Asgrauw is inmiddels een naam die niet mag ontbreken aan je lijst als je van Nederlandse black metal houd. De driekoppige band uit Groesbeek bestaat al sinds 2010 en heeft al een mooie rits muziek gemaakt. Hun nieuwste album kwam 31 oktober uit en ze hadden de dag erna een release show in De Pul in Uden, ondersteund door Zwart en Hellevaerder.
Ik had zelf de eer om in te mogen vallen als bassist bij Hellevaerder en kon hierdoor de show van Asgrauw (en natuurlijk Zwart) ook beleven. En het was ook zeker een beleving. De set zat goed in elkaar en de nummers werden goed gespeeld. Een tof eerste voorproefje. De afwisseling van vocalen tussen Kaos en Vaal geven niet alleen op het album, maar ook live een toffe dynamiek in de sound.
Ondanks dat ik de hele band goed vind moet ik toch nog even extra complimenten geven aan Batr. Het drumwerk was écht indrukwekkend en gaaf om te zien. Ik kon vanaf de zijkant van het podium goed zien wat er allemaal gebeurde en ik was erg onder de indruk van het spel. De blast beats waren strak, snel en gecontroleerd. De fills en de accenten waren ook interessant om te zien en gaaf om te horen.
Oorsprong
Ik zal nu maar eens over het album zelf beginnen, want daarvoor zijn we hier ten slotte. Oorsprong begint met het nummer Kosmische Strijd. Een gave opener van het album en een goede indruk van wat je kan verwachten. Het is niet zeldzaam om wat rauwere opnames te horen bij black metal bands dus ik was bijna verbaasd om de goede kwaliteit van de opnames te horen.
Het is moeilijk om een volledig album in één woord te omschrijven, maar ik ga het proberen. Episch. Elk nummer heeft zijn eigen rol in het album en elk nummer is écht episch. Bloedstollende blastbeats, sterke riffs gepaard met een goede backing track en dynamische vocalen houden elk nummer interessant. Ik probeer altijd wel een beetje kritisch te zijn, maar ik heb eigenlijk niets aan te merken aan dit album. Er is één intro dat misschien iets minder soepel overloopt naar de muziek in het nummer Apada (wat overigens wel mijn favoriet van het album is) maar verder heb ik niks te zeiken.
Ik zal ook eerlijk bekennen dat black metal niet mijn favoriete metal genre is. Hoewel ik de muziek en de mensen in de scene absoluut waardeer is het niet een genre wat ik regelmatig luister (op wat Alcest na). De afwisseling tussen de melodische en de dissonante stukken komen goed over en de mix geeft de ruimte om goed te letten op de details in de nummers.
Het feit dat de muziek Nederlandstalig is kan voor sommigen een struikelblok zijn (al zou ik niet zo goed weten waarom) maar ik zou iedereen zeker aanraden om dit album een kans te geven. Nooit verkeerd om je muzikale horizon uit te breiden toch? Zeker als je van de elementen snel, heftig, hard en melancholisch melodisch kan genieten is dit misschien een goede instap in de duistere wereld van black metal.
Kaos, Vaal en Batr van Asgrauw. Goed werk heren! Dit album gaat jullie naam zeker op positieve wijze spreiden door het land. Ik hoop jullie gauw weer te zien spelen!
Op zaterdagavond 19 oktober, waren we op pad om bandjes te kijken: Death metal in cafe the Jack op het Stratumseind. Tegen aanvang is The Jack nog enigszins rustig. PSV speelt vanavond en de wedstrijd is bijna voorbij, dus het zal vast nog wel wat drukker worden.Wij hebben er in ieder geval zin in.
MANCUERDA.
We staan buiten een biertje te drinken wanneer we muziek horen, de show is net begonnen. We haasten naar binnen en zoeken een plek vooraan in de nog vrij lege zaal. Zelf zijn wij niet de grootste liefhebbers van doom metal en moeten er dan ook even inkomen.
Mancuerda is een old school death metal band met een flinke Doom ondertoon uit regio Den Haag. Ze zijn in 2019 gestart maar door line up wijzigingen en de Covid periode, hebben ze hun eerste EP. ‘Through Skin, Muscle and Bone’ pas in 2023 uit kunnen brengen en zijn ze in dezelfde periode gestart met live optredens.
Mancuerda laat gelijk zien wat we kunnen verwachten: rauwe trage death/doom metal. Met een enorm sterk ritme sectie waar de zanger de meest gruwelijke lyrics overheen grunt. Tussen de nummers worden we getrakteerd op audiofragmenten over seriemoordenaars.
Op het podium komt de band wat stroef over. Er is weinig interactie onderling of met het publiek, en naast de audiofragmenten of nummer aankondigingen zijn er verder weinig praatjes tussendoor. De drummer oogt daarentegen wel heel enthousiast.
Later in de set worden de doom nummers afgewisseld met wat snellere death metal. Het hoogtepunt voor ons was dan ook “Feed Her To The Pigs”. Wanneer de band de band afsluit met “Mancuerda” lijkt de zanger wat meer op zijn gemak. Het publiek doet enthousiast mee wanneer ons wordt gevraagd te headbangen.
Mancuerda is een band met veel potentie, een die we graag nog eens willen zien wanneer ze wat meer ervaring hebben opgedaan.
Na afloop maken we nog even een praatje met de zanger die enige tips of opmerkingen ten harte neemt, en vervolgen dan onze weg naar buiten voor wat frisse lucht.
DAUTHUZ
En dan is het tijd voor Dauthuz, bij aanvang van de set zijn er wat technische problemen. Maar wanneer deze opgelost zijn starten ze hun set sterk! Direct meer tempo wat in ons geval net wat lekkerder binnenkomt.
Dauthuz is een ‘old school death metal’ band uit de omgeving van Zaandam. Met bandleden uit bands als: ‘Nembrionic, Dissect, Consolation, Facelifter en Eternal Solstice. Heeft de band hun voeten stevig in de Nederlandse death metal scene weten te zetten. In November ’24. Komt hun nieuwe album ‘The Pale Death’ uit.
Het is jammer genoeg niet heel veel drukker geworden in Cafe the Jack, het publiek staat wel wat dichter bij het podium maar is nog steeds vrij rustig.
Aan de stage presence van de zanger zal het niet liggen, met wat “humoristische” opmerkingen en zijn expressies tijdens en tussen de nummers door blijft het publiek geboeid. Zo nu en dan start hij voor het podium, wat hij gewoonlijk niet doet maar dit podium was niet erg groot dus nam hij af en toe de ruimte door ervoor te gaan staan. Op de rand van het podium zittend vertelde hij het publiek dat hij ontzettend moe was, omdat hij de vorige dag zijn vrijgezellen feest had gehad. Hierop volgde felicitaties en condolences (met een knipoog natuurlijk.) vanuit het publiek.
*Nogmaals van harte!*
Ook de Bassist neemt zo nu en dan de voorgrond, al hebben we zijn gezicht niet kunnen zien want daar hangt voornamelijk een bos haar voor tijdens de set. De overige bandleden lijken met name erg gefocust op hetgeen dat ze spelen.
Op ongeveer een kwart van de set laat de microfoon kabel los, wat ook al gebeurde tijdens de set van Mancuerda. Gelukkig was dit snel opgelost en konden ze verder.
Dauthuz speelt Old school Death Metal met een hardcore achtig randje en melodische passages, en starten hun set met nummers die we gaan tegenkomen op het aankomende gelijknamige album ‘The Pale Death’. Vervolgd met nummers van het album ‘Cold’. En sluiten de set af met het nummer ‘Destined for death’ waarbij de zanger van Mancuerda op het podium word gevraagd om deze vocaal gezamenlijk af te sluiten.
Aan het einde van de avond praten we met de zanger en later ook andere bandleden want de molen die op het net aangekochte shirt staat, heeft schijnbaar nog wat oud Hollandse geschiedenis. Altijd interessant om iets te leren, helemaal als de molen een grote rol speelt met betrekking tot het aankomende album. Maar voor uitleg over de molen moesten ze even opzoek naar de gitarist, die vervolgens het hele verhaal enthousiast vertelde. Een verrassende avond en erg gezellig!
Op 1 november organiseerde Degenerate een metalavond in de Vondelbunker, een autonoom cultureel centrum. Hoewel de Vondelbunker niet gekraakt is, heeft het wel die krakervibe, en wordt volledig gerund door vrijwilligers. Er is geen podium, het licht en geluid is een bonte verzameling, de het publiek is alternatief en divers. Deze interessante avond werd gevuld door Lord Of The Flies, Molton Grove, Skyloth en Degenerate. Helaas was ik er alleen voor de eerste twee bands.
Lord Of The Flies
Lord Of The Flies is een jong blackmetal trio. Ik kende de band nog niet, en wist ook niet wat ik kon verwachten toen ik deze jonge gasten het podium op zag komen. In de soundcheck was echter al goed te horen dat deze band niet voor niets uitgenodigd was. Progressieve, technische riffjes, ultra lage grunts, en ijzingwekkende schreeuwen zorgen voor een interessant stukje black metal, wat ver buiten de gebaande paden gaat.
Het duurde even voor de geluidsman het geluid goed had, maar drie nummers verder in de set was het geluid prima, en stond menigeen hoofdschuddend te luisteren.
Molton Grove
Ik volg de mannen van Molton Grove al een tijdje, en ben elke keer weer opnieuw in awe door de vocals van frontman Nicolai. Vandaag liet de band zien dat niet allen Nicolai over een goude keeltje bezit; ook de gitaristen deden een aardige duit in het zakje met wat vocal harmonies op de achtergrond.
Ook op een klein ‘podium’ weet Molton Grove zich goed te handhaven, en straalt de energie van het podium af. Dat is wel vooral naar binnen gerichte energie – de muziek van Molton Grove is emotioneel en de expressie van de band werkt aanstekelijk. Naast een aantal nummers van hun debuut EP, kwamen er ook wat nieuwere tracks aan bod deze set. Vooral de track over stres (stress relieve? ik heb niet goed geluisterd blijkbaar) kwam lekker binnen. Ik ben benieuwd wanneer de band weer eens iets nieuws uitbrengt!
Het is niet niks om als band voor het eerst op te treden in de Tilburgse Hall of Fame tijdens Roadburn. Op deze liveopname horen we de resultaten van een alchemistisch experiment van Roadburn en de Eindhovense Metal Factory. Alkahest zet een ontzettend strakke set neer waarin zij in acht hoofdstukken een verhaal over onsterfelijkheid vertellen en waarbij onder meer post-metal, death metal, sludge metal en met vlagen zelfs wat invloeden uit de black metal en doom metal voorbijkomen.
Zelf kan ik mijn eigen eerste optredens in een Belgisch jeugdhonk en een klein café in Arnhem nog maar al te goed herinneren. Die optredens werden onder meer gekenmerkt door een publiek dat op één hand te tellen was, maar waren bovendien een stuk minder strak dan wat Alkahest op deze liveplaat ten gehore brengt.
Marked for Death
De concertregistratie begint met “Marked for Death”, een nummer dat op het eerste gezicht niet zou misstaan op post-metalalbums in de stijl van Cult of Luna of Amenra ten tijde van Mass VI. In den beginne was er slechts een licht distorted gitaarloopje, maar gedurende de intro sluiten zoete, bijna ambient-achtige, gitaartonen, bedekt met een stevige laag reverb zich aan bij de eerste gitaar. De drums, gepaard met een moddervette bas, komen impactvol binnen en het feest kan beginnen. Na twee minuten zet de, naar verluidt, piepjonge drummer een dubbelbaspartij in. Eigenlijk kun je daar nooit genoeg van hebben. Intussen zwellen de gitaren aan en geeft Alkahest in wezen een masterclass in spanning opbouwen.
Een minuut later gaat het tempo omhoog en gaat het death-gehalte in de riffs enorm omhoog. Growls vervangen de clean vocalen en de Metal Factory-makkers zitten in volledige death metalmodus. Het beukwerk en de post-metal wisselen elkaar af totdat er in de brug van dit nummer een nieuw knalniveau wordt bereikt. Riffs worden als machinegeweersalvo’s de zaal in gevuurd en de zang van slechts enkele minuten geleden is overgegaan in ijzingwekkende krijsen. Er is zelfs wat ruimte voor dissonantie in de gitaarpartijen.
De clean zang in de eerste helft van dit nummer doet me eerlijk gezegd denken aan het geluid van de zangeressen in alternative rockbands zoals Metric en The Jezabels. Het is niet de meest voor de hand liggende combinatie, maar de vocalen sluiten ontzettend goed aan bij de instrumentale amalgaam waarvan alle facetten in het openingsnummer de revue al passeren.
Aan het einde van de rit, zo’n acht minuten later, klinken de gitaren lekker lang uit. De eerst riff uit de intro wordt nog zachtjes herhaald en de bas loodst ons aangenaam richting het volgende nummer. Smooth!
Posthuman Essence
Dit tweede hoofdstuk, “Posthuman Essence” genaamd, wordt afgetrapt met meer chuggy riffs. Het geheel is een stuk agressiever dan zijn voorganger, met harsh vocalen vanaf het begin. De drums dubbelbassen lekker door. Op dit punt valt de goede audiokwaliteit me pas echt goed op. Natuurlijk, we hebben het hier over een liveopname van Roadburn, maar dat maakt het niet minder prijzenswaardig. Naarmate dit nummer voortraast, introduceert de band meer dissonantie, blastbeats, tremolo riffs en stevige dosis reverb. Met die vier grondelementen zit je bij mij eigenlijk altijd wel goed, ongeacht de methode van alchemistische synthese.
Wat volgt zijn twee kortere composities. Op “Prayer” is gekozen voor een stuk spoken word bij wijze van interlude. Na het geweld van de eerste twee nummers is het een welkom rustmoment. “Purification” bestaat bijna volledig uit een heerlijke drumpartij. Complimenten gaan uit naar drummer Abe die op elk nummer een oersterk ritmisch fundament neerlegt. Een beetje gitaarfeedback leidt vervolgens “WAR (Death follows Fate)” in.
De tweede helft
Na de korte break in het midden van de set is het weer tijd voor vuurwerk. Op “WAR (Death follows Fate)” herhalen zangeres Cheyenne en gitaristen Konstantin en Martín de mantra “death follows fate” samen. In de tussentijd laat het snarentrio, gecompleteerd door bassist Sian, zich van zijn beste kant zien. Ook op “Futile Existence”, het voorlaatste nummer, komen loodzware beukriffs voorbij. Dit stuk bevat elementen van een specifieke stijl black metal (misschien hebben de genrepuristen onder ons het liever over blackened death metal) die op Roadburn ieder jaar erg populair blijkt. Het is een zeer fraai geheel en ik zal nog maar eens herhalen dat het allemaal uitermate strak wordt gespeeld.
Als kleine kanttekening wil ik overigens opmerken dat er een stukje vocalisatie is op “Futile Existence” dat me erg doet denken aan een bepaald stuk uit het nummer “Smack My Bitch Up” van The Prodigy. Dat doet verder niet ter zake, maar ik kreeg het niet uit mijn hoofd. Als ik dan toch een intermezzo inlas, kan ik dat beter gebruiken om te zeggen dat de momenten die meer richting de post-sludge leunen me doen denken aan landgenoten, en eveneens fantastische Roadburn-esque band, Yantras. Het bewijst maar weer dat het Nederlandse muzikale landschap op dit moment enorm veel te bieden heeft.
Het sluitstuk van het optreden heet “The Curse of Resurrection”. Er wordt nog één keer vol gas gegeven en het onsterfelijkheidsverhaal komt tot een einde. De inmiddels tot godheid verheven ik-persoon pleegt zelfontbranding, maar het is tevergeefs: geest en bewustzijn blijven volhardend voortbestaan. Een hypnotiserende gitaarmelodie, gepaard met wederom wat gitaarfeedback blaast het verhaal uit. Het publiek wordt bedankt en de laatste minuut van de plaat wordt vooral gevuld met luid applaus van het publiek (een al met al geinige tradities in de wereld van livealbums).
Het Alkahest-concept en alchemie
Alkahest is tot stand gekomen door een samenwerking tussen de internationale Metal Factory-opleiding en Roadburn, het Tilburgse festival voor herrieliefhebbende experimentalisten aller landen. Het gaat hier eigenlijk om een experiment waarbij er gekeken werd naar wat er behaald kon worden als een nieuwgevormde band onder veel druk moet presteren. Voeg daar een bandcoach die deel uitmaakt van metaltovenaarscollectief Autarkh aan toe en het eindresultaat is een geweldige prestatie.
Alkahest, de zogeheten universal solvent waarin elk materiaal opgelost zou kunnen worden, is een term uit de alchemie. Ik heb weinig kennis van die wereld (ik kan slechts toevoegen dat ik zowel de Australische progmetallers als de Amerikaanse hiphopproducent genaamd Alchemist gaaf vind), maar als ik het Instagramfilmpje van de band waarin wordt uitgelegd wat het concept achter deze zeven nummers is zo beluister, intrigeert het me wel degelijk. Er wordt gewezen op homunculi en de steen der wijzen als voorbeelden uit de alchemie, maar de focus ligt op onsterfelijkheid. Waar het idee van continue zelfontplooiing op het eerste gezicht erg verleidelijk lijkt, besteedt Alkahest ook aandacht aan de keerzijde. Wat gebeurt er als de onsterfelijke na duizenden jaren wordt verheven tot godheid? Het vijftal beschrijft het diepe verdriet dat in hun ogen ontstaat als degene met het eeuwige leven ziet dat er talloze oorlogen zijn gestreden in diens naam. Als concept is het niet voor de poes.
De versmelting van verschillende muziekstijlen en de diepe materie zijn een perfecte match voor Roadburn. Niet zozeer in de zin dat een muzikaal experiment als het onderhavige of ieder individueel onderdeel ervan eerder is uitgevoerd; integendeel. Alkahest brengt met deze liveregistratie juist alle vernieuwende aspecten van deze scene samen en laat zien wat metal anno 2024 (een jaar na hun eerste optreden) nog steeds zo spannend maakt. Ik ben benieuwd wat deze veelbelovende muzikanten op termijn nog meer zullen bedenken.
Marked for Death – Live at Roadburn 2023 Posthuman Essence – Live at Roadburn 2023 Prayer – Live at Roadburn 2023 Purification – Live at Roadburn 2023 WAR (Death follows fate) – Live at Roadburn 2023 Futile Existence – Live at Roadburn 2023 The curse of resurrection – Live at Roadburn 2023
De Deathcore-scene is booming in Nederland. Dat weet de Nederlandse metalliefhebber al een tijdje. Maar bands zoals Distant en nu ook Changing Tides zorgen ervoor dat dit internationaal bekend wordt. Deze albumrelease maakt 2024 echt het jaar van Changing Tides: De overwinning van No Guts No Glory, hun show op Jera on Air en dan nu de internationale aandacht van onder andere Adam on Earth van Oceano, Nik Nocternal, en de Australische To The Grave. Ook zijn ze op dit moment mee aan het doen aan de Popronde, waar zij bijvoorbeeld in Heerlen op straat speelden.
Over de band Changing tides
Voor wie Changing Tides nog niet kent: Changing Tides is een metalcore/deathcore band uit Noord-Brabant die al sinds 2018 muziek uitbrengt. De combinatie van metalcore, deathcore, mysterieuze zangorchestraties en zware breakdowns, zorgen ervoor dat de zaal steeds wordt afgebroken. Hun eerste album Impair the Vision hebben ze in 2022 uitgebracht en dit jaar is het de beurt aan hun tweede album: Amidst the Gray. Het album telt 10 nummers waarvan eerder al 4 nummers zijn uitgegeven.
Sirens song
Hun album begint met een mooie compositie van strijkers en trommels die omslaat in een opbouw met steady double bass kicks gevolgd door een mokerslag van een groove. De rest van het nummer houdt diezelfde spanning vast tot de breakdown die voor menig violent moshers zeker gewaardeerd gaat worden.
Desolate (ft. Dane Evans of To The Grave and Josh Muncke of Sugar Spine)
Dit nummer begint weer totaal anders. De strijkers en kerkelijke sfeer zijn ingeruild voor een meer sinistere 8-bit achtige backingtrack. De combinatie van de 3 vocalisten zorgt ervoor dat dit nummer een knaller van een plaat is met een stevige breakdown.
The Thrill
The Thrill lijkt op hun vorige album, maar de solo in dat nummer gevolgd door de breakdown zorgt voor een hele grove vieze deathcore accenten.
Not quite close
Deze plaat begint melodisch maar schiet erna gelijk door naar een blast beat. Het nummer is wel heel breakdown vriendelijk. Het is namelijk voor de helft van de tijd een zware breakdown die steeds trager en zwaarder wordt.
Louder than Words
Het 5e nummer van de EP kun je wellicht al kennen van de videoclip. Het was de grote verrassing van Changing Tides op Jera on Air omdat ze tijdens die show de videoclip voor dit nummer hebben opgenomen. Heeft iemand trouwens al gezegd of geschreven dat dit een luid nummer is? Het nummer doet wel zijn naam eer aan.
Amidst the Gray
Als je dacht dat het album tot hier al heftig was, dan doet Changing Tides er bij Amidst the Gray nog een schepje bovenop. Ze starten met een beatdown down en gaan vandaar alleen maar sneller tot we binnen 1 minuut alweer een breakdown ingaan.
Sabotage
Sabotage is een van de meer uptempo nummers met meerdere metalcore stukken. Dit zorgt voor een stevige groove met tempowisselingen.
Lifeline
Dit nummer begint met een opbouw en knalt daarna keihard in met een vieze groove. De melodische ambiance die erna volgt, geeft het nummer zijn uiteindelijke snelheid. Aan het einde neemt de snelheid af door zware breakdowns.
Sands of time ft Adam on Earth
Het zou je maar gebeuren als band: ineens krijg je de kans om met de zanger van een Deathcore legende te werken op je album. En die kans hebben ze goed benut! Het geschreeuw van beide zangers mengt goed en past goed bij elkaar. Ik hoop dat wanneer Oceano naar Nederland komt, dat Changing Tides voor ze mag openen. Het lijkt me heel vet om dit nummer live te horen met beide zangers.
Bleeding wrists
Het laatste nummer van het album had Changing Tides al op 13 september uitgebracht. Dit nummer begint gelijk in een breakdown met een melodieuze gitaarlijn. Het hele nummer is eigenlijk een grote breakdown met verschillende varianten. In stijl sluiten ze het album en het nummer af met nog een laatste zware breakdown.
Eindoordeel
Amidst the Gray van Changing Tides is een mooie opvolger van hun eerste album: Impair the Vision. Hun eerste album voelt zwaarder, logger en metalcore, terwijl dit album sneller, heftiger en meer deathcore aanvoelt. Dat komt door de tempo switches en de muziek, maar ook de mix en de verschillende collabs dragen hieraan bij. Alle nummers zijn het waard om te luisteren, maar Desolate, Louder than Words, Amidst the Gray, Sabotage zijn echte aanraders.
Afgelopen weekend stond Bibelot weer op z’n kop met een nieuwe editie van Dordrecht Metalfest. Met vijf (deathmetal) bands op het podium was het een avond vol energie, waarin bands op een hoog tempo de zaal meenamen in headbangsessies en moshpits. We hebben het eerder al gezegd, maar ook hier bleek het weer waar: de metalscene is aan een opmars bezig. Opnieuw een zaal waarbij niet 80% van de aanwezigen een gemiddelde leefijd van 40+ had. Dat had misschien ook iets te maken met de gemiddelde leeftijd van de bands; met Rectum Stretchers en Inherited werd dat gemiddelde namelijk flink naar beneden gehaald. Goed nieuws voor de metalscene, it definately ain’t dead.
Meer foto’s vind je onderaan dit verslag.
Rectum Stretchers
De jonge Dordrechtse goregrind party band Rectum Stretchers opende de avond, zonder instrumenten op het podium. Op het moment dat de drummer vanaf het podium in het publiek sprong en de feestverlichting aanging, was duidelijk dat deze band zichzelf niet heel serieus neemt, en dat we vooral op feest konden rekenen. Na een eerste polonaise door de zaal, bleek de band ineens toch over instrumenten te beschikken en werd de overgang gemaakt naar keiharde blastst en diepe grunts. Helaas gooide technische problemen wat roet in het eten. Daar raakte de band zichbaar van in de war en het duurde even voordat ze zichzelf hadden herpakt.
Twee of drie nummers verder in hun set (tja, grindcore, dus het duurt allemaal een minuut of twee) komt de energie weer een beetje terug op het podium, en gaan vooral de gitarist en de zanger lekker los en nemen het publiek hierin mee.
De bassiste, die op het podium staat in een dokterspakje met afgerukte ledematen aan haar riem (waarom ook niet) speelt haar doodse rol goed, maar het contrast met de energie van de andere bandleden is daarmee wel groot.
Rectum Stretchers zet vooral een set neer met heel veel humor. Het verhaal over het zaadmonster en een cover van ‘ik zag twee beren’ zijn daar prima voorbeelden van. De frontman had net zo goed een standup comedy show kunnen beginnen, en eigenlijk is dat wat hun show is. Stand Up Comedy, met blasbeats, grunts, en piemel waterpistooltjes. Grindcore is meestal niet zo mijn ding, maar ik heb een aantal keer keihard moeten lachen.
Een half uur later is het tijd voor Inherited. Als je de metalbattle van afgelopen jaar een beetje hebt gevolgd, dan weet je dat we fan zijn van deze band. En als je Failed To Resist op Spotify hebt gehoord, dan weet je ook waarom. Deze jonge band combineert groove, death en trash metal tot een eigen unieke sound, die super aanstekelijks is en tot in de puntjes goed is uitgevoerd. Vandaag horen we dat de band tegenwoordig ook wat nu-metal invloeden erdoorheen mixt, en ik moet zeggen, ook dat smaakt zeker naar meer.
Hoewel deze band eigenlijk pas kort op het podium staat, komt dat op het podium absoluut niet zo over. De band weet wederom een goeie show neer te zetten; veel energie, interactie onderling en een zelfverzekerdheid van doorgewinterde veterarnen. Deze jongens weten wat ze doen, en ze doen het goed.
Check ons Instagram account voor een kleine snippet van een van de nieuwere nummers van Inherited. Vooral de combinatie van de clean vocals met de diepe grunts van de frontman maken dat deze band net even die next-level aantikt. We hoorden ze al in Failed To Resist, in een bijna Machine Head-achtig stukje. In de nieuwe track krijgen we een vergelijkbare passage, en we kunnen niet wachten tot deze uitgebracht wordt.
Door met de oldschool deathmetal van Necrotesque. Deze band hebben we afgelopen jaar ook al live gezien tijdens Stonehenge festival. Wat vooral opvalt, is dat de band zelf enorm veel plezier op het podium heeft. Met dansjes en grapjes over en weer speelt de band een relaxte, maar super strakke set waarin zowel tracks van hun EP The Necrotique Grotesque en hun laatste album The Perpetual Festering de revue passeren.
Hun laatst uitgebrachte nummer Mary Wept Blood, waar overigens ook een videoclip van verscheen, was misschien wel een van de hoogtepunten van de set.
De intensiteit waarmee de band live speelt, zorgt ervoor dat weinig mensen stil kunnen blijven staan. Of, zoals de band zelf zegt, ‘wij zijn kaal, dus jullie moeten voor ons headbangen’. Dat doet het publiek graag, ook zonder dat de band er om vraagt.
Meer weten over Necrotesque? Je vind ze op hun eigen website of socials
Sad Whisperings
Na het geweld van Necrotesque is het tijd voor een andere kijk op het deathmetal genre met Sad Whisperings. Deze band combineert deathmetal met doom, en zet meteen de toon door met een keyboard op het podium te staan. Je weet dat het melodische metal wordt als er strings bij te pas komen.
Niet alleen de toevoeging van de synthlagen maakt Sad Whiserpings anders. De vocals van de frontman zijn eerder schreeuwerig dan echte grunts, en passen eerder bij heavy rock dan wat we bij deathmetal gewend zijn. Het is misschien even wennen, of misschien moet de frontman er zelf even inkomen, maar na een track of twee, vind ik het prima in de sound van Sad Whisperings passen.
Qua muziek staat Sad Whisperings dan ook als een huis. Dat mag ook wel, de band bestaat al sinds 1992. Vorig jaar kwam er een album uit met tracks die oorspronkelijke op de allereerste demo stonden van de band. In de setlist van vandaag vinden we dan ook tracks van zowel hun album Sensitive to Autumn als Return to Autumn terug. De band is bezig met het schrijven van nieuwe nummers, dus wie weet wat we komend jaar kunnen verwachten van de band.
Helaas moet ik voor Sepiroth begint alweer naar huis. Hoe dan ook; het was een meer dan geslaagde avond in Dordrecht, waarbij de zaal van begin tot einde goed vol stond. Volgende keer kom ik zeker terug!
As I said in the previous episode, we were one week behind, so we’re doing two episodes this week. That’s why this episode is getting released on a friday instead of a wednesday, so enjoy! We have a few pretty great tracks in this episode, with new music from Distant, Ilaender, Asgrauw and a personal favorite of mine in this list, Dark Matter Annnihilation.
Tracklist:
Distant feat Matt Heafy – Torturous Symphony Asgrauw – Kosmische Strijd AKUMA feat Deeproot – The Belligerence Ilaender – Crown Klaiton – Behind the Ritual Dark Matter Annihilation – Ik, Antichrist Haliphron – Art Of The Blade Noctambulist – Aderlater Daniel Brooke – Staykvnt After Taste – Sustain Me
You can listen to the tiplist on Youtube, or on Mixcloud.
We should have posted this tiplijst last week, but I was away on holiday so that would have been a little bit difficult. Instead, this week I’m releasing two! Some of these tracks have already been removed from the latest releases playlist, because I try to keep that at 20 tracks so it stays relevant. However, I still felt these tracks deserved some love, so here we are!
Tracklist:
Death Moth – R.I.N. Athena’s Warship – Hell Elizium – Shadow & Dust Changing Tides – Sands of Time (feat Adam on Earth) Unnerve – Filter Ecocide – Embers Betonblok – B.O.B. Klaiton – Scavenger XII Thorns – Exsilium
You can listen to the tiplist on Youtube, or on Mixcloud.
Op 10 oktober had ik een online interview met Ward, ofwel Kaos, de bassist en vocalist van Asgrauw en Floris, ofwel Batr, de drummer. Vaal, de andere gitarist, kon er helaas niet bij zijn. We hadden het over hun aankomende nieuwe plaat Oorsprong, en de inspiratie achter die plaat. Op 1 november presenteert Asgrauw hun nieuwe plaat in de Pul in Uden tijdens een releaseparty. Goed voorbereid erheen? Lees hieronder het interview.
Liever kijken? Dat kan. Het hele interview is terug te zien via Youtube.
Naast Asgrauw zitten jullie allebei ook nog in andere projecten. Daar gebruik je vaak je eigen naam, terwijl jullie voor Asgrauw allemaal een stagenaam hebben. Waarom is dat?
Ward – Waarschijnlijk omdat Asgrauw het enige project is wat optreedt, haha.
Floris – Dat is het denk ik, maar ook omdat Asgrauw zo’n twaalf jaar geleden is ontstaat. In die tijd was dat vrij normaal om te doen als black metal band. Meslamtaea is natuurlijk nog ouder, maar dat is als eenmans project ontstaan. En voor mij persoonlijk, Floris is een prima naam om op een cd-hoesje te zetten.
Ward – Ik denk dat het bij Asgrauw ook meer was omdat we het als band deden. Vanuit die eenheid hebben we allemaal een andere identiteit aangenomen. En dat kan je op het podium ook uitdragen. Ik moet wel echt in een andere rol komen, en ergens is dit ook gewoon een rol van mezelf.
Op 31 oktober, op Halloween komt jullie zesde album, of zevende plaat, “Oorsprong” uit. Waarom op die dag?
Ward – We hadden bedacht dat de nieuwe plaat in Oktober uit moest komen, als een mooi punt na de zomer. Na het festivalseizoen vonden we een mooi moment om een album te releasen. En ik ben van mening dat je beter aan het einde van de maand kan releasen. Dan hebben de meeste mensen net loon gehad. En hebben ze wellicht iets extra’s over om een album te kopen. En als je dan toch al eind Oktober zit, waarom dan niet op de 31e.
Jullie tracklist voor de nieuwe plaat was al online te vinden. Er staan wat titels op waarvan ik niet helemaal weet wat het betekent. Ik had bijvoorbeeld Apada even opgezocht, toen die track net uitkwam. Ik kwam uit bij dat het Hindi is voor ‘catastrophe’.
Ward – Dat zou best kunnen, maar nee. Apada is een vertaling van de naam die aan de eerste mens is gegeven. De eerste mens heette Adama, in bepaalde boeken beter bekend als Adam. Het bekent iets als ‘uit de grond geboren’. Waar het voor mij over gaat is de creatie van de mens.
Een andere die je misschien lastig vond om te begrijpen is waarschijnlijk Redres. Dat betekent een soort van reset. Iets kapot maken om opnieuw te kunnen beginnen. En het nummer Weeral gaat dan ook vooral over het opnieuw beginnen. En ook Kapoeres betekent verloren gegaan, kapot.
Het gaat dus vooral over ‘opnieuw beginnen’. Is dat dan het overkoepelend thema voor ‘Oorsprong’?
Ward – Het overkoepelende thema is eigenlijk de Anunnaki theorie. De reset, de Redres die wij hierin hebben omschreven, ook wel bekend als de Great Flood, kan je als de ark van Noach zien. En dan krijg je daarna de Weeral, hoe de aarde opnieuw ingedeeld moest gaan worden. En Kapoeres gaat meer over dat bijvoorbeeld een Atlantis zou zijn vertrokken omdat de aarde kapot ging.
Floris – In feite gaat het album over de theorie die Erich van Däniken heeft omschreven in zijn boeken. Dat de mensheid is geschapen vanuit een buitenaards ras, dat door de mens als ‘Goden’ werd beschouwd. De bijbel en heel veel andere heilige boeken die omschreven dat op een religieuze manier. Maar dit album is, zeg maar, een alternatieve vertelling daarvan.
Je noemt nu Erich van Däniken als inspiratie. Hoe is Oorsprong dan tot stand gekomen?
Floris – Ik heb zelf eigenlijk al jarenlang de boeken van Erich van Däniken in de kast. Toen Ward eens bij mij was is hij dat gaan lezen. Ward is vervolgens veel dieper in die materie gedoken.
Ward – Ik heb geloof ik ergens in de twintig boeken gelezen voor dit album.
Neem je dan al die boeken ook echt als inspiratie voor je teksten?
Ward – Het is een hele grote theorie. Er zijn vast ook wel boekjes die de hele theorie in een klein compact verhaal weten te maken. Maar dan ga je dus iemand’s verhaal op cd zetten. Daar ben ik zelf niet zo van. Ik wilde alle informatie hebben om daar mijn eigen vertaling van te kunnen maken.
Floris – De basisvraag van de theorie is ‘Waren de goden Kosmonauten’? En die Anunnaki theorie is daar eigenlijk een soort uitleg van, hoe het zou kunnen zijn geweest.
Als ik de muziek luister die nu al van Oorsprong beschikbaar is, is het bijna een soort positieve blackmetal. Heeft dat ook met die theorie te maken?
Floris – De muziek wordt voornamelijk in basis geschreven door Dyon, onze gitarist. Hij haalt vooral ook inspiratie uit de Finse en Noorse scene, folk en Pagan. Het klinkt trots. Als je die Pagan invloeden mixt zoals wij dat doen met een beetje punk- en hardcore invloeden, krijg je iets wat best uplifting kan zijn.
Vergeleken met jullie vorige album heb ik wel het idee dat het jullie iets meer de rust opzoeken met Oorsprong.
Ward – Ik weet niet of het of het of het rust is. Ik snap wel wat je bedoelt. De vorige plaat was echt gewoon pissed off, die was gewoon boos. Vol gas vanaf het begin eigenlijk. En deze plaat? Die is wat meer atmosferisch. Die vorige plaat is in de Corona periode opgenomen. Die is echt in heel veel losse sessies opgenomen, want dan mochten we weer niet bij elkaar.
Floris – Het is gewoon wat er op dat moment uitkomt en waar we op dat moment zin in hebben. Dat nemen we op. En als er toevallig iets meer rustige nummers zijn dan is dat zo. En we zijn nu ook weer met nieuw werk bezig en dat is juist weer van begin tot eind doorstampt.
Hoe zit dat dan bij jullie, dat schrijfproces? Aan de ene kant zeg je ‘het komt zoals het komt’ maar je hebt wel heel erg nagedacht over het verhaal dat je wil vertellen.
Floris – Ik denk wel dat we daar heel erg mee bezig zijn. Als we een album schrijven met acht nummers en we hebben vier nummers klaar, dan inventariseren we op de helft ongeveer wat we hebben, welke sferen het zijn. Welke nummers hebben we en op welke plek komen die ongeveer op het album. En dan merk je vanzelf of je nog meer snellere nummers of wat meer atmosferische nummers nodig hebt. Dus dat doen we wel vrij bewust. Maar als we schrijven, zitten we wel echt in het moment.
De artwork van jullie nieuwe plaat is een schilderij van Ronarg. Hoe is die samenwerking ontstaan?
Ward – Ik kende hem al en had zijn artwork gezien voor de Azaghal plaat, die vond ik heel tof. Ik heb een minimale schets gemaakt en hem verteld waar de plaat over gaat. En toen hij heeft dit schilderij gemaakt.
Kunnen we nog hele verassende dingen verwachten op jullie nieuwe plaat? Of als we Kosmische Strijd luisteren, dan heb je wel ongeveer alles te pakken?
Floris – Voor Asgrauw doen we nooit echt hele bijzondere dingen die je niet van ons zou kunnen verwachten. We hebben wel een keer een split gemaakt met Meslamtaea waar we een uitstapje maakten naar een andere thematiek en andere stijl.
Qua muziek is Oorsprong vergelijkbaar met de 4-way split met Hellevaerder, Duindwaler en Schavot, maar qua thematiek totaal niet. Voor die split zijn alle vier de bands echt in de Nederlandse volksverhalen gedoken. s
Ward – Die split EP was eigenlijk een verlengde van ons derde album Gronspech, die had een vergelijkbaar thema. En muzikaal gezien, Schijngestalten was een veel ruwere versie van de muziek die we tegenwoordig maken. Vanaf Schijngestalten zijn we ieder album beter geworden zowel op technische gebied, als op opname kwaliteit en sound.
Floris – Schijngestalten is bijna een live opname. In een middagje hebben we de drums opgenomen, en ook de gitaren en zang zijn in een middagje gedaan. Tegenwoordig nemen we heel ruim de tijd voor de opnames. We zijn nu wel een jaar bezig. En dat hoor je ook in de sound terug. Het is gepolijst, het is wat perfecter. Dat is ook het fijne van alles zelf doen. Dan kun je gewoon de tijd nemen om het goed te maken. En dan maand of twee later luister je dingen terug en dan ga je net zo lang schaven tot het perfect is.
31 oktober komt Oorsprong officieel uit. Daarvoor kun je hem al online horen, geloof ik?
Ward – Even uit mijn hoofd komt het album 29 oktober op Youtube. Via Black Metal Promotions is hij dan volledig te horen. De dag daarvoor is hij al te horen op Bandcamp met een listening party. Dan kan je hem alleen in een bepaald tijdslot horen en daarna is hij weer weg. En op 1 november hebben we de album release in de Pul, in Uden. Er zijn nog wel wat extra shirtjes te koop.
Bedankt weer voor het interview! Check de eerste drie tracks van het album vast op Spotify, en hou de band in de gaten voor meer updates!
Het gaat goed met de Nederlandse deathmetal. Niet alleen hebben we in Nederland een aantal toffe underground festivals zoals Stonehenge en Graveland festival waar een breed scala aan deathmetal bands staat, ook zijn er steeds meer death metal bands die toffe dingen uitbrengen. Deadspeak liet eerder dit jaar al van zich horen met een aantal singles van hun debuut album en op 20 september kwam Plagues Of Sulfur Bound dan officieel uit. Ingeborg ging er goed voor zitten. In hoe verre het lukte om te blijven zitten lees je hieronder.
Entering Realms Infernal
We beginnen met een welkom in de (Entering) Realms Infernal. Een instrumentaal begin van 1:48 op deze EP. Het is duister, onheilspellend en het zet dan ook meteen de toon van Plagues of Sulfur Bound.
Plagues of Sulfur Bound
Na de instrumentale interlude, gaan we door met de self titled track Plagues of Sulfur Bound van dit album. De oldschool deathmetal sound is meteen goed hoorbaar. Ik zet mijn volume een tandje harder en ga op in de vibe van dit album. Lekkere groove zet de toon en de welbekende stankface komt tevoorschijn. Ik ben gecharmeerd van het algemene geluid en de productie, de vocalen liggen er goed in (en niet te veel op) en wordt nog getrakteerd op een smaakvolle solo.
Parallel Existence
De dubbele bass zet in en mijn hoofd gaat dan ook meer op en neer. En ik wordt wederom weer getrakteerd op een heerlijk potje stevige deathmetal. Wat mij nu al opvalt, is dat de sound van dit album echt zo tussen het rijtje ‘klassiekers’ past. De sound klinkt wel van nu maar met een knipoog naar de sound van de jaren 90. Mij hoor je niet klagen want ik hoor ineens een phaser in de verte en ineens is daar weer een solo. De drums zetten weer in, de vocalen bulderen weer verder en we eindigen weer met onheilspellend. Is dit een aankondiging voor wederom een instrumentaal nummertje?
Tidal Disruption & Knee Deep in Death
Zagen, zagen en nog eens zagen! Tidal Disruption & Knee Deep in Death zijn toch wel mijn persoonlijke favorieten van Plagues of Sulfur Bound. Het is lekker lomp, zwaar, de gitaren snijden er heerlijk doorheen en de vocalen klinken goed. Het geheel wordt afgewisseld met de nodige tremolo’s en een tasty solo’s. En blijven zitten wordt inderdaad steeds moeilijker, want een moshpitje in de huiskamer zou nu best goed van pas komen eerlijk gezegd.
Polarisation in Times of Disposession
Ja, daar is hij dan zoals ik al had voorspeld bij Parallel Existence, de muzikale interlude. Nog onheilspellender en duisterder dan de eerste maar ook ergens teder en beetje hoopvol?
Into Endless Divinities
Het intro van Into Endless Divinities zou zo een nummer van de begintijden van George bij Cannibal Corpse kunnen zijn. Ik ben enthousiast! De vocalen zijn in dit nummer bijzonder sterk moet ik zeggen, er zit wat meer variatie en emotie in dan bij de andere nummers. I like.
Death Shall Rise
We knallen er uit met Death Shall Rise. Het einde van dit verhaal en dit erg solide album. Het geheel wordt weer sterk aan elkaar gebreid met als einde het geluid van een ijzige wind die je achterlaat in een leegte. Ik ben enthousiast.
Tot slot
Een dijk van een album. Punt. Deze moet je zeker in je collectie hebben als je fan bent van de oldschool death metal legendes. De productie is top en de nummers wijken niet te veel van elkaar af wat het 1 solide geheel maakt. Niks meer aan toe te voegen.
