Category: News

Review: MetalbyMo
Voor fans van: Sargeist, Aosoth, Walg, Grift.

Op 19 juni verschijnt Fakkeldragers, het tweede album van de Noord-Hollandse black metalformatie Hellevaerder. Wij van MetalfromNL kregen de eer om deze plaat al vroegtijdig op onze trommelvliezen los te laten. En wat voor een genadeloze rit werd het!

De band debuteerde in 2022 met In De Nevel Der Afgunst en slaat met Fakkeldragers de volgende duistere bladzijde om in het verhaal van de fakkeldrager. Het album telt negen nummers, waarbij de negende als bonustrack enkel te vinden is op de fysieke release. Een beloning voor wie het tastbare nog waardeert.

De opnames werden intern verzorgd door gitarist Daan Bleumink en drummer Arjen Kleiss, wat al iets zegt over de controle en visie binnen de band. De mastering werd toevertrouwd aan Devi Hesgen, bekend van zijn werk voor Asgrauw en Schavot en die heeft er een muur van geluid van gemaakt waar je u tegen zegt. Modern en oldskool op de juiste manier gemixt.

Hellevaerder zag het levenslicht in 2017, met als doel om black metal in het Nederlands te brengen. En dat is niet alleen gelukt, het is overtuigend geland. Waar veel bands zich verliezen in Scandinavische clichés, bewijst Hellevaerder dat Heerhugowaard minstens zo geschikt is als broedplaats van alles wat zwart, guur en meeslepend is.
Persoonlijk kende ik de naam van de band, maar dit is mijn eerste echte kennismaking. Eentje die blijft hangen.

Vlammenwerpers van het album:

Een Bepantserde Kroon
Het openingsnummer sluipt met dreigende gitaren je hoofd binnen. Maar al snel barst de hel los wanneer de vocalen zich erin mengen. Vanaf dat moment pakt ook de bas zijn rol, niet als vulling, maar als leider. Hij stuurt, dwingt en tilt het geheel naar een hoger plan. Zo hoort een openingstrack te klinken: als een rituele aftrap van iets onontkoombaars.

Krijgers van het Niets;
Melodieus en meedogenloos. Wat vooral opvalt zijn de ijzingwekkende screams van Miranda Visser. Deze dame heeft een strot die je moeiteloos de afgrond in sleurt. Geen franje, geen filter. Gewoon rauw, eerlijk en loeisterk. Dit is haar missie en passie.

De Laatste Dageraad
Het nummer dat mij het meest wist te grijpen. Een subtiel koor, een melodieuze gitaarlijn en een structuur die blijft hangen als de geur van vuur in je kleren. De gitaren trekken je meerdere keren terug het nummer in. Alsof je even ademhaalt en dan weer kopje onder getrokken wordt.

Fakkeldragers
De titelsong laat horen waarom deze naam boven het album prijkt. Binnen dertig seconden schiet het nummer van snel en melodieus naar zwaar en slepend. Dit is Hellevaerder in een notendop. Alles wat de band is en wil zijn, zit hier in verweven. Een signatuurtrack die exact laat zien wat er op het spel staat.

Schaduwen van Satijn
Een duister verhaal, verteld in lagen. De gesproken stem voegt een sinistere sfeer toe. In combinatie met screams en grunt ontstaat een macaber samenspel dat je meesleept. De Nederlandse taal werkt hier als versterker van het verval, niet als afleiding.

Akelig Gefluister
De bonus track. En wat voor een. Samen met Fakkeldragers en de laatste dageraad de absolute uitschieters van het album. Hier komt alles samen: een drummer die blijft rammen alsof zijn leven ervan afhangt, gitaren die tussen dreiging en ademruimte laveren, een bas die het ritme regeert, en vocalen die je bij de strot grijpen en niet meer loslaten. Dit nummer bewijst: als Hellevaerder vol durf en richting speelt, is het onstuitbaar.

Oordeel: De zwartste diamant van Heerhugowaard.

Fakkeldragers is een diamant van moderne Nederlandse black metal. De band levert een productie af die staat als een huis. De sound is helder, zwaar, gelaagd en geslaagd.

Het artwork is raak gekozen en sluit naadloos aan bij de muziek. Er zit visie in, een verhaal. En dat voel je. Dit gaat ook op voor de bandfoto.

Niet elk nummer blijft even goed hangen. Juist de tracks die meer eigen karakter tonen, zoals Akelig Gefluister, steken erbovenuit. Daar ligt de ruimte voor groei. Meer lef, meer karakter, zonder concessies te doen aan de compromisloze identiteit die Hellevaerder zo sterk maakt.

Wat mij betreft hoort deze plaat ook tekstueel tot leven te komen. Ik hoop op lyrics in de fysieke release en op Spotify. Dit album vraagt erom niet alleen gehoord, maar ook gelezen te worden.

Dus: kaarsen aan, lampen uit, en pre-orderen die plaat. Of je buren het overleven is de vraag. Black metal minnend Nederland gaat dit sowieso omarmen.

Live te zien:

8 november 2025
Rock Metal Society Meeting, Popei Eindhoven (Nederland)

Meer weten over Hellevaerder? Je vindt ze op hun eigen website.

Zondag 1 juni was het feest voor Reformist. Ze mochten de Nederlandse metalscene kennis laten maken met hun debuutalbum Voyages. Deze mijlpaal vierden ze niet alleen, maar Inferum, Torn From Oblivion, Changing Tides waren ook van de partij. Van heinde en verre zijn fans afgereisd naar de 013 in Tilburg om de nummers van het album live te horen. 

Inferum

De avond wordt geopend door Inferum. Als de apocalypse een soundtrack zou hebben, dan zou dat hun discografie zijn. Of ten minste, zo omschrijven ze zichzelf. Ik had ze zelf nog nooit eerder live gezien of gehoord, maar de omschrijving is spot on bij de band. Zware polyritmische drum- en basgrooves, dissonant chords en blastbeats dreunden de zaal door. In het begin leek het alsof de drum en de bas erg hard waren afgesteld, waardoor je de melodie van de gitaar niet goed kon horen. Later werd dit beter en kwam de band goed tot hun recht.

Het was wel jammer dat het publiek nog niet in was voor een circlepit toen de zanger daarnaar hinte. Ik denk dat dat kwam omdat het nog vroeg op de avond was. Bij het vierde nummer gingen namelijk zonder problemen wel de vuisten de lucht in. Ook bij andere interacties, ging het publiek makkelijk mee.

Bij het laatste nummer dat ze die set speelden, rekte ze de breakdown aan het einde lekker lang uit. Ze hielden met de laatste breakdown de aandacht zo goed vast, dat ze bij elke rustmaat steeds meer applaus kregen.

Torn From Oblivion

Na Inferum was het tijd voor de Eindhovense Torn From Oblivion. De band is het beste te omschrijven als de Nederlandse Oceans Ate Alaska: deathcore en hardcore invloeden met hiphop/elektronische beats, bpm switches, breakdowns met bass drops om bang van te worden en veel variaties waar elke ADHD’er blij van wordt. De setlist was een mix van nummers van hun laatste EP Transcend en ouder materiaal.

Dit deel van de avond heeft denk ik ook wel een record gehaald van meeste collabs van artiesten binnen de scène. Er waren collabs van  onder andere Sugar Spine bij Portrait of Empty Faces, Call Upon A Nightmare met Chaniging Tides en Deeproot bij Heir of a False Throne en nog veel meer.

De zaal ging al meer mee dan bij de vorige act. Bij het tweede nummer werd er gevraagd te zakken en te springen, waarbij duidelijk er een gat zat waar de pit normaal is. Bij Ill Fate was de zaal al meer in voor een two step om dat gat op te vullen.

Changing Tides

De derde act van deze avond was de Brabantse Changing Tides. De laatste tijd heeft de band hard gewerkt en naast Nederlandse shows ook shows in de UK gespeeld. De laatste keer dat ik hen gezien heb was in november tijdens hun album release tour van Amidst the Grey. En ook deze keer heeft de band een vette show geleverd. Met nummers zoals Louder Than Words, Sands of Time en Amidst the Grey hebben ze de zaal weer goed op hun kop gezet.

Ik denk dat ze goed door had dat deze avond niet was om keihard te gaan in de pit, maar dat de pit van vanavond een grote dansvloer moest zijn. Dat was duidelijk te zien bij de verschillende two-step stukken van de nummers.

Natuurlijk kon deze avond ook de pool noodles niet ontbreken, wat zorgde voor veel plezier en zwaardgevechten in de moshpit. Ook bij deze show mochten de collabs niet ontbreken met onder andere Mees van Torn From Oblivion bij Nihilist en deed Josh van Suger Spine zijn tweede collab van de avond. 

Reformist

Na 3 bands was het de beurt aan Reformist, de band waar iedereen naar uitkeek deze avond. Met extra verlichting die neergezet was tijdens het ombouwen van het podium, kleurt de zaal blauw als de bandleden opkomen. Bij de eerste twee nummers van de set (Refraction en The Arrival) verdwijnt in no time het gat in het midden en maakt plaats voor een grote moshpit. Gelijk was te horen hoe goed het geluid was afgesteld voor deze set. Je kon elke crash, hi-hat en symbal perfect horen en het geluid was heel strak. 

Het was duidelijk en zo gaf zanger Freek ook aan : “tijd om de dansschoenen aan te doen. Of zoals ze in Rotterdam zeggen: ‘Niet lullen, maar poetsen’” waarna het nummer Equinox in knalt.

Het nummer is origineel opgenomen met Josh van Suger Spine, dus was het voor hem de derde show deze avond dat hij een nummer meedeed. Het verbaasde me daarom ook niet dat dit niet de laatste collab van het optreden van Reformist zou zijn. Niet heel veel later deed de bassist van Changing Tides mee met The Crown en de zanger van Deeproot mee met The Rift. Op het album worden deze nummers gedaan door de zanger van Distant en Castiel, maar de ‘invallers’ hebben laten zien dat zij goede vervangers zijn van de originele features. 

Na de grote cardio workout in de circle pit van Hivemind, start een uitgebreidere 8-bit intro van Don’t Even Try. Tijdens het nummer sluit de zanger van Torn From Oblivion aan om nog een stuk mee te doen. Als één voor laatste nummer van de set, was het tijd voor de title track: Voyages. Toen ik de review schreef van het album (die je ook op de website van  Metal From NL kan lezen) en het nummer een aantal keer had gedraaid, verwachtte ik al dat deze erg leuk zou zijn om live te horen. De zaal ging er goed op los en zong het refrein moeiteloos mee. Na een dankwoord van de band met het grote licht aan, was het tijd om te zingen en niet meer om te moshen. Om de set af te sluiten spelen ze het nummer Rebuild waarbij de microfoon flink door de zaal is gegaan.

Geslaagd feest met veel collabs

De releaseshow van Voyages was een geslaagde avond en heeft laten zien dat deze avond ook voor community was. Alle collabs hebben laten zien hoe hecht de scene is. Dat waren er zoveel geworden, dat ik op een keer gestopt ben met tellen en er misschien een paar ben vergeten te noemen in dit verhaal. Het verbaasde me daarom ook dat Inferum geen collabs en live features had. Alle bands hebben een dikke performance geleverd. De mix was bij elke band weer anders, maar dat was niet altijd in het nadeel van de muziek. Sommige nummers van het nieuwe album van Reformist vond ik daardoor live beter klinken dan op het album. Dat kan natuurlijk ook komen door de performance, de energie van de band en het enthousiasme van het publiek. Alle bands kunnen terugkijken op een leuke avond en alle fans hebben zeker een goede show gehad. 

Wil je meer horen? 

Wil je meer weten over Reformist, Inferum, Torn From Oblivion of Changing Tides? Luister de muziek dan op spotify, bekijk de clips op youtube en volg de bands dan op social media.

Als je nu denkt: “ik had deze bands graag willen zien” wees dan niet bang, alle bands treden vaker op in de buurt van Tilburg. Op 20 september is het Inferum’s beurt om een album release show te doen in de Dynamo in Eindhoven. Daar zijn Nephylim en Reformist uitgenodigd om er een mooi feest van te maken. Changing Tides speelt op 4 september in de Hall of Fame als voorprogramma van het Tsjechische No Face No Case. 

Check de foto-pagina voor de rest van de foto’s.

Genre: Modern metalcore

For fans of: Periphery, Architects, Fit For An Authopsy

Voor wie de afgelopen maanden onder een steen geleefd heeft: Reformist is bezig geweest met het promoten en releasen van nieuw materiaal. In maart werd de eerste track Refraction  van hun debuutalbum Voyages met een videoclip uitgebracht. Maar 28 mei was het eindelijk zover: Iedereen kan nu gaan genieten van dit vette album.

Reformist

De vierkoppige band uit Rotterdam en Eindhoven is alweer een aantal jaar aanwezig in de scene. De afgelopen jaren, laten ze elk jaar wel iets van zich horen. In 2021 kwam hun debuut EP “Reform, Rebuild” uit, in 2022 deden ze mee aan de Popronde, in 2023 brachten ze de singles Hivemind, Oblivion en Venomous uit. Daarnaast hebben ze de afgelopen jaren meerdere shows in Nederland en Europa gespeeld, waaronder hun deelname aan Guts en Glory.

Voyages 

Het debuutalbum Voyages draait om het creëren van momentum — de kracht die vooruitgang mogelijk maakt en beweging in stand houdt. Het album neemt je mee op reis door de geest, persoonlijke groei en zelfontdekking. Het album is een blend van echte en fictieve ervaringen, en vertelt een diep persoonlijk verhaal.

Reformist heeft voor hun debuutalbum naast de 10 nummers, flink uitgepakt. Zo hebben ze videoclips gemaakt voor Refraction, The Crown en Don’t Even Try en aantal nummers gemaakt samen met de Oostenrijkse Castiel en de Nederlandse bands Distant, Sugar Spine en SWANSLAUGHTER. 

Reis van melodie, breakdowns en blastbeats

Het album begint met de track “Refraction” die gelijk de toon zet voor het album. Zware riffs, catchy grooves en een melodisch refrein. Het nummer loopt ook lekker over in “The Crown”, waar de leden van Distant over dezelfde vibe en sfeer nog even een dikke deathcore-saus overheen gooien. 

Bij “Voyages” wordt voor het eerst op het album clean vocals gebruikt. De vocalen nemen dan ook tijdens het refrein alle ruimte in beslag. Voor de track hebben ze ook een videoclip uitgebracht die je op YouTube kunt bekijken.

“De Rift” voelt aan als een heel emotioneel nummer door de melodie die wordt gebruikt in het refrein. Maar dat betekent niet dat er geen facemelter van een breakdown inpast. De deathcore vocals blazen keihard door de breakdown heen. Voor dit nummer heeft de band ook een visualiser op YouTube uitgebracht. 

Na een korte 8-bit intro, knalt het nummer “Don’t Even Try” in. Hoewel de clip, nummer en lyrics video game elementen hebben, zou je een nummer verwachten over een game. In plaats van het uitlichten van een bepaald spel, vertelt het nummer een verhaal over een ander aspect van gamen: gameverslaving.

Bij “The Arrival” maken de clean vocals weer een comeback. Hoewel het maar een aantal woorden zijn in het hele nummer, zorgt het voor een leuke afwisseling. Dit is wel één van de minder zware nummers maar wel een erg catchy nummer. 

“Reanimate” is het tweede nummer op het album dat begint met ‘Re’. Dit is een van de nummers waar het refrein heel catchy is en waarbij het niet lang zal duren tot de hele zaal het nummer meezingt tijdens de liveshows. 

Als je houdt van een groovy two-step nummer, dan ben je bij “Collapse” aan het goede adres. De catchy groove wisselt af met een zware groove en brengt je uiteindelijk bij een zware breakdown.

Altijd als ik op een album een nummer dat “Escape Artist” heet zie staan, dan weet ik dat het een hard nummer aankomt. Reformist heeft die naam ook eer aangedaan. Na een korte intro wordt er goed doorgetikt op de drums en zijn er lekker veel tempowisselingen. Na de breakdown houdt de opbouw even spanning vast en laat die los in het laatste refrein. 

Het laatste nummer “Equinox” is een gevalletje: going out with a bang. Het nummer draagt een compleet andere vibe dan de rest van de nummers op het album. De loopjes, lead gitaar, solo, productie en de feature van Sugar Spine, tillen het nummer naar een heel ander niveau dan de rest van het album. 

Conclusie

Voyages is een reis van melodie, breakdowns, blastbeats en diverse vocalstijlen. De nummers sluiten lekker op elkaar aan en elk nummer heeft zijn eigen elementen. Er komen verschillende aspecten van het metalcore genre langs en de nummers maken zo nu en dan een uitstapje naar Deathcore. Door de verschillende genre invloeden en collabs zit er veel afwisseling tussen de nummers. Je kan duidelijk horen dat Reformist een eigen stijl heeft ontwikkeld met bepaalde intro’s, grooves en riffs die vaker terugkomen op het album. De solo’s zitten goed in elkaar en elke breakdown biedt iets zwaars en heftigs. Het album luistert lekker weg en is een aanrader voor metalcore fans. Het is een album van hoge kwaliteit waar veel tijd en aandacht in heeft gezeten. Dat hoor je ook terug in de details en diversiteit van de nummers.

Eigenlijk is elk nummer wel een aanrader, maar The Rift, The Crown, Reanimate, Escape Artist en Equinox zijn mijn favoriete nummers van het album.

Wil je meer van Reformist horen en zien? Luister hun muziek op Spotify, bekijk de videoclip van Refraction op YouTube en volg ze op Instagram, Facebook en Bandcamp. Of kom zondag 1 juni langs bij de album release show van in 013.

Tracklist:

1. Refraction
2. The Crown ft. Nouri Yetgin en Alan Grnja van Distant
3. Voyages
4. The Rift ft. Castiel
5. Don’t Even Try
6. The Arrival
7. Reanimate
8. Collapse ft. SWANSLAUGHTER
9. Escape Artist
10. Equinox ft Sugar Spine

Review: INHERITED – No Regrets
Old-school attitude met nieuwe en schone tanden.

Genre: Oldscool metal met nieuwe jas

Tekst; MetalbyMo

No Regrets bevat 9 tracks, klokt af op 37 minuten en zit barstensvol old-school vuur. Wat dit album bijzonder maakt, is hoe het met gemak zowel de die-hard liefhebber van de jaren 90 aanspreekt, als de jonge luisteraar die nu de scene ontdekt.

Inherited is pas sinds 2022 actief, maar No Regrets voelt als het werk van een doorgewinterde act die weet wat het wil en hoe het dat moet brengen: grooven en hard bijten. Het was natuurlijk niet voor niets dat Inherited vorig jaar de Wacken Metal Battle won. Voor wie hun optreden op de Holy Metal Grounds moest missen: de video van dat optreden staat onderaan deze review.

Vorig jaar kwam de jonge band (ze zijn nog steeds niet oud genoeg om legaal bier te drinken in Nederland) vanuit het niets de Metal Battle binnen. De band zei eerder in een interview met ons: “We hadden gehoord dat we een optreden in de Pit in Terneuzen konden doen, dat leek ons wel vet”. Tja. Dat ze daarmee uiteindelijk op een podium op Wacken Open Air zouden staan, had niemand verwacht. Na dat bijzondere jaar, is er dan nu eindelijk een album van de band, met de passende titel “No Regrets”.

De albumtiteltrack No Regrets laat je langzaam in de muziek klimmen, maar klinkt al snel lekker door de samenzang. De riffs beuken er meteen in met een fijne afwisseling tussen snelheid en groove.

En divers zijn ze zeker. Urban Guerrilla laat dat al vanaf de eerste seconde horen: niet één tempo, niet één stemming maar een band die weet hoe ze hun geluid breed kunnen uitrollen zonder het overzicht te verliezen.

Spiritual Butcher is dan weer de trash kant van de band. Snel, strak en evil. Maar ineens hoor je ook weer Sepultura. Ik was even in de war waar ik nou precies naar zat te luisteren, in de beste zin van het woord.

Hard Life gaat ook onverminderd hard door. Door je speakers vooral. Zanger Jaimy heeft echt wel een strot die je hier op veel momenten echt op zijn best hoort. Daardoor was ik niet helemaal verbaasd dat hij bij Failed to Resist verrast met korte stukjes cleane vocalen. Subtiel, maar precies genoeg om de boel nét wat spannender te maken.

GFY bewijst dat iedereen in deze band zijn stempel drukt. De bas komt hier lekker naar voren, en de drummer geeft het nummer een bijna swingend gevoel. Toch blijft het gitaargeluid als een ruggengraat door het hele album lopen. De rode draad die alles bij elkaar houdt en de sound van het album maakt.

En dan is er Denial. Ik sluit af met dit nummer, maar in “Denial” ben ik na deze track allang niet meer over deze band. Als Inherited deze energie weet vast te houden, gaan ze het gegarandeerd redden in de scene.

Samenvattend:
We mogen in Nederland trots zijn dat we met Inherited een jonge band hebben die zó volwassen klinkt. Ze spreken zowel oud als nieuw publiek aan, en zullen de komende jaren gegarandeerd in de smaak vallen bij een steeds breder publiek.

Tuurlijk, de uitspraak van sommige Engelse woorden kan echt wat scherper. En als je niet van al teveel scheldwoorden houd zou ik de nummers niet achter elkaar draaien of met je kleine neefje op de achterbank. Het feit dat ze op deze leeftijd een debuutalbum van dit niveau afleveren maakt veel goed. Er zijn bands die al jaren meegaan die dit nog niet kunnen evenaren.

Van deze plaat krijg je geen spijt, alleen spierpijn.

Meer weten over Inherited? Je vindt ze op Facebook en Instagram.

Genre: Rock / Metal /Alternative
For fans of: Hüsker Dü, Baroness, Killing Joke, Kyuss, Motörhead

Tekst: MetalbyMo

Haarlem’s latest power trio SCOLASTICS is one to watch. Formed in 2024, the band is led by multi-instrumentalist Louis Inghels, joined by local heavyweights Guus van Oosterum (bass) and Niels Klooster (drums). Their mission? To create music that’s pounding, straightforward, yet eclectic, fusing metal, rock, punk, and a big dose of groove.

With a minimalist cover and just four tracks, their debut EP (March 2025) may seem modest, but don’t be fooled. This is rich, heavy material with serious staying power.

1. Elements
   A slow burner that eases you into their sonic world. Spacious, dynamic, and perfectly paced. A thoughtful opener that hints at the depth to come.
2. Under the Dessert Sun
   Groove-heavy and full of drive, this one bursts with rhythm. Think of Saturday nights, beer in hand, and energy you can’t quite explain but love! A joyful, raw rock experience.
3. Theater of the Mind
   More layered and atmospheric, showing a different side of the band. You can hear that the vocalist has even more to give his range and expression suggest exciting potential still untapped.
4. Four Crows
   The hit. The hook. Their first single and still the highlight of the EP. Catchy, raw, and laced with rock ‘n roll swagger. A brilliant bassline takes center stage, and the tight drumming of Klooster keeps the energy relentless. It’s a track that won’t leave your head any time soon.

Conclusion

SCOLASTICS delivers a compact but powerful debut. It’s not instant gratification for me, but a grower. Each spin pulls you in deeper. Their blend of alt-rock, punk grit and metal groove feels fresh, yet grounded in classic energy.

The band already shows impressive musical chemistry and leaves you wanting more. Vocally, there’s clearly more in the tank, something that becomes apparent throughout the EP. Personally, I hope they choose to push those boundaries even further on future releases. With their eyes on the Dutch scene and beyond, this trio is just getting started.

Tips for the listeners:

Let this EP grow on you. It’s built for repeat listens.

Check out Four Crows for the most addictive track.

Love rock ‘n roll riffs with a metal bite? You’re in for a treat.

Also available on cassette.

Want to know more about Scolastics? You can find them on socials!

Het jaar dendert door en de zomer komt er alweer aan. En dat komt goed uit! Want dat betekent dat het festivalzomer om de hoek is. Natuurlijk ook het moment om nieuw materiaal uit te brengen om dan live te kunnen spelen. Zo brengt Serotonia 19 mei hun nieuwe EP “World At War” uit met 4 toffe nummers uit. Op dezelfde dag komt ook de videoclip voor de title track online. 

Over de band Serotonia 

De 5-koppige melodic metalcoreband Serotonia begon in 2021 als een project om de muziek te maken waar de leden van houden. Maar ook om muziek te maken dat zij leuk vinden om live te spelen. Door de mix en invloeden van de leden, blijft het daarom ook niet bij 1 genre. Ze experimenteren met verschillende genre’s om iets nieuws, vreemds of juist iets tofs van te maken. Zowel om te spelen als om naar te luisteren. En dat het werkt, was te zien aan hun finaleplek bij de Wacken Metal Battle in 2023. Zaterdag 10 mei stond de band nog op Nieuwegein HEAVY samen met Canyon Literature, Selfmachine en Bloid. Hun laatste EP Choices brachten ze in 2024 uit en 13 april dropten ze al de eerste single “Lost at Sea” voor hun nieuwste EP ”World at War”.

Ancient Times

De ep begint met het nummer Ancient Times. Heel traditioneel metalcore bouwt een mooie orkestrale laag het nummer op. Daarna knalt een powermetal/ 2000 metalcore vibes het nummer in. de verse is dan weer heel traditioneel metalcore met een catchy riff. Het nummer heeft een afwissling van harshvocals en cleans om er een goeie melodische tint aan te geven. Na het refrein komt er een korte breakdown/interlude die opbouwt naar een melodische solo en daarna het nummer weer op snelheid trekt. Dit nummer heeft de band ook al eens live gespeeld. Als je nieuwsgierig bent, kun je deze op YouTube vinden.

Eternal Slumber

Eternal Slumber knelt er gelijk goed in met een stevige groovy riff, die na het couplet omknalt in een breakdown-achtige riff. In vergelijking met het vorige nummers is dit nummer een stuk sneller en agressiever kwa toon en klank. Dat hoor je vooral goed terug in de heavy breakdown die zeker voor wat blije gezichten gaat zorgen als ze dit nummer live spelen. Daarna breekt het nummer de ruimte open voor wat rust die overslaat in een snelle solo. 

World at War

De title track van het album “World At War” start met het het aanlopen van een leger dat me doet denken The battle of Helm’s Deep van Lord of the Rings. Een marcherend leger met battle horns op de achtergrond zetten de ondertoon voor het nummer. Daarna volgt een gojira achtige riff en een stevige bass groove. De vocals hebben in dit nummer een andere stijl dan in voorgaande nummers. Een soort rap die de groove volgt. Daarna wordt deze meer heavy en ragt deze lekker door. De chorus is meer melodisch zoals op de andere tracks van de EP te horen is. Als het couplet dan terugkomt, begint die meteen heavyer dan de vorige keer, slaat dan om in een rust en een logge, zware dissonant breakdown die bijna deathcore aantikt. Na de breakdown bouwt het nummer weer op tot nog een laatste keer de chorus en erna nog een laatste breakdown.

Lost At Sea

Het laatste nummer van de EP had de band al op 13 april uitgebracht en al eerder live gespeeld. Het nummer begint met een ambient gitaar die het gevoel geeft dat je meegesleurd wordt door de golven. Het is een wat gevoeliger en emotioneler nummer.  Het bouwt rustig op en je voelt de emotie van de zang door je speakers komen. Ook in de daaropvolgende metalcore riff en in het refrein hoor je dat duidelijk terugkomen. Shout out naar de bassiste die in de breakdown laat horen dat een bass net zo melodisch kan zijn als een gitaar. In dit nummer zitten veel leuke basloopjes verstopt voor de liefhebbers. De emotionele vibe houdt aan met nog verschillende instrumentale stukken, solo’s en emotionele vocallines. Uiteindelijk enidigt het nummer met de melodie die in verschillende stukken steeds weer terugkomt. 

De live versie van dit nummer is ook op YouTube te vinden.

Eindoordeel

De EP ‘World at War’ is denk ik de beste manier om Serotonia te omschrijven. Er zitten veel invloeden in van verschillende metalcore stromingen en elk nummer heeft weer een leuke verrassing verstopt. Dat de band een brede muzieksmaak heeft is goed te horen, omdat het aantal verschillende invloeden niet meer op 2 handen te tellen is. In Lost At Sea is goed te horen dat ze rekening houden met dat het leuk moet zijn om te spelen. Hoewel ik me erg goed kan voorstellen dat sommige stukken niet leuk waren om te oefenen. Het is een erg vette EP geworden en ben heel benieuwd naar hoe ze de volgende EP net zo creatief gaan aanpakken. 

Meer Serotonia

Ben je nieuwsgierig geworden naar de EP en wil je die live horen? Kom dan donderdag 22 mei naar de Victorie in Alkmaar voor de release party. Daar staan ze samen met None Shall Fall, Bloid en Hallowed Fire. Er zijn nog kaarten die je kunt bestellen via: https://www.podiumvictorie.nl/programma/serotonia/  

Volg de band ook op Spotify, Facebook, Instagram, TikTok en YouTube. En vergeet vooral niet te kijken op hun website: www.serotoniaband.com. 

Tracklist:

1. Ancient Times
2. Eternal Slumber
3. World At War
4. Lost At Sea

It has been a while since this EP got released, but we eventually found the time to write a review about it. Better late then never, right! So let’s dive into Love and Pieces by Necrotesque!

Necrotesque

Necrotesque – the name alone (a gruesome mix of “necrotic” and “grotesque”) says it all: this is an uncompromising Old School Death Metal band. Formed in the spring of 2021, these four seasoned musicians bring together a tasty blend of Death, Doom, Black, Thrash, and Rock-‘n-Roll.

Following their 2023 album The Perpetuated Festing, they return with a fresh new EP: Love and Pieces. Sounds romantic for those who like it bloody. In just 15 minutes, you’re served with three tracks heavily inspired by legends like Grave, Asphyx, Entombed, and Bolt Thrower, but with their own groovy, swinging twist.

Track-by-track

Legions of Rot
The title sounds like the official anthem of a zombie horde, and honestly, it feels like it too. The track starts off subtly but quickly kicks into high gear. Pounding riffs, crushing grooves, and a sing-along chorus make this the standout hit of the EP. Don’t stand in the front row if you value your ribs.

The Vegan Meat Grinder
It starts slow and ominous, with drummer Harald building tension like a tank rolling in. Then it explodes into a furious death ‘n roll assault. The bass and guitar form a solid wall of sound that proves this band isn’t just fast, they know how to groove.

Demented Dismemberment
This banger opens with a creepy sample that instantly transports you into a horror movie and then the hammer drops. It’s a brutal mix of cinematic atmosphere and musical violence. Lodewijk’s vocals are raw and deep, yet surprisingly understandable if you’re into that sort of thing, something I personally always appreciate in death metal. The dark humor in the samples works surprisingly well and gives the track that little extra touch.

The only point of critique, and I had to dig for this one: is that the vocal timing could occasionally be slightly tighter. It would make the music even more catchy.

Conclusion

Short, heavy, and nasty. “Love and Pieces” is a pure shot of old school brutality, with enough groove to keep you moving.
It’s great to see that old school death metal is alive and well in the Netherlands, and Necrotesque prove that they not only honor the past but bring fresh energy to the present. From crushing riffs to subtle humor, this EP does exactly what it’s supposed to do. I think the Dutch metal scene will be eager to hear more from this band. The production sounds crisp while maintaining the atmosphere fans of this style truly appreciate.

Follow these guys on their socials and catch them live.
Your neck muscles and your physiotherapist will thank you.

Deadly Alliance is a thrash metal band based in Enschede/The Netherlands. So far, the band has had 2 EPs (Deadly Alliance ‘2013’ and Into Depth ‘2024’) and a full-length (Dehumanization ‘2018’) under its belt. The recent release ‘Mindweaver’ marks the band’s 3rd EP to date.

Composition

Right off the bat, it needs to be mentioned that if you’re a fan of one (or more) of these bands (Testament, Kreator, Coroner, Forbidden and Megadeth) then ‘Mindweaver’ will click with you one way or another. Compositionally, the two and a half minute intro sets a dark, menacing mood with its eerie and haunting vibe, and the spoken words narrated by bassist (Max Droste) compliments the atmosphere perfectly. It is worth noting that the band to created their own spoken words for this intro. They did not choose a part from a movie or something of the sorts. I think that’s a great idea.

The title track ‘Mindweaver’ starts as a nod to the intros of Testament’s ‘The New Order’ and Megadeth’s ‘Devil’s Island’, with those evil chord structures and the haunting tapping on top of them played by band’s fantastic axeman (Arjan Snijder). This combo gives the song a menacing and alarming vibe as a sign of the apocalypse. Additionally, the angry spoken words performed by singer -and Arjan’s brother- (Richard Snijder) are absolutely impactful. Spewing rage against the prevalent mind control methods that plague our societies.

The bass part performed by Droste at the end of the first minute is definitely a welcome compositional idea. It gives room for everything to breathe (pause) before all hell breaks loose. Moreover, when Richard goes into the chorus and screams “Mindweaver”, I couldn’t help but feel a Forbidden vibe and Russ Anderson’s soaring falsetto that gets the adrenaline pumping inside your whole body.

The short instrumental piece ‘Terminator’ is a little exhibition of melody and harmony. I would have liked for those licks to transpire into a whole song. It builds up in an epic fashion with drums alone before the other instruments chime in and start giving you an climactic vibe. But before you know it, the song ends abruptly. It feels like it ended too quickly for me. However, this instrumental sets a decent gateway for the pummelling finale ‘Gegen Die Wand’, which also starts out melodic, and then bursts into a full-on thrash attack with amazingly memorable riffs. I couldn’t help but equate Richard’s voice to that of Mille Petrozza’s on this track. Lots of rage, drive, aggression and attitude. Worth mentioning that this song made me realize that the snare sound is a bit too low in the mix, and when the vocals are at their peak, the snare kinda gets buried and becomes almost inaudible. I would even argue the same for Arjan’s solos. They are fantastic but needed more volume to highlight that blazing ear-burning characteristic that Arjan possesses.

Speaking of solos, one of my favourites is on my favourite song ‘Dripping Souls’. Brilliant composition and ideas. I just wish it were louder in the mix. Moreover, this song has my favourite part on the record, which is the neck snapping breakdown at minute 1:35, accompanied with the magnificent “oooohh” from Richard, making it an instant crowd crusher! The layering of the melodic lead passages on top of this groovy section makes it richer and more cleverly composed. Furthermore, I thoroughly enjoyed the inclusion of the blast beat midway into the song by drummer (Jesse Noordhuis), who does solid and tasteful drumming across the EP.

Performance

I noticed that there are many colours to Richard’s vocals. From high falsettos to low grunts, as well as a mid range flavour in the style of Kreator’s angry delivery. His various vocal approaches are full of character and make the whole ep interesting, rich and dynamic. I specifically enjoyed his cadence on ‘Dripping Souls’ (min 0:33) where he narrates the story in an almost theatrical manner, very reminiscent of Russ Anderson from the mighty Forbidden. These vocal ebbs and flows give the song noticeable dynamics and make it incredibly interesting and engaging. Furthermore, Richard throws some charismatic growls on ‘Dripping Souls’ that definitely add an interesting new dimension to his cadence. And to top it all up, the high scream at mine 2:20 is fantastically climatic. It gives that final knock-out punch that leaves the listener in a state of total admiration.

Arian’s guitar playing is tight and tasteful as hell. His solos are certainly some of my favourite elements on the EP. Not only are the ideas amazing, but his chops are also excellent. Executed smoothly and proficiently and always leaves you wanting more. Additionally, the rhythm sections are performed with groove and class. Arian knows when to add extra details to make the songs more dynamic and avoid monotony. Example of that is the beginning groove of the title track ‘Mindweaver’. He adds that pinch harmonic only once to give more taste to the rhythm. In my book, extra bonus for details like that, and the EP is full of them.

Jesse’s drumming is solid. Lots of cool fills and accents all over the board. An example of that would be all across the first 2 minutes of ‘Gegen Die Wand’. Moreover, Jesse does some very cool groove and ride work right around minute 1:09 of the song with the mid paced beat and double bass that accompany it. his beats and ideas are interesting and dynamic and does not stay in one predictable pocket.

Lyrics

The EP deals with different topics. Mind control, war and Alzheimer’s disease are the main issues discussed within the EP, which are historically proven to be fitting and appropriate for the thrash metal genre. The lyrics are generally straightforward, nothing too complex in terms oh phrasing or vocabulary. The title track ‘Mindweaver’ ends with a strong statement; “Your mind is a fortress, Its gates are yours to guard”, which rings very true in the current world of countless sources of manipulation and existential hypnosis. A world where it has become difficult to navigate your moral compass while being bombarded with endless methods of mind control and distraction from the truths that matter.

Another cool lyrical example that revolves around Alzheimer’s disease is found in ‘Dripping Souls’; “Inside your own carcass, stuck for eternity. Pain and suffering all around you, while you slowly forget who you are”. It is a painfully accurate description of how the patient of said disease experiences this illness, and Richard delivers that with pure (and complimentary) anger and frustration.

In general, lyrics are engaging, well-phrased and, above all, are meaningful with important messages. That is always a positive factor especially in the thrash metal realm.

Production

The EP sounds very organic, which is definitely a plus. However, as I mentioned above, I would have loved to hear a louder snare (and toms) in certain sections, as well as louder guitar solos. Overall, the EP sounds great. Rhythm guitars are sharp, edgy and piercing. Vocals are crisp and cut nicely through the mix, and the bass sits comfortably in the mix providing a solid low-end across the EP. I particularly like how Max’s bass sounds in the intro to the closing track ‘Gegen Die Wand’. It very much compliments the guitar melody perfectly and makes it more epic and dense.

Critique

Obvious by now, my main critique for the EP would be in the production department. The drums (snare in particular, and sometimes toms and cymbals) feel a bit buried in the mix, mostly when there is vocals, and therefore they lose some of their punch mana! Additionally, the solos can be a bit higher as well. At certain points (as in the case of the solo on ‘Dripping Souls’) some details get sinfully omitted because Arian is shredding his ass off and incorporating some killer details that need to be highlighted more efficiently.

In conclusion, solid offering from the Enschede crew; Deadly Alliance. A very enjoyable EP that clocks in at 14+ mins of tasteful, well thought-out aggressive yet melodic thrash metal assault. Definitely a new step in the right direction for the band.

Want to know more about Deadly Alliance? You can find them on their own website. A full video of their EP release party is on Youtube, we will link it below.