kempen en Limburg tussen de Maas en de Rijn woonden. Zwaarden worden gesmeed, de nacht wordt in brand gezet, en Suttungr schept een episch beeld van een lang verloren tijd die voor menig black metalmuzikant en –liefhebber nog steeds erg interessant is.
Dwaallicht en Zoon van de Hamer
Zoals het goede OSBM-tekstschrijvers betaamt, verwijzen de heren van Suttungr in “Dwaallicht” naar kille, ijzige weersomstandigheden in pikdonkere winternachten. Dergelijke sferen zijn bijna net zo cruciaal als power-akkoorden die tremolo gespeeld worden en het razendsnel rammen op de snaredrum zijn in deze specifieke tak van het genre. Vele jaren nadat ik Emperors “In the Nightside Eclipse” voor het eerst hoorde, heb ik nog steeds een ontzettend zwak voor een goede black metaltrack die me diep de vrieskou insleurt.
Op “Zoon van de Hamer” wordt in de intro kiest Suttungr om even een beetje gas terug te nemen. De gitaren presenteren mooie, kalme arpeggio’s en als de drums zich eenmaal bij het geheel voegen is dat in eerste instantie ook in een rustigere stand dan de blastbeats van hiervoor. De vocalen in het eerste deel van dit nummer komen over alsof er een lange spoken word-passage gaat volgen, maar het viertal besluit al snel dat het genoeg is geweest met de rust. De krachtige screams zijn weer terug en instrumentaal zitten de mannen in de categorie klassiek Immortal-beukwerk. Het nummer eindigt met een prachtige fingerstyle-akoestische passage die zorgt voor een mooie symmetrie in opbouw.
Thematiek
Op “Baduhenna” lijken de Limburgers qua materie ook nog even een uitstapje te nemen naar West-Friesland, maar de overkoepelende thematiek blijft steeds duidelijk in beeld. Veel tekstuele motieven keren herhaaldelijk terug, wat zorgt voor een fraai geheel. We hebben hier niet te maken met een zevental willekeurige nummers, maar met een daadwerkelijk album; een kunst die af en toe verloren lijkt in de hardere genres. Een aantal stukken op deze langspeler waren eerder overigens al te horen op een EP van Suttungr uit 2022, maar passen uitstekend in de flow en het verhaal van dit album.
Gemakshalve neem ik aan dat de naam van deze band een verwijzing is naar de Noordse mythologie (en niet naar één van de manen van Saturnus). Dat gegeven, samen met de onderwerpen die Suttungr aansnijdt en de muzikale stijl waarvoor zij hebben gekozen, maakt dat deze plaat enerzijds voelt als een eerbetoon aan black metals tweede golf. Anderzijds trekken zij inspiratie uit een ander geografisch gebied dan tot nu toe aan bod kwam in teksten uit dit genre. Ook muzikaal zijn er veel toevoegingen, zoals wisselende vocale stijlen en onverwachte wending qua drums, die “Eburoons Vuur” een eigenzinnig karakter geven. Het is een mooie samensmelting van de stijl van de essentiële werken uit het Noorwegen van midden jaren negentig en wat de moderne interpretatie van OSBM te bieden heeft.
Tot slot
De gitaren klinken steevast erg ruim en breed, en de mix over het hele album is onwijs fijn. Hoewel de plaat me vaak doet denken aan het geluid van de gloriedagen van de Noorse black metal, klinken de nummers hier absoluut niet alsof ze zijn opgenomen op een 4-track recorder in de slaapkamer van Fenriz. Alles wijst erop dat deze nummers in een professionele setting zijn opgenomen en de mix en master van Kale Audio laat de muziek vervolgens tot leven komen. Suttungr bewijst hier dat een rauw geluid niet hoeft te betekenen dat de productie amateuristisch is. Een ijzersterke toevoeging aan de Nederlandse black metalcanon.
Meer weten over Suttungr? Je vind ze op Facebook.
