It has been a while since this EP got released, but we eventually found the time to write a review about it. Better late then never, right! So let’s dive into Love and Pieces by Necrotesque!
Necrotesque
Necrotesque – the name alone (a gruesome mix of “necrotic” and “grotesque”) says it all: this is an uncompromising Old School Death Metal band. Formed in the spring of 2021, these four seasoned musicians bring together a tasty blend of Death, Doom, Black, Thrash, and Rock-‘n-Roll.
Following their 2023 album The Perpetuated Festing, they return with a fresh new EP: Love and Pieces. Sounds romantic for those who like it bloody. In just 15 minutes, you’re served with three tracks heavily inspired by legends like Grave, Asphyx, Entombed, and Bolt Thrower, but with their own groovy, swinging twist.
Track-by-track
Legions of Rot The title sounds like the official anthem of a zombie horde, and honestly, it feels like it too. The track starts off subtly but quickly kicks into high gear. Pounding riffs, crushing grooves, and a sing-along chorus make this the standout hit of the EP. Don’t stand in the front row if you value your ribs.
The Vegan Meat Grinder It starts slow and ominous, with drummer Harald building tension like a tank rolling in. Then it explodes into a furious death ‘n roll assault. The bass and guitar form a solid wall of sound that proves this band isn’t just fast, they know how to groove.
Demented Dismemberment This banger opens with a creepy sample that instantly transports you into a horror movie and then the hammer drops. It’s a brutal mix of cinematic atmosphere and musical violence. Lodewijk’s vocals are raw and deep, yet surprisingly understandable if you’re into that sort of thing, something I personally always appreciate in death metal. The dark humor in the samples works surprisingly well and gives the track that little extra touch.
The only point of critique, and I had to dig for this one: is that the vocal timing could occasionally be slightly tighter. It would make the music even more catchy.
Conclusion
Short, heavy, and nasty. “Love and Pieces” is a pure shot of old school brutality, with enough groove to keep you moving. It’s great to see that old school death metal is alive and well in the Netherlands, and Necrotesque prove that they not only honor the past but bring fresh energy to the present. From crushing riffs to subtle humor, this EP does exactly what it’s supposed to do. I think the Dutch metal scene will be eager to hear more from this band. The production sounds crisp while maintaining the atmosphere fans of this style truly appreciate.
Follow these guys on their socials and catch them live. Your neck muscles and your physiotherapist will thank you.
Deadly Alliance is a thrash metal band based in Enschede/The Netherlands. So far, the band has had 2 EPs (Deadly Alliance ‘2013’ and Into Depth ‘2024’) and a full-length (Dehumanization ‘2018’) under its belt. The recent release ‘Mindweaver’ marks the band’s 3rd EP to date.
Composition
Right off the bat, it needs to be mentioned that if you’re a fan of one (or more) of these bands (Testament, Kreator, Coroner, Forbidden and Megadeth) then ‘Mindweaver’ will click with you one way or another. Compositionally, the two and a half minute intro sets a dark, menacing mood with its eerie and haunting vibe, and the spoken words narrated by bassist (Max Droste) compliments the atmosphere perfectly. It is worth noting that the band to created their own spoken words for this intro. They did not choose a part from a movie or something of the sorts. I think that’s a great idea.
The title track ‘Mindweaver’ starts as a nod to the intros of Testament’s ‘The New Order’ and Megadeth’s ‘Devil’s Island’, with those evil chord structures and the haunting tapping on top of them played by band’s fantastic axeman (Arjan Snijder). This combo gives the song a menacing and alarming vibe as a sign of the apocalypse. Additionally, the angry spoken words performed by singer -and Arjan’s brother- (Richard Snijder) are absolutely impactful. Spewing rage against the prevalent mind control methods that plague our societies.
The bass part performed by Droste at the end of the first minute is definitely a welcome compositional idea. It gives room for everything to breathe (pause) before all hell breaks loose. Moreover, when Richard goes into the chorus and screams “Mindweaver”, I couldn’t help but feel a Forbidden vibe and Russ Anderson’s soaring falsetto that gets the adrenaline pumping inside your whole body.
The short instrumental piece ‘Terminator’ is a little exhibition of melody and harmony. I would have liked for those licks to transpire into a whole song. It builds up in an epic fashion with drums alone before the other instruments chime in and start giving you an climactic vibe. But before you know it, the song ends abruptly. It feels like it ended too quickly for me. However, this instrumental sets a decent gateway for the pummelling finale ‘Gegen Die Wand’, which also starts out melodic, and then bursts into a full-on thrash attack with amazingly memorable riffs. I couldn’t help but equate Richard’s voice to that of Mille Petrozza’s on this track. Lots of rage, drive, aggression and attitude. Worth mentioning that this song made me realize that the snare sound is a bit too low in the mix, and when the vocals are at their peak, the snare kinda gets buried and becomes almost inaudible. I would even argue the same for Arjan’s solos. They are fantastic but needed more volume to highlight that blazing ear-burning characteristic that Arjan possesses.
Speaking of solos, one of my favourites is on my favourite song ‘Dripping Souls’. Brilliant composition and ideas. I just wish it were louder in the mix. Moreover, this song has my favourite part on the record, which is the neck snapping breakdown at minute 1:35, accompanied with the magnificent “oooohh” from Richard, making it an instant crowd crusher! The layering of the melodic lead passages on top of this groovy section makes it richer and more cleverly composed. Furthermore, I thoroughly enjoyed the inclusion of the blast beat midway into the song by drummer (Jesse Noordhuis), who does solid and tasteful drumming across the EP.
Performance
I noticed that there are many colours to Richard’s vocals. From high falsettos to low grunts, as well as a mid range flavour in the style of Kreator’s angry delivery. His various vocal approaches are full of character and make the whole ep interesting, rich and dynamic. I specifically enjoyed his cadence on ‘Dripping Souls’ (min 0:33) where he narrates the story in an almost theatrical manner, very reminiscent of Russ Anderson from the mighty Forbidden. These vocal ebbs and flows give the song noticeable dynamics and make it incredibly interesting and engaging. Furthermore, Richard throws some charismatic growls on ‘Dripping Souls’ that definitely add an interesting new dimension to his cadence. And to top it all up, the high scream at mine 2:20 is fantastically climatic. It gives that final knock-out punch that leaves the listener in a state of total admiration.
Arian’s guitar playing is tight and tasteful as hell. His solos are certainly some of my favourite elements on the EP. Not only are the ideas amazing, but his chops are also excellent. Executed smoothly and proficiently and always leaves you wanting more. Additionally, the rhythm sections are performed with groove and class. Arian knows when to add extra details to make the songs more dynamic and avoid monotony. Example of that is the beginning groove of the title track ‘Mindweaver’. He adds that pinch harmonic only once to give more taste to the rhythm. In my book, extra bonus for details like that, and the EP is full of them.
Jesse’s drumming is solid. Lots of cool fills and accents all over the board. An example of that would be all across the first 2 minutes of ‘Gegen Die Wand’. Moreover, Jesse does some very cool groove and ride work right around minute 1:09 of the song with the mid paced beat and double bass that accompany it. his beats and ideas are interesting and dynamic and does not stay in one predictable pocket.
Lyrics
The EP deals with different topics. Mind control, war and Alzheimer’s disease are the main issues discussed within the EP, which are historically proven to be fitting and appropriate for the thrash metal genre. The lyrics are generally straightforward, nothing too complex in terms oh phrasing or vocabulary. The title track ‘Mindweaver’ ends with a strong statement; “Your mind is a fortress, Its gates are yours to guard”, which rings very true in the current world of countless sources of manipulation and existential hypnosis. A world where it has become difficult to navigate your moral compass while being bombarded with endless methods of mind control and distraction from the truths that matter.
Another cool lyrical example that revolves around Alzheimer’s disease is found in ‘Dripping Souls’; “Inside your own carcass, stuck for eternity. Pain and suffering all around you, while you slowly forget who you are”. It is a painfully accurate description of how the patient of said disease experiences this illness, and Richard delivers that with pure (and complimentary) anger and frustration.
In general, lyrics are engaging, well-phrased and, above all, are meaningful with important messages. That is always a positive factor especially in the thrash metal realm.
Production
The EP sounds very organic, which is definitely a plus. However, as I mentioned above, I would have loved to hear a louder snare (and toms) in certain sections, as well as louder guitar solos. Overall, the EP sounds great. Rhythm guitars are sharp, edgy and piercing. Vocals are crisp and cut nicely through the mix, and the bass sits comfortably in the mix providing a solid low-end across the EP. I particularly like how Max’s bass sounds in the intro to the closing track ‘Gegen Die Wand’. It very much compliments the guitar melody perfectly and makes it more epic and dense.
Critique
Obvious by now, my main critique for the EP would be in the production department. The drums (snare in particular, and sometimes toms and cymbals) feel a bit buried in the mix, mostly when there is vocals, and therefore they lose some of their punch mana! Additionally, the solos can be a bit higher as well. At certain points (as in the case of the solo on ‘Dripping Souls’) some details get sinfully omitted because Arian is shredding his ass off and incorporating some killer details that need to be highlighted more efficiently.
In conclusion, solid offering from the Enschede crew; Deadly Alliance. A very enjoyable EP that clocks in at 14+ mins of tasteful, well thought-out aggressive yet melodic thrash metal assault. Definitely a new step in the right direction for the band.
Want to know more about Deadly Alliance? You can find them on their own website. A full video of their EP release party is on Youtube, we will link it below.
Het is alweer de achtste editie van Deventer Metalfest. Deze avond was de beurt aan Pandeamonic Descent, Ilmarinen en Caedere (die Massive Assault verving in de line-up) om het dak van Walhalla eraf te knallen.
De entree was gratis, dus een goede reden voor velen om zeker even een kijkje te nemen. Dat blijkt wel: bij aankomst om iets voor half negen staat de zaal al bijna vol! Een goed begin van de avond, zeker voor de mannen van Pandaemonic Descent, die deze avond het spits mogen afbijten. De bandleden lijken ietwat gespannen – en dat is ook niet vreemd, want dit is pas het tweede optreden.
Voor een volle zaal klinken de eerste noten, deze beuken er direct goed in tijdens het eerste nummer ‘Backstabber’. Opvallend is dat er twee gitarisen, een zanger en een drummer op het podium staan. De bassist heeft zich recentelijk bij de band gevoegd en had helaas al andere verplichtingen deze avond. Dat lijkt het publiek echer weinig uit te maken want niet snel na de eerste noten volgen de eerste spinkicks gevolgd door een moshpit. Het publiek heeft er zin in en de heren van Pandaemonic Descent ook.
De zenuwen die voor de tijd aanwezig leken te zijn, lijken tijdens het optreden al vrij snel verdwenen te zijn. Voor het podium staat deze avond een raiser, en de verlichting die van onderaf komt maakt dat de gitaarsolo’s van Matteo nog beter uit de verf komen. Het nummer ‘Two-Faced’ begint met een heerlijke rammende drumpartij en gevolgd door een een fijne gitaarsolo waarbij er in de zaal een cirkelpit ontstaat.
In de zaal wordt het inmiddels vrij warm merkt Roy op. Na het een-na-laatste nummer geeft hij aan dat ze nog een nummer hebben. Hij vraagt het publiek of ze nog een laatste nummer willen en het publiek schreeuwt ‘ja’ terug. Het begint met een rustig kenmerkend gitaarrifje en gaat ook weer over in een knallend nummer geschikt voor een goede moshpit. De zaal en het publiek zijn opgewarmd, en de band is zeker nog niet klaar met ons en wij nog niet met hen. We zullen hen blijven volgen en verwachten in de toekomst zeker nog wel meer van hen te horen!
Hierna is het de beurt aan Ilmarinen. Eerder op de dag hebben de heren hun nieuwe album ‘Ascension’ aangekondigd, op 23 mei komt de eerste singel uit. De folkmetalband uit Brabant heeft nog niet vaak in Deventer of omstreken gespeeld – een debuut zou je kunnen zeggen.
Na wat technische problemen en een wat langere change-over zijn de heren klaar om te beginnen. Hun kledij, een violist op het podiumz, een drinkhoorn en een zwaard prijken op het podium, allen stralen ze het al uit; hier volgt een stevig potje ‘Folkmetal’. Normaal gesproken betreedt de band het podium op tijdens de introtrack, maar in de beperkte backstage ruimte is er weinig plek voor alle zes de heren, waardoor ze omgedraaid op het podium beginnen. Wesley vraagt het publiek om enthousiast te reageren wanneer zij zich omdraaien – alsof ze het podium oplopen. Dat verzoek wordt goed begrepen: zodra de mannen zich omdraaien joelt het publiek zeer enthousiast om de heren in Deventer te verwelkomen!
Tijdens het eerst nummer ‘We Fought with Swords’ heeft de zanger, Paul, een zwaard in zijn handen, wat de titel van het nummer eer aan doet. De band laat direct zien waar zij voor staan en wat ze in huis hebben, een sterke mix van folkmuziek en metal. De combinatie van grunts met vioolspel, gitaren en toetsen geven een evenwichtig geheel en de muziekt knalt de zaal door.
De volgende nummers worden door Paul aangekondigd als ware ze een eeuwen oude sagen zijn, met enige spanning wordt bondig maar boeiend verteld waar het volgende nummer over gaat, zeer pakkend en intrigerend. De heren houden de energie zeer hoog en weten er samen met het publiek een echt feestje van te maken. Het publiek, danst, roeit en mosht er behoorlijk op los.
Met een cover van Turisas en het welbekende Ilmarinen nummer ‘Bier Drinken en Kut Roepen’ zingt het publiek ook uit volle borst mee. Het Ilmarinen virus slaat over. De band eindigt met hun set met de knaller van een single ‘Gold’. Ben fan van folkmetal? Dan is dit absoluut een band die je gezien moet hebben. Check ze op Spotify of nog beter ervaar ze live. De energie van deze mannen is iets dat je niet mag missen!
Als laatste is het de beurt aan Caedere. We maken qua genre weer een switch: tijd voor een stevig mo deathmetal. Van Malta Deathfest afgelopen jaar tot Obscene Extreme dit jaar – vanavond maken de mannen uit het oosten van het land een tussenstop in het mooie Deventer. Als vervangers van Massive Assault werden ze vrij last minute aan de line-up toegevoegd. Maar dat mag de pret absoluut niet drukken.
Het is inmiddels behoorlijk warm in de zaal. Na de meeslepende klanken van de introtrack rammen de eerste klanken de zaal in, de mannen laten direct zien waar ze toe in staat zijn: een mix van technisch Amerikaanse deathmetal in combinatie en old school Zweedse Deathmetal invloeden komen snoeihard binnen. Caedere timmert keihard. Het publiek ontvangt de band zeer goed, er ontstaat direct een moshpit in de zaal. De diepe backing vocals van Niels geven het geheel dat rauwe old school Deathmetal rauw randje. De losse heupen en danspassen van Marcel liegen er ook niet om, de mannen genieten, timmeren en beuken.
Het nummer ‘Against Better Judgement’ uit 2014, begint wat langzamer een perfecte headbanger. Zodra het tempo weer omhooggaat begint al snel de moshpit wee. Van moshpit tot cirkelpit to wall of death – het komt allemaal voorbij tijdens de set van Caedere. In het strakke drumspel en de geconcentreerde blik van Clemens, horen we thrash invloeden en snelle blast de revue passeren. Ook tijdens het twee na laatste nummer ‘Divine Power of Kings’ knallen de mannen er op los, het nummer kent een diepe sludgy breakdown met een catchy bas- en gitaarlijn; de diepe rauwe backingvocals maken het af.
Tijdens het outro-backingtrack, vraagt Marcel het publiek of ze eigenlijk nog een nummer willen. Het publiek stemt enthousiast in en Marcel vraagt om de backingtrack te stoppen om de avond nog af te sluiten met een laatste knaller van de avond. De band timmert er nog een keer op los, het dak gaat er nog een keer af, de band ropt nog een keer de planken uit het podium.
Deze band die al meer dan 25 jaar bestaat heeft Deventer laten zien deze avond waar zij toe in staat zijn. Ken je ze nog niet zoek ze dan zeker eens op, ze spelen 28 juni nog op Alphen Deathfest dit jaar in Alphen aan de Rijn. Hou je van een stevig potje deathmetal? Caedere dan op Spotify of check ze live, maar check deze mannen!
Meer weten over de bands? Je vind Ilmarinen op Spotify of hun eigen website.
Meer weten over Caedere? Je vindt ze op Facebook. en natuurlijk op Spotify.
Op 1e paasdag kon je dit jaar paaseieren zoeken in Gigant, Apeldoorn. Dat je daarmee een shirtje en een cd van Black Rabbit kon winnen, was natuurlijk mooi meegenomen. Black Rabbit Fest volume 1 was een waardige eerste editie, met maar liefst zeven bands op het programma. Heel divers, van black metal tot dialect punk, zoals een festival het leukst is. Door de aankleding met de artwork van Black Rabbit aan de muur, en de heuse ‘festival markt’ had het geheel echt de sfeer van een festival. Wij waren er bij, vonden helaas geen ei, maar wel een Black Rabbit biertje. Proost!
2Destroy
We volgen de mannen van 2Destroy al een tijdje, en hadden de tracks van hun debuutplaat Stagnant in onze MetalFromNL tiplijst staan. Dit trio komt uit Zwolle, en speelt een mix van groove, death en blackmetal. Er zijn natuurlijk meer bands die dit claimen, maar in het geval van 2Destroy ga je inderdaad van groovy headbang riffjes over in keiharde blackmetal blastbeats.
Ondanks dat ze met z’n drien op het podium staan, weten ze dat podium goed te vullen. Met name de bassist heeft een enorm goeie en aanstekelijke stage presence. Bijzonder aan 2Destroy is dat vocalist Marc ook de drummer is. Dat maakt dat hij als frontman wat minder goed uit de verf komt, omdat hij moeilijk zichtbaar is. Aan zijn skills ligt het niet in ieder geval, die zijn absoluut on point.
Donder
Van keiharde metal naar, tja, dialecten punk? Donder maakt energieke punkrock uit de Achterhoek, en zet met hun toegankelijke punk het cafe van de Gigant op z’n kop. Ik heb waarschijnlijk niet genoeg bier op om de liedjes over piemels en teksten als ‘waarom, waarom’ te kunnen waarderen, maar er zijn genoeg mensen die het wel heel gezellig vinden. Een programma blijkt echter wel wat krap opgezet, want terwijl Donder nog bezig is haast ik me vast weer naar de grote zaal voor Neroth, en heb daarbij eigenlijk geen eens tijd om even langs de goed gevulde merch tafels te lopen.
Neroth
Een band die wel ergens over gaat is Neroth. Ook zij brachten 21 maart hun debuutplaat Transcendence uit. Neroth is een band die voortkomt uit de Metal Factory en dat hoor je ook gelijk. De kwaliteit is hoog, de muziek is technisch en het hele plaatje klopt. Fijn om een band te zien die er gewoon helemaal voor gaat.
De unique selling point van Neroth is vocaliste Floor – haar klassieke vocals passen heel goed bij de melodische blackmetal die de band neerzet. Daarmee vallen ze eigenlijk ook direct in het rijtje female fronted metal, waar Nederland toch ook wel om bekend staat met bands als Epica en Within Temptation en natuurlijk de andere Floor (Jansen). Je zou Neroth wat dat betreft ook als gateway blackmetal band kunnen zien – een soort lieve instap versie van het genre. Voor de diehard black metal fans misschien niet cvlt genoeg, ik ben persoonlijk blij met een variatie in smaak.
Grandad
Grandad heeft een logo met een geit, en op het podium stonden ook een aantal geiten knuffels. Als je dat zo ziet, verwacht je opnieuw een black metal band. Niets in minder waar. Grandad speelt punk, ze noemen het zelf ‘manic grunge-punk’. En dat is best een goeie omschrijving, want Grandad is vooral: chaos op een podium. Wat mij betreft was dit echt de verassing van de avond, en deze band had wat mij betreft nog wel wat langer mogen spelen.
De instrument keuze, bas, gitaar, en saxofoon, is bijzonder, maar werkt daarom des te beter. Het helpt dat deze gasten van begin tot eind losgaan op het podium. Dat werkt aanstekelijk, want er wordt gemoshed en zelfs gecrowdsurft in het cafe van Gigant. Kijk dat overigens ook even terug in onze bescheiden aftermovie. Dat daar eigenlijk geen ruimte voor was maakte niemand uit. Behalve de chaos verdient deze band ook een complimentje voor hun strakheid. Ze spelen zonder clicktrack, maar super strak, zelf als ze stiltes laten vallen in hun muziek blijft het super strak. We were impressed!
Headless Hunter
Omdat Grandad zo leuk was en het programma net iets te vol, misten we de intro van Headless Hunter. Dat maakt de band niet uit: ookal stond het nog niet vol, Headless Hunter komt om plezier te hebben en de energie stond op 10. Headless Hunter hebben we al vaker gezien, en het is altijd goed en vooral, heel leuk.
Dit is een band met super veel humor. Past natuurlijk ook een beetje bij het genre, maar met liedjes over Jenga genaamt Towers of Terro, of een liedje over het feit dat hun bassist stoned is, kan je toch alleen maar heel hard lachen. En moshen. Want Headless Hunter heeft dan geen hele serieuze teksten, ze hebben wel hele serieuze Trash metal. Het publiek moet nog een beetje in de juiste stemming komen lijkt het, maar uiteindelijk gaat de moshpit die bij Grandad gestart was, hier gewoon verder. Ter ere van de Metal Jam, een begrip hier in de omgeving van Zaandam, speelt de band ook hun nieuwste track ‘The Metal Jam’. Een betere promo voor je event is er niet, en het bewijst maar weer wat een leuke mensen de bandleden van Headless Hunter zijn 🙂
Black Rabbit
Tijd voor de mannen van de avond; Black Rabbit. Op 18 april brachten zij hun nieuwste EP ‘Chronolysis’ uit, en Black Rabbit Fest is eigenlijk een uit de hand gelopen album release party. Na een korte ombouwtijd, waarin we eindelijk tijd hadden om even bij de merch langs te lopen en een Black Rabbit biertje te drinken, kon het feest beginnen. We hoorden het al in het interview wat we met Black Rabbit deden: deze band denkt over alles heel goed na. Dat is niet alleen bij dit festival, maar zeker ook bij hun eigen show duidelijk te zien. De band heeft nieuwe side-banners mee, die het plaatje van de EP cover maken. Op de projectie achter de band spelen geanimeerde plaatjes van de tracks.
Overigens, als je dat nog niet gezien hebt: de band heeft artwork laten maken per track en heeft dit uitgebracht in een boek. Ik ben heel erg fan van deze stijl, en zeker nu ze zo groot achter de band geprojecteerd werden kan ik het alleen nog maar meer waarderen.
De band speelt Chronolysis natuurlijk helemaal. Vervolgens worden we getrakteerd op nummers van Hypnosomnia en zelfs van Warren of Necrosis. Het publiek gaat los, een moshpit van begin tot eind, en het is duidelijk dat de meeste mensen vanavond toch vooral voor Black Rabbit kwamen.
Picture
De avond sluit af met ware legendes in de Nederlandse metalscene: Picture. Voor de mensen die deze band niet kennen: ze bestaan al sinds 1978 en spelen nog steeds oldschool Heavy Metal. En als je denkt dat ze na zoveel jaar de metalscene wel zat zijn: think again! Op 7 maart kwam hun laatste album ‘Wings’ uit, en ze bewijzen vanavond op het podium dat je nooit te oud bent voor metal. Ondanks het tijdstip, is deze band technisch goed en weten een toffe show neer te zetten. Dat kan haast ook niet anders, als je zoveel ervaring hebt. Een waardig afsluiter van deze eerste editie van Black Rabbit Fest, en mogen er nog veel edities volgen!
Meer weten over Black Rabbit? We hadden een interview met ze voor hun nieuwe plaat, Chronolysis. Check deze op Youtube.
Het Paasweekend van 2025 stond in het teken van metal. In Apeldoorn werd Black Rabbit fest opgebouwd, in Harderwijk was de finale van de Wacken Metal Battle, en speelden er verschillende metalcoverbands in heel Nederland. Ook waren er een aantal album releases en releaseshows, waaronder die van Reaching As We Fall bij de Cpunt in Hoofddorp. Het belooft een goede avond te worden met I’ll Get By en Deeproot.
Debuutalbum van Reaching As We Fall
De band Reaching As We Fall draait sinds 2020 mee in de Nederlandse metalscene. Deze melodische metalcore band speelde als eerste als opener bij de albumrelease van Suger Spine. Sinds dat moment hebben de 5 gasten uit de band hard gewerkt aan hun debuutalbum: Life in Memories. Het album hebben ze op 18 april uitgebracht op Spotify met features van onder andere de Nederlandse bands Canyon Literature, Braces, Deeproot en de Japanse band Sailing before the Wind.
I’ll Get By
De avond werd geopend door I’ll Get By. Het weekend hiervoor stonden ze nog in de finale van Guts & Glory. Nu stonden ze voor het eerst in Hoofddorp. Na een fallout achtige oude tape over de speakers, begint de band te spelen. Het duurde even voordat de zaal met metalcore fans de muziek kon waarderen. Maar na het derde nummer was de zaal opgewarmd. “Zijn jullie warm? Nee? Dan gaan we nog harder” schreeuwt de zanger door de microfoon. Zo gezegd zo gedaan met snelle counterpartsachtige riffs, een circle pit en een leuke groove voor een two step. Tijdens het nummer Deathbed kon je horen hoe goed het geluid in de zaal was afgesteld. Alles klonk heel helder, alle instrumenten waren goed te horen en bij de mix zat niemand elkaar in de weg.
Hoewel de band blijft roepen en vragen om moshpits, waren ze niet groot en heftig genoeg. Maar met een paar violent moshers is het al snel feest, tenminste als je daarvan houdt. Volgens mij viel het de band ook wel op dat er waarschijnlijk toch iets te heftige pits waren. Bij het nummer “Hesitation” geeft de zanger ook aan dat deze speciaal is voor de mensen die bang zijn voor de moshpit. Het nummer is een stuk rustiger dan de rest van de set, maar je merkte wel dat het publiek toen wel durfde. Voordat het laatste nummer begint, werd vanuit de band gevraagd om even geen moshpits te starten en of iedereen dichter bij het podium wil komen. De Nederlandse Counterparts heeft ondanks dat er geen grote pits waren, er een goeie show van gemaakt en laten zien waarom ze terechte winnaars zijn van Guts & Glory.
Deeproot
Na I’ll Get By, schijnt het paarse podium licht voor de Deathcoreband Deeproot. Sinds de laatste keer dat ik de band heb gezien en nu, is er aardig wat veranderd. De soundcheck was erg kort, maar dat kwam ook doordat er geen drummer en bassist bij waren. Zonder bassist optreden en die over een backingtrack laten gaan, gebeurt wel vaker. Zonder drummer optreden, niet zo vaak. Ik was daarom gelijk nieuwsgierig naar de show.
Na een bitcrushed soundscape, komt de band met twee gitaristen en een zanger op het podium. De band opent met Shadowwork. Ook hier is de mix goed afgesteld. Je zou bijna denken dat de drummer en bassist er gewoon zijn, maar het mist toch iets. De oempf van de drum? De nagalm van een symbal? Ik weet niet wat er mist, maar de band geeft alles om het missende gevoel op te vullen. Dat lukt ze ook erg goed, want de kwaliteit is hoog.
Toch neemt de zanger even een moment om uit te leggen waarom de band nog uit 3 leden bestaat. En geeft hij gelijk toe dat hij zelf ook last heeft van zijn verstopte neus. Verstopte neus of niet, De zanger maakt nog steeds een kabaal waar je ‘u’ tegen zegt. De vocals klonken prima en alleen een getraind oor zou misschien kunnen horen dat hij verkouden is. Voor de zaal maakt het niet veel uit: die gaat goed los. Hoewel het in het begin opviel dat er geen drummer was, voelt het aan het einde van de set alsof die er vanavond gewoon bij was. Na Gemini, Blackwall Protocol en Mimic was het alweer tijd voor het laatste nummer dat eindigt in een lange uithaal en een stevige breakdown. Ondanks alles, was het een goeie show waar goed te zien was dat de band er plezier in heeft.
Reaching As We Fall
Tijdens de laatste soundcheck voor de show, schrik ik van de drummer die ineens laat voelen wat ik miste bij Deeproot. Dat zorgde er ook voor dat Reaching As We Fall insloeg als een bom. De opener van de setlist is het nummer Life in Memories. Het nummer dat ook de titeltrack is van het album. Het nummer begint wat rustig, maar de leuke groove zorgt ervoor dat de eerste bezoekers mee beginnen te headbangen.
Bij het tweede nummer is het tijd voor de eerste collab op het podium. De zanger van Tigerknife doet mee met Vagabond en dat geeft de zaal ook veel energie. Na het nummer panic attack, is het tijd voor wat oudere nummers. Solitude is het tweede nummer dat de band ooit geschreven heeft en mocht daarom niet ontbreken in de setlist. Na Let it Burn en Rebirth met een Wall of Death, is het tijd om weer terug te gaan naar het album. De band zet het laatste nummer van het album in: Daybreak. De groove brengt de zaal in trans en de ogen zijn niet meer van het podium af te houden.
Na daybreak, neemt de zanger de ruimte om wat meer te vertellen over het nummer Love is not enough. Dat nummer is namelijk het begin van het album.. Het nummer is het meest rustige nummer uit de set, maar daarna komt daar snel afwisseling in met hun hardste nummer: Villain Arc Anthem. De zaal had ook weer frisse moed en energie en gooit deze er gelijk uit. Dit werd versterkt door de zanger van Deeproot die ondanks zijn verstopte neus toch meedeed met het nummer.
De band is vanavond in topconditie en dat is goed te zien. En te horen. De bandleden staan er met een grote grijns en genieten echt van de avond. Nog niet heel lang geleden had de zanger een flinke beenoperatie gehad, maar daar is vanavond niets van te merken. Er wordt gesprongen, gelachen en vooral met veel plezier gespeeld.
Ook bij de laatste twee nummers van de set laat de community zien hoe hecht ze zijn. De zanger van Canyon Literature deed de intro en een stuk van het nummer “Good Riddance” mee samen met de zanger en gitarist van Ann My Dice en bij de Void sprong de zanger Suger Spine op het podium om nog even mee te doen.
Met minder moshpits toch feest
Het was weer een leuke avond waar de scene uit Nederland heeft laten zien dat er flink wat talent in is. De corebands vormen samen een community waar iedereen elkaar helpt en wil laten groeien. Wat me opviel aan de avond is dat het er qua moshpits niet heel hard aan toe ging. Ik hoorde ook in de zaal dat niet iedereen even blij was met de violent pits. Misschien dat dat ook de reden is dat veel mensen niet durfden te gaan. Ondanks dat was het een leuke avond met goeie muziek, een leuke genre mix en een show die ik graag nog eens zou willen zien.
De finale van de Wacken Metal Battle bracht een verzameling van uitzonderlijke muzikanten samen, elk vastberaden om hun passie voor metal met het publiek te delen. Deze wedstrijd, die metalbands een kans biedt om te strijden voor een plaats op het legendarische Wacken Open Air festival, heeft een reputatie opgebouwd als een platform voor groeiend talent. Tijdens deze editie waren er diverse optredens die niet alleen indruk maakten op de jury, maar ook het publiek betoverden met hun energie en muzikaliteit.
Deafened to Death
Deze Friese band weet hoe je een zaal op z’n kop zet! Met hun hardcore nummers ben je meteen wakker. Het is een band die niets aan toeval overlaat: zodra ze het podium op stappen, gaat het volume om tien en neemt de energie alleen maar toe. Geen smoesjes, alleen pure power.
De energieke presentatie en sterke performance van deze band bewezen dat zij een vaste waarde zijn binnen de harde kern van het genre. Met een sterke podiumuitstraling en intense muzikale kracht wist Deafened to Death het publiek vanaf de eerste noot te betrekken. Een indrukwekkend begin dat de lat voor de rest van de avond hoog legde.
XII Thorns
Deze Limburgse core band combineert stevige breakdowns met catchy solo’s en doet dat alles in stijl—compleet met matching outfits. Hun shows zijn meer dan een optreden; het zijn echt feestjes.
De tweede act, XII Thorns, bracht niet alleen een muzikale ervaring maar Muzikaal viel de band op door hun sterke gitaarsolo’s en krachtige breakdowns, waarmee ze het genre (blackened deathcore) eer aandeden. De energie tussen de bandleden was voelbaar en versterkte de betrokkenheid van het publiek, dat zelfs werd aangemoedigd tot crowdsurfen. XII Thorns wist zonder twijfel een feestje neer te zetten dat nog lang zal worden herinnerd.
Hyla
Als je dacht dat het niet harder kon, kwam Hyla om het tegendeel te bewijzen. Deze band is strak, technisch en gaat vol gas, zelfs als de techniek even niet meewerkt. Combineer dat met een zanger die én zingt én grunt alsof het niks is, en je hebt een band die bijblijft. Oh, en de bassist? Lekker aan het dansen—dat is de sfeer!
Hyla is een Amsterdamse progmetal band die zich onderscheidde door hun technische vaardigheden en unieke mix van schone en rauwe vocalen. Ondanks technische uitdagingen bleef Hyla’s energie ongeëvenaard.
De Resultaten
De band Hyla veroverde de overwinning tijdens de finale van de Wacken Metal Battle. Hun optreden liet een indruk achter op het publiek en de jury. De wedstrijd kende een spannende uitslag, met slechts één punt verschil met de tweede plaats en vier punten verschil met de derde plaats.
Na afloop van de wedstrijd spraken wij exclusief met Hyla. Bekijk het interview voor een unieke blik achter de schermen!
Op 18 april vierde Inherited hun album release feestje voor hun debuut album No Regrets, in een hele volle zaal in Bibelot, Dordrecht. Het hielp natuurlijk dat ze opnieuw een hele bus met fans mee hadden genomen uit Zeeland. Ook zonder die bus stond de zaal goed vol met fans van deze jonge groove band. Als support hadden ze de bands van familie en vrienden meegenomen. Voordat de avond uberhaupt begonnen was, wisten we al wat we konden verwachten: totale chaos, en EEN GROOT FEEST!
Scroll naar beneden voor fotos’
Jormungandr
Jormungandr is de band van de tweelingbroer van Jamie, de zanger van Inherited. Deze band deed dit jaar mee aan de voorronde van de Wacken Metal Battle, en kwam tot de halve finale. In een vergelijkbaar straatje als hun tweelingband maakt Jormunandr … tja, thrash meets death meets core, maybe? Het is in ieder geval hard, de zaal gaat los en het feest is begonnen.
En wat doe je als je familie in de zaal hebt? Op het podium halen natuurlijk. Gelukkig kent de gitarist van Inherited de teksten blijkbaar ook, want die doet ook gezellig mee.
Out of the Blue
Out of the Blue is keiharde hardcore uit het Zuiden van het land. Morgen spelen zij als headliner op hun eigen EP release party, en vandaag komen ze om de boel te slopen in Dordrecht. Vooraf aan de show begrijp ik van de mannen dat ze normaal gesproken op hardcore feestjes staan en gewend zijn dat het publiek helemaals los gaat. Ze hebben een lichte twijfel of dat vanavond wel goed gaat, maar ze hebben er zin in om hun vrienden van Inherited te supporten. Het publiek begrijpt hun taak volledig, en vanaf het begin staat de moshpit vol. Sommige ouders achter mij vragen zich af of deze jongens aan vechtsport doen. Ik leg ze uit dat dit gewoon hoort bij het genre. Geen tijd voor mietjes in deze pit, dat is zeker.
Obstruktor
Obstruktor is, na het geweld van Out Of The Blue, wellicht weer een iets gezelligere band. Dat begint al met het feit dat de zanger voorstelt om een potje verstoppertje te doen, omdat ze nog niet mogen beginnen volgens de time-table en een paar minuten zinloos op het podium staan. Gelukkig besluit de stagemanager dan toch dat ze mogen starten. Ik had de band nog niet gezien in de huidige line-up, maar de humor en het plezier op het podium is gelukkig gebleven.
Obstruktor komt ook vooral om te feesten en moedigt het publiek aan om lekker mee te doen. De drummer van de vorige band maakt zelfs nog even een mooie stagedive. Het kan tenslotte allemaal vanavond. Ook Obstruktor speelt vooral nieuwe nummers vandaag; ook zij komen met een nieuwe plaat later dit jaar, dus hou ze in de gaten.
Inherited
Tot slot de beurt aan de mannen (jongens) van de avond: Inherited. Met trots presenteren zij hun debuut album No Regrets. Ze hebben er zin in, en hun chaos en energie komt goed binnen bij het publiek. Halverwege hun set vragen ze iedereen op het podium te komen – en vanaf dat moment is het een groot feest. Mensen zingen mee, mensen stagediven, kortom, feest. Op een gegeven moment helpt de beveiliging wel om de mensen na een aantal nummers toch maar wel van het podium te houden, omdat ze anders niet meer kunnen spelen.
Hoewel ze er alles aan doen om een goede performance te geven en in hun stoere rol te blijven, zie ik bij iedereen in de loop van de gig een grote glimlach op het gezicht verschijnen. Ze zijn trots om te headlinen op hun eigen show, in een volle Bibelot in Dordrecht. En terecht; ze hebben er hard voor gewerkt en de muziek EN hun performance staat nog steeds als een huis. Ik hoop alleen dat ze nog energie over hebben om morgen nog een keer zoveel gas te geven tijdens hun optreden als pauze band tijdens de Metal Battle Finale!
Heb je No Regrets nog niet gehoord? Check ‘m op Spotify!
Op 5 april 2025 waren we uitgenodigd om in Popcentrale, Dordrecht te komen kijken naar een try-out show van Pene Corrida. Nadat we deze band vorig jaar al een keer live had gezien in Patronaat, waren we natuurlijk meteen enthousiast. Als je deze band al een keer ergens gezien of gehoord hebt, weet je wat een feest deze mannen neerzettene. De perfecte gateway metalband, voor mensen die verder nog niet echt metal luisteren. De perfecte partyband voor een leuke avond uit. De Nederlandse Electric Callboy? Wij vinden van wel!
(Scroll naar beneden voor meer foto’s)
Pene Corrida bestaat al een tijdje, maar kwam bij de rest van Nederland in de picture door hun deelname aan Hollands Got Talent. Ze maken metalcore covers van bekend classics, en vallen daarmee technisch gezien in het rijtje coverbands. Maar het Pene Corrida sausje wat daaroverheen gaat is zo dik en uniek in de Nederlandse scene, dat het woord ‘coverband’ deze band geen eer aandoet. Het zorgt er echter wel voor dat deze band behalve metalheads, een heel breed publiek trekt. De zaal is vandaag dan ook uitverkocht, en iedereen is hier met maar EEN doel: Party Machen!
Vanaf het moment dat Pene Corrida het podium op loopt is het een groot dansend feest, en dat houdt de hele avond niet meer op. Juan komt een aantal keer het podium op om de feestende massa op te hypen, maar vanavond is dat niet nodig. Het helpt natuurlijk dat je herkenbare tracks speelt zoals Barbie Girl, In the End, en natuurlijk Salsa Tequila. Een van de hoogtepunten van de avond was natuurlijk ook de Pene Corrida versie van Europapa. En in de stijl van het Eurovisie Songfestival heeft de band tegenwoordig ook C’est La Vie op het repetoir staan.
Van hiphop tot pop en af en toe zelfs daadwerkelijk een metaltrack – in iets meer dan een uur tijd ramt Pene Corrida er ik geloof wel 50 songs doorheen. Dat houdt het lekker gevarieerd, en we blijven springen en feesten met z’n allen.
Zelf een keer meemaken? Aan het einde van dit jaar doet de band weer een tour door Nederland. Kijk op hun website voor de tourdata!
Op 4 april speelde Nephylim hun laatste show van hun album releasetour in Vorstin, Hilversum, met medewerking van METALCAFE. Met vier shows in verschillende delen van Nederland heeft de melodische deathmetal band zichzelf met hun laatste album Circuition goed op de Nederlandse Metalkaart gezet. Cicuition is de tweede full length van de heren, en het feit dat hun crowdfunding voor deze plaat binnen no time bij elkaar was, zegt genoeg over hun invloed in de Nederlandse scene. En terecht. De kwaliteit is hoog, zoals onze reviewer Raaf al eerder schreef. Wij waren er bij in Hilversum, om foto’s te maken en verslag te doen. Ook hebben we meteen van het moment gebruik gemaakt om een interview met de bands te houden. Deze komen later dit jaar online, dus stay tuned!
Scroll down for pictures.
Hallowed Fire
Hallowed Fire is een andere, groeiende naam binnen de Nederlandse metalscene. Zij spelen in tegenstelling tot Nephylim geen deathmetal, maar keiharde en vooral snelle thrash. De kracht van Hallowed Fire zit hem in het plezier dat de band op het podium heeft, met elkaar, met het publiek, en uberhaupt gewoon in het spelen. Van begin tot einde staat de band op standje 10, en neemt het publiek met gemak daarin mee. De nummers die zet neerzetten zijn strak, gevarieerd, en met meer dan voldoende ruimte om te moshen en te headbangen. Voor alle fans van het genre: zet Hallowed Fire op je luister lijstje. Het feit dat ze in het voorprogramma mochten spelen van een grote naam als Flotsam&Jetsam zegt wat dat betreft genoeg.
Nephylim
De avond draaide vanavond natuurlijk om Nephylim. Deze heren uit het zuiden van het land draaien al een tijdje mee, en staan komend jaar onder andere nog op South of Heaven festival. Hun laatste album Circuition kwam uit op 7 maart, en werd overal goed ontvangen. Ze spelen hem deze avond natuurlijk helemaal, en omdat mensen de plaat al een maand hebben bestuderen doet het publiek goed mee. Het helpt natuurlijk als je een charismatische frontman hebt om de zaal mee te trekken. Deze laatste show is een meer dan waardige afsluiter van een succesvolle tour. Nephylim zou een podium groter ook goed kunnen vullen, maar deze show was lekker intiem, wat voor tracks als Travail en uberhaupt zo’n persoonlijk album als Circuition, goed werkt.
Nephylim is a 5 piece melodic death metal band from ‘s-Hertogenbosch, Noord-Brabant, The Netherlands. The band has released the EP ‘Torn’ in 2015, followed by the full-length ‘Severance of Serenity’ in 2020. This new offering ‘Circuition’ which was released in March 2025, marks the band’s sophomore album, and it was released independently. I will introduce the band members as we dive into the review.
Composition
First order of business, ‘Circuition’ is a melancholic, emotional and immersive album. Aesthetically, a lot of it reminds me of several modern Swedish/Finnish melodic death metal bands such as newer Dark Tranquillity material, wolfheart and Insomnium. Thematically, the album is exploring the concept of “The Circle of Life”. The birth, the acquisition of consciousness, the struggle and the inevitable mortality. Even the artwork conveys this vision adequately, where mother nature (analogized with a tree) giving birth to an infant (resembling all human beings). Overall, the album is in the realm of modern melodic death metal with a lot of atmosphere.
The instrumental intro track ‘Travail PT1-Anima’ sounds epic, almost power metal-ish, as if it’s taken from a Rhapsody or a Blind Guardian album, but with a twist that fits the lyrical theme, which will be discussed in-depth later in the review. The second track ‘Travail PT2-Animus’ is a brilliant melodic death tune with many peaks and valleys. From the opening groove to the blast beat section, to the endless tasteful harmonies/melodies, and then to the slowed down mid section with clean guitar and synth, it all captivates the listener right away and puts them in the mood of the emotional/existential turmoil that the album is highlighting throughout.
The riffs on this album are insanely catchy. It contains tons of hooks and memorable passages. The song ‘Grand denial’ stands out for me. I love the riff and blast beat that kick off the song, and the groovy part that follows. Catchy as all hell! Speaking of groove, the album is filled with it. One of my favourite grooves is the opening riff to the closing track ‘Inner Paradigm’. It is an inevitable mosh-pit inducing riff. So infectious that you literally cannot escape nodding your head along with it, with the classic metal look on your face. Furthermore, The chorus of this song is a literal earworm. That groove and melody behind the rhythm section are addictive. I found myself humming it repeatedly while not listening to the album, which is always a good sign of a great hook.
One of the prevalent compositional aspects are the open chords layered with gorgeous guitar melodies or keyboard licks. This can be heard on tracks such as ‘Amaranth’ and the title track ‘Circuition’. Moreover, The trademark thrash/melodic death drums and the classic old school melodeath riffage on tracks like ‘Withered’ are also some of my personal favourites on the record. The riff in (2:48), accompanied with the classic polka drumbeat are so brutal, angry and satisfying. Additionally, the polyrhythmic composition between drums and guitars here are extremely clever. Moreover, One of the most interesting curve balls on this record for me was the proggy part in ‘Amaranth’ at the 3:16 mark, where it sounds like a riff derived directly from a ‘Dream Theater’ song. The polyrhythmic interplay between the guitars and drums is brilliant and shows more depth to the band’s compositional vision and skills.
In a nutshell, the album is loaded with dynamics. From merciless blast beats to infectiously groovy sections, and to slow doomy parts reminiscent of bands like Amorphis with the switch between growls and clean vocals on a couple of songs. Another element that adds to the diverse dynamics of the record is the clean guitar parts that provide serene yet devastating atmosphere and emotion. This frequent inclusion of clean guitars makes the album sound richer and denser. Moreover, the synth orchestrations and arrangements executed by guitarist ‘Kevin van Geffen’ add an undeniable layer of epic grandeur to the record. It makes the whole journey more dramatic and tumultuous. This is delineated on tracks such as ‘Travail PT2-Animus’ at the 3:32 minute mark. The staccato arrangements give this section an operatic and theatrical vibe. Definitely a wonderful track overall. In several parts on the album, the synth reminds me of newer Dark Tranquillity material, especially in the song ‘Amaranth’ (minute 2:28), with that extremely melancholic piano sound layered on top of the steady, open chord rhythm section.
Performance
Both guitarists (Kevin van Geffen) and (Ralph Lentink) are delivering the melodic death goods with brilliant creativity and tightness. The solos are dynamic and touching, and are executed thoughtfully and tastefully. To summarize my adjectives in one example; The closing licks on the title track ‘Circuition’ after the drums stop are heartbreakingly beautiful. Every note bend is so tastefully on point and literally gives you continuous goosebumps from note to note. The bends are accurate in pitch and precision, never sloppy nor out of tune. Just perfection. It definitely is one of my favourite parts on the whole album. Moreover, The acoustic parts heard on tracks such as ‘Withered’ are hauntingly sensational and are performed with utmost tightness by the guitarists. They add an undeniable layer of sadness and desperation to the overall sound of the album.
The prevalent vocal style performed by (Tijn Bosters) is the low growl that is reminiscent of several Finnish melodic death metal bands I’ve already mentioned above. However, there are other emotional midrange/high shrieks thrown here and there. This is showcased on minute 5:12 of the fantastic song ‘Grand Denial’. Brilliantly heartfelt screams and belts that send the good ol’ shivers down the spine. Moreover, there are also many double layerings of vocal “harmonies” where Tijs delivers some awesome growls and shrieks atop one another, which makes those sections incredibly rich. Furthermore, there are some surprising clean vocals on a couple of tunes performed by Kevin and Tijs. This is exemplified on the title track ‘Circuition’, where Kevin delivers an extremely tasteful vocal line. His timbre is reminiscent of Sweden’s legendary multi-instrumentalist/producer (Dan Swano) from bands like Edge of Sanity and ESPECIALLY Nightingale. Sensational vocal performance with superb pitch and tone, delivering the words with great ingenuity. Same thing can be said about the following track ‘Withered’, whose clean vocals are impactful and lend a great contrast with the harsh vocals that are prevalent on the song. The slowed down section at the end of minute 3 onwards gives the vibe (musically and vocally) of the prog band Soen, which is a definite bonus in terms of musical diversity.
The drum work by (Martijn Paauwe) is absolutely masterful throughout the record. His steady blast beats and clockwork-like grooves are impeccable. Moreover, little (yet extremely important) details and fills added on various occasions enrich the overall groove and dynamics of the songs. These tasteful little details can be heard on tracks such ‘Circuition’ minute 2:02, with the polyrhythmic offbeat pattern in relation to the keyboard work that accompanies it. Amazing job.
Lyrics
As mentioned in the beginning of the review, the album revolves around the concept of “The Circle of Life” since birth to death, and the strife that takes place in between. It is philosophical, poetic and certainly melancholic. For my money, the lyrics and the music are in perfect harmony. The artistic journey is definitely more complete when reading along and following the “cycle” of events. The instrumental intro track ‘Travail PT1-Anima’ captures the moment of conception of the soul. Anima is the irrational part of the soul, where everything is still abstract and absurd during birth. The tense feeling of labour, followed by the relief of giving birth. The synth arrangements perfectly and immediately puts the listener into the mood of the upcoming cycle of existence, and the turmoil ahead..
This concept is further accentuated in the second track ‘Travail Pt2-Animus’, with the lyrics; “Come into being.. Light meets the eye.. Encompassed sight.. A memoir.. Travail”, which capture the beginning of the rationalization and the materialising of the real world after we’re born. The instant clash with reality and the impact it has on our mind and soul. I think, if my analysis is correct, that this is an amazing portrait that the band has painted, very artistic, deep and poetic.
As we live and grow, the strife is magnified. Life starts to throw more tragic events at us and, in many cases, they render us empty. Lyrical passages such as “Perpetual chaos, disassembly piece by piece.. Disillusioned beyond grief.. Illness wreaks” from the song ‘Grand Denial’, and “Awoken, by the silence inside.. As perception will fade into night.. Lives lost, I’ve shed my colours.. As all daylight dies, I’m closer to home” from the title track ‘Circuition’ encapsulate this foggy, melancholic vibe and leave the listener in a state of hypnotic contemplation.
Another standout lyrical passage for me is the clean vocal part in ‘Withered’; “Slip away into dreadful being.. I have reached my destination.. A call to home.. Slip away into resentful healing.. I have reached my destination“. Absolutely captivating, and Kevin’s voice excellently conveys the emotions of struggle, loss, and desperation that permeate this cycle of life we all go through. We all feel that we are withering away as a consequence of all the burdens we carry along our journey.
Production
This album sounds grandiose, but at the same time there is an old school spirit to its production. Though it might have some compression, it still sounds a bit rough around the edges and not mechanical, which is a great thing. Ultimately, the production is very pleasant and smooth. The instruments and details shine. I love the delay on the lead guitars whether during solos or melodies. And I was particularly taken by a happy surprise during the song ‘Withered’ with that little “bassy” explosion that pops when the music stops at minute 1:22. It will definitely have a stronger impact if heard with a decent headset or earbuds. You can feel the weight of that low-end before the music blasts again. Brilliant.
Critique
A bone to pick, some parts of the songs sound familiar. And by familiar I mean that you feel like you’ve heard this riff/melody before. Overall, the album is loaded with original and surprising ideas. But in my opinion, this genre has become oversaturated and it’s a dangerous game to play this style and find a way to be completely unique. This is not to say ‘Circuition’ is not original or unique because it is. But for the sake of a fair review, sometimes the composition resorts to a familiar territory. I’ll just give an example that stuck with me, and that is the chorus of ‘Withered’. I couldn’t help but think I’ve heard these chord progressions and their muting dynamics before. They are very catchy, no doubt, but they go into a predictable and familiar zone compositionally (Think Amon Amarth and Newer Kreator approach). This doesn’t happen often on the album, but it does show up in a couple of places. They do not ruin the songs in any way, and they can be very crowd-pleasing live, but, again, one feels that they have been heard before.
In conclusion, Dutch melodic death troopers Nephylim have definitely delivered an outstanding sophomore album. Emotions, melancholy, rage, hopelessness and atmosphere all melting in one cohesive pot. Moreover, and though Nephylim are not colossally reinventing the wheel here, it is undoubtedly refreshing to hear this style of Swedish meets Finnish melodic death metal being executed by a Dutch band with excellence and utmost class. I’m certain that this album will advance the band’s career on a grander scale from now onwards.
Rating 9/10
Want to know more about Nephylim? Stay tuned for the interview we did with the band. You can also find them at their own website.
