Category: News

Genre: Modern metalcore

For fans of: Periphery, Architects, Fit For An Authopsy

Voor wie de afgelopen maanden onder een steen geleefd heeft: Reformist is bezig geweest met het promoten en releasen van nieuw materiaal. In maart werd de eerste track Refraction  van hun debuutalbum Voyages met een videoclip uitgebracht. Maar 28 mei was het eindelijk zover: Iedereen kan nu gaan genieten van dit vette album.

Reformist

De vierkoppige band uit Rotterdam en Eindhoven is alweer een aantal jaar aanwezig in de scene. De afgelopen jaren, laten ze elk jaar wel iets van zich horen. In 2021 kwam hun debuut EP “Reform, Rebuild” uit, in 2022 deden ze mee aan de Popronde, in 2023 brachten ze de singles Hivemind, Oblivion en Venomous uit. Daarnaast hebben ze de afgelopen jaren meerdere shows in Nederland en Europa gespeeld, waaronder hun deelname aan Guts en Glory.

Voyages 

Het debuutalbum Voyages draait om het creëren van momentum — de kracht die vooruitgang mogelijk maakt en beweging in stand houdt. Het album neemt je mee op reis door de geest, persoonlijke groei en zelfontdekking. Het album is een blend van echte en fictieve ervaringen, en vertelt een diep persoonlijk verhaal.

Reformist heeft voor hun debuutalbum naast de 10 nummers, flink uitgepakt. Zo hebben ze videoclips gemaakt voor Refraction, The Crown en Don’t Even Try en aantal nummers gemaakt samen met de Oostenrijkse Castiel en de Nederlandse bands Distant, Sugar Spine en SWANSLAUGHTER. 

Reis van melodie, breakdowns en blastbeats

Het album begint met de track “Refraction” die gelijk de toon zet voor het album. Zware riffs, catchy grooves en een melodisch refrein. Het nummer loopt ook lekker over in “The Crown”, waar de leden van Distant over dezelfde vibe en sfeer nog even een dikke deathcore-saus overheen gooien. 

Bij “Voyages” wordt voor het eerst op het album clean vocals gebruikt. De vocalen nemen dan ook tijdens het refrein alle ruimte in beslag. Voor de track hebben ze ook een videoclip uitgebracht die je op YouTube kunt bekijken.

“De Rift” voelt aan als een heel emotioneel nummer door de melodie die wordt gebruikt in het refrein. Maar dat betekent niet dat er geen facemelter van een breakdown inpast. De deathcore vocals blazen keihard door de breakdown heen. Voor dit nummer heeft de band ook een visualiser op YouTube uitgebracht. 

Na een korte 8-bit intro, knalt het nummer “Don’t Even Try” in. Hoewel de clip, nummer en lyrics video game elementen hebben, zou je een nummer verwachten over een game. In plaats van het uitlichten van een bepaald spel, vertelt het nummer een verhaal over een ander aspect van gamen: gameverslaving.

Bij “The Arrival” maken de clean vocals weer een comeback. Hoewel het maar een aantal woorden zijn in het hele nummer, zorgt het voor een leuke afwisseling. Dit is wel één van de minder zware nummers maar wel een erg catchy nummer. 

“Reanimate” is het tweede nummer op het album dat begint met ‘Re’. Dit is een van de nummers waar het refrein heel catchy is en waarbij het niet lang zal duren tot de hele zaal het nummer meezingt tijdens de liveshows. 

Als je houdt van een groovy two-step nummer, dan ben je bij “Collapse” aan het goede adres. De catchy groove wisselt af met een zware groove en brengt je uiteindelijk bij een zware breakdown.

Altijd als ik op een album een nummer dat “Escape Artist” heet zie staan, dan weet ik dat het een hard nummer aankomt. Reformist heeft die naam ook eer aangedaan. Na een korte intro wordt er goed doorgetikt op de drums en zijn er lekker veel tempowisselingen. Na de breakdown houdt de opbouw even spanning vast en laat die los in het laatste refrein. 

Het laatste nummer “Equinox” is een gevalletje: going out with a bang. Het nummer draagt een compleet andere vibe dan de rest van de nummers op het album. De loopjes, lead gitaar, solo, productie en de feature van Sugar Spine, tillen het nummer naar een heel ander niveau dan de rest van het album. 

Conclusie

Voyages is een reis van melodie, breakdowns, blastbeats en diverse vocalstijlen. De nummers sluiten lekker op elkaar aan en elk nummer heeft zijn eigen elementen. Er komen verschillende aspecten van het metalcore genre langs en de nummers maken zo nu en dan een uitstapje naar Deathcore. Door de verschillende genre invloeden en collabs zit er veel afwisseling tussen de nummers. Je kan duidelijk horen dat Reformist een eigen stijl heeft ontwikkeld met bepaalde intro’s, grooves en riffs die vaker terugkomen op het album. De solo’s zitten goed in elkaar en elke breakdown biedt iets zwaars en heftigs. Het album luistert lekker weg en is een aanrader voor metalcore fans. Het is een album van hoge kwaliteit waar veel tijd en aandacht in heeft gezeten. Dat hoor je ook terug in de details en diversiteit van de nummers.

Eigenlijk is elk nummer wel een aanrader, maar The Rift, The Crown, Reanimate, Escape Artist en Equinox zijn mijn favoriete nummers van het album.

Wil je meer van Reformist horen en zien? Luister hun muziek op Spotify, bekijk de videoclip van Refraction op YouTube en volg ze op Instagram, Facebook en Bandcamp. Of kom zondag 1 juni langs bij de album release show van in 013.

Tracklist:

1. Refraction
2. The Crown ft. Nouri Yetgin en Alan Grnja van Distant
3. Voyages
4. The Rift ft. Castiel
5. Don’t Even Try
6. The Arrival
7. Reanimate
8. Collapse ft. SWANSLAUGHTER
9. Escape Artist
10. Equinox ft Sugar Spine

Review: INHERITED – No Regrets
Old-school attitude met nieuwe en schone tanden.

Genre: Oldscool metal met nieuwe jas

Tekst; MetalbyMo

No Regrets bevat 9 tracks, klokt af op 37 minuten en zit barstensvol old-school vuur. Wat dit album bijzonder maakt, is hoe het met gemak zowel de die-hard liefhebber van de jaren 90 aanspreekt, als de jonge luisteraar die nu de scene ontdekt.

Inherited is pas sinds 2022 actief, maar No Regrets voelt als het werk van een doorgewinterde act die weet wat het wil en hoe het dat moet brengen: grooven en hard bijten. Het was natuurlijk niet voor niets dat Inherited vorig jaar de Wacken Metal Battle won. Voor wie hun optreden op de Holy Metal Grounds moest missen: de video van dat optreden staat onderaan deze review.

Vorig jaar kwam de jonge band (ze zijn nog steeds niet oud genoeg om legaal bier te drinken in Nederland) vanuit het niets de Metal Battle binnen. De band zei eerder in een interview met ons: “We hadden gehoord dat we een optreden in de Pit in Terneuzen konden doen, dat leek ons wel vet”. Tja. Dat ze daarmee uiteindelijk op een podium op Wacken Open Air zouden staan, had niemand verwacht. Na dat bijzondere jaar, is er dan nu eindelijk een album van de band, met de passende titel “No Regrets”.

De albumtiteltrack No Regrets laat je langzaam in de muziek klimmen, maar klinkt al snel lekker door de samenzang. De riffs beuken er meteen in met een fijne afwisseling tussen snelheid en groove.

En divers zijn ze zeker. Urban Guerrilla laat dat al vanaf de eerste seconde horen: niet één tempo, niet één stemming maar een band die weet hoe ze hun geluid breed kunnen uitrollen zonder het overzicht te verliezen.

Spiritual Butcher is dan weer de trash kant van de band. Snel, strak en evil. Maar ineens hoor je ook weer Sepultura. Ik was even in de war waar ik nou precies naar zat te luisteren, in de beste zin van het woord.

Hard Life gaat ook onverminderd hard door. Door je speakers vooral. Zanger Jaimy heeft echt wel een strot die je hier op veel momenten echt op zijn best hoort. Daardoor was ik niet helemaal verbaasd dat hij bij Failed to Resist verrast met korte stukjes cleane vocalen. Subtiel, maar precies genoeg om de boel nét wat spannender te maken.

GFY bewijst dat iedereen in deze band zijn stempel drukt. De bas komt hier lekker naar voren, en de drummer geeft het nummer een bijna swingend gevoel. Toch blijft het gitaargeluid als een ruggengraat door het hele album lopen. De rode draad die alles bij elkaar houdt en de sound van het album maakt.

En dan is er Denial. Ik sluit af met dit nummer, maar in “Denial” ben ik na deze track allang niet meer over deze band. Als Inherited deze energie weet vast te houden, gaan ze het gegarandeerd redden in de scene.

Samenvattend:
We mogen in Nederland trots zijn dat we met Inherited een jonge band hebben die zó volwassen klinkt. Ze spreken zowel oud als nieuw publiek aan, en zullen de komende jaren gegarandeerd in de smaak vallen bij een steeds breder publiek.

Tuurlijk, de uitspraak van sommige Engelse woorden kan echt wat scherper. En als je niet van al teveel scheldwoorden houd zou ik de nummers niet achter elkaar draaien of met je kleine neefje op de achterbank. Het feit dat ze op deze leeftijd een debuutalbum van dit niveau afleveren maakt veel goed. Er zijn bands die al jaren meegaan die dit nog niet kunnen evenaren.

Van deze plaat krijg je geen spijt, alleen spierpijn.

Meer weten over Inherited? Je vindt ze op Facebook en Instagram.

Genre: Rock / Metal /Alternative
For fans of: Hüsker Dü, Baroness, Killing Joke, Kyuss, Motörhead

Tekst: MetalbyMo

Haarlem’s latest power trio SCOLASTICS is one to watch. Formed in 2024, the band is led by multi-instrumentalist Louis Inghels, joined by local heavyweights Guus van Oosterum (bass) and Niels Klooster (drums). Their mission? To create music that’s pounding, straightforward, yet eclectic, fusing metal, rock, punk, and a big dose of groove.

With a minimalist cover and just four tracks, their debut EP (March 2025) may seem modest, but don’t be fooled. This is rich, heavy material with serious staying power.

1. Elements
   A slow burner that eases you into their sonic world. Spacious, dynamic, and perfectly paced. A thoughtful opener that hints at the depth to come.
2. Under the Dessert Sun
   Groove-heavy and full of drive, this one bursts with rhythm. Think of Saturday nights, beer in hand, and energy you can’t quite explain but love! A joyful, raw rock experience.
3. Theater of the Mind
   More layered and atmospheric, showing a different side of the band. You can hear that the vocalist has even more to give his range and expression suggest exciting potential still untapped.
4. Four Crows
   The hit. The hook. Their first single and still the highlight of the EP. Catchy, raw, and laced with rock ‘n roll swagger. A brilliant bassline takes center stage, and the tight drumming of Klooster keeps the energy relentless. It’s a track that won’t leave your head any time soon.

Conclusion

SCOLASTICS delivers a compact but powerful debut. It’s not instant gratification for me, but a grower. Each spin pulls you in deeper. Their blend of alt-rock, punk grit and metal groove feels fresh, yet grounded in classic energy.

The band already shows impressive musical chemistry and leaves you wanting more. Vocally, there’s clearly more in the tank, something that becomes apparent throughout the EP. Personally, I hope they choose to push those boundaries even further on future releases. With their eyes on the Dutch scene and beyond, this trio is just getting started.

Tips for the listeners:

Let this EP grow on you. It’s built for repeat listens.

Check out Four Crows for the most addictive track.

Love rock ‘n roll riffs with a metal bite? You’re in for a treat.

Also available on cassette.

Want to know more about Scolastics? You can find them on socials!

Het jaar dendert door en de zomer komt er alweer aan. En dat komt goed uit! Want dat betekent dat het festivalzomer om de hoek is. Natuurlijk ook het moment om nieuw materiaal uit te brengen om dan live te kunnen spelen. Zo brengt Serotonia 19 mei hun nieuwe EP “World At War” uit met 4 toffe nummers uit. Op dezelfde dag komt ook de videoclip voor de title track online. 

Over de band Serotonia 

De 5-koppige melodic metalcoreband Serotonia begon in 2021 als een project om de muziek te maken waar de leden van houden. Maar ook om muziek te maken dat zij leuk vinden om live te spelen. Door de mix en invloeden van de leden, blijft het daarom ook niet bij 1 genre. Ze experimenteren met verschillende genre’s om iets nieuws, vreemds of juist iets tofs van te maken. Zowel om te spelen als om naar te luisteren. En dat het werkt, was te zien aan hun finaleplek bij de Wacken Metal Battle in 2023. Zaterdag 10 mei stond de band nog op Nieuwegein HEAVY samen met Canyon Literature, Selfmachine en Bloid. Hun laatste EP Choices brachten ze in 2024 uit en 13 april dropten ze al de eerste single “Lost at Sea” voor hun nieuwste EP ”World at War”.

Ancient Times

De ep begint met het nummer Ancient Times. Heel traditioneel metalcore bouwt een mooie orkestrale laag het nummer op. Daarna knalt een powermetal/ 2000 metalcore vibes het nummer in. de verse is dan weer heel traditioneel metalcore met een catchy riff. Het nummer heeft een afwissling van harshvocals en cleans om er een goeie melodische tint aan te geven. Na het refrein komt er een korte breakdown/interlude die opbouwt naar een melodische solo en daarna het nummer weer op snelheid trekt. Dit nummer heeft de band ook al eens live gespeeld. Als je nieuwsgierig bent, kun je deze op YouTube vinden.

Eternal Slumber

Eternal Slumber knelt er gelijk goed in met een stevige groovy riff, die na het couplet omknalt in een breakdown-achtige riff. In vergelijking met het vorige nummers is dit nummer een stuk sneller en agressiever kwa toon en klank. Dat hoor je vooral goed terug in de heavy breakdown die zeker voor wat blije gezichten gaat zorgen als ze dit nummer live spelen. Daarna breekt het nummer de ruimte open voor wat rust die overslaat in een snelle solo. 

World at War

De title track van het album “World At War” start met het het aanlopen van een leger dat me doet denken The battle of Helm’s Deep van Lord of the Rings. Een marcherend leger met battle horns op de achtergrond zetten de ondertoon voor het nummer. Daarna volgt een gojira achtige riff en een stevige bass groove. De vocals hebben in dit nummer een andere stijl dan in voorgaande nummers. Een soort rap die de groove volgt. Daarna wordt deze meer heavy en ragt deze lekker door. De chorus is meer melodisch zoals op de andere tracks van de EP te horen is. Als het couplet dan terugkomt, begint die meteen heavyer dan de vorige keer, slaat dan om in een rust en een logge, zware dissonant breakdown die bijna deathcore aantikt. Na de breakdown bouwt het nummer weer op tot nog een laatste keer de chorus en erna nog een laatste breakdown.

Lost At Sea

Het laatste nummer van de EP had de band al op 13 april uitgebracht en al eerder live gespeeld. Het nummer begint met een ambient gitaar die het gevoel geeft dat je meegesleurd wordt door de golven. Het is een wat gevoeliger en emotioneler nummer.  Het bouwt rustig op en je voelt de emotie van de zang door je speakers komen. Ook in de daaropvolgende metalcore riff en in het refrein hoor je dat duidelijk terugkomen. Shout out naar de bassiste die in de breakdown laat horen dat een bass net zo melodisch kan zijn als een gitaar. In dit nummer zitten veel leuke basloopjes verstopt voor de liefhebbers. De emotionele vibe houdt aan met nog verschillende instrumentale stukken, solo’s en emotionele vocallines. Uiteindelijk enidigt het nummer met de melodie die in verschillende stukken steeds weer terugkomt. 

De live versie van dit nummer is ook op YouTube te vinden.

Eindoordeel

De EP ‘World at War’ is denk ik de beste manier om Serotonia te omschrijven. Er zitten veel invloeden in van verschillende metalcore stromingen en elk nummer heeft weer een leuke verrassing verstopt. Dat de band een brede muzieksmaak heeft is goed te horen, omdat het aantal verschillende invloeden niet meer op 2 handen te tellen is. In Lost At Sea is goed te horen dat ze rekening houden met dat het leuk moet zijn om te spelen. Hoewel ik me erg goed kan voorstellen dat sommige stukken niet leuk waren om te oefenen. Het is een erg vette EP geworden en ben heel benieuwd naar hoe ze de volgende EP net zo creatief gaan aanpakken. 

Meer Serotonia

Ben je nieuwsgierig geworden naar de EP en wil je die live horen? Kom dan donderdag 22 mei naar de Victorie in Alkmaar voor de release party. Daar staan ze samen met None Shall Fall, Bloid en Hallowed Fire. Er zijn nog kaarten die je kunt bestellen via: https://www.podiumvictorie.nl/programma/serotonia/  

Volg de band ook op Spotify, Facebook, Instagram, TikTok en YouTube. En vergeet vooral niet te kijken op hun website: www.serotoniaband.com. 

Tracklist:

1. Ancient Times
2. Eternal Slumber
3. World At War
4. Lost At Sea

It has been a while since this EP got released, but we eventually found the time to write a review about it. Better late then never, right! So let’s dive into Love and Pieces by Necrotesque!

Necrotesque

Necrotesque – the name alone (a gruesome mix of “necrotic” and “grotesque”) says it all: this is an uncompromising Old School Death Metal band. Formed in the spring of 2021, these four seasoned musicians bring together a tasty blend of Death, Doom, Black, Thrash, and Rock-‘n-Roll.

Following their 2023 album The Perpetuated Festing, they return with a fresh new EP: Love and Pieces. Sounds romantic for those who like it bloody. In just 15 minutes, you’re served with three tracks heavily inspired by legends like Grave, Asphyx, Entombed, and Bolt Thrower, but with their own groovy, swinging twist.

Track-by-track

Legions of Rot
The title sounds like the official anthem of a zombie horde, and honestly, it feels like it too. The track starts off subtly but quickly kicks into high gear. Pounding riffs, crushing grooves, and a sing-along chorus make this the standout hit of the EP. Don’t stand in the front row if you value your ribs.

The Vegan Meat Grinder
It starts slow and ominous, with drummer Harald building tension like a tank rolling in. Then it explodes into a furious death ‘n roll assault. The bass and guitar form a solid wall of sound that proves this band isn’t just fast, they know how to groove.

Demented Dismemberment
This banger opens with a creepy sample that instantly transports you into a horror movie and then the hammer drops. It’s a brutal mix of cinematic atmosphere and musical violence. Lodewijk’s vocals are raw and deep, yet surprisingly understandable if you’re into that sort of thing, something I personally always appreciate in death metal. The dark humor in the samples works surprisingly well and gives the track that little extra touch.

The only point of critique, and I had to dig for this one: is that the vocal timing could occasionally be slightly tighter. It would make the music even more catchy.

Conclusion

Short, heavy, and nasty. “Love and Pieces” is a pure shot of old school brutality, with enough groove to keep you moving.
It’s great to see that old school death metal is alive and well in the Netherlands, and Necrotesque prove that they not only honor the past but bring fresh energy to the present. From crushing riffs to subtle humor, this EP does exactly what it’s supposed to do. I think the Dutch metal scene will be eager to hear more from this band. The production sounds crisp while maintaining the atmosphere fans of this style truly appreciate.

Follow these guys on their socials and catch them live.
Your neck muscles and your physiotherapist will thank you.

Deadly Alliance is a thrash metal band based in Enschede/The Netherlands. So far, the band has had 2 EPs (Deadly Alliance ‘2013’ and Into Depth ‘2024’) and a full-length (Dehumanization ‘2018’) under its belt. The recent release ‘Mindweaver’ marks the band’s 3rd EP to date.

Composition

Right off the bat, it needs to be mentioned that if you’re a fan of one (or more) of these bands (Testament, Kreator, Coroner, Forbidden and Megadeth) then ‘Mindweaver’ will click with you one way or another. Compositionally, the two and a half minute intro sets a dark, menacing mood with its eerie and haunting vibe, and the spoken words narrated by bassist (Max Droste) compliments the atmosphere perfectly. It is worth noting that the band to created their own spoken words for this intro. They did not choose a part from a movie or something of the sorts. I think that’s a great idea.

The title track ‘Mindweaver’ starts as a nod to the intros of Testament’s ‘The New Order’ and Megadeth’s ‘Devil’s Island’, with those evil chord structures and the haunting tapping on top of them played by band’s fantastic axeman (Arjan Snijder). This combo gives the song a menacing and alarming vibe as a sign of the apocalypse. Additionally, the angry spoken words performed by singer -and Arjan’s brother- (Richard Snijder) are absolutely impactful. Spewing rage against the prevalent mind control methods that plague our societies.

The bass part performed by Droste at the end of the first minute is definitely a welcome compositional idea. It gives room for everything to breathe (pause) before all hell breaks loose. Moreover, when Richard goes into the chorus and screams “Mindweaver”, I couldn’t help but feel a Forbidden vibe and Russ Anderson’s soaring falsetto that gets the adrenaline pumping inside your whole body.

The short instrumental piece ‘Terminator’ is a little exhibition of melody and harmony. I would have liked for those licks to transpire into a whole song. It builds up in an epic fashion with drums alone before the other instruments chime in and start giving you an climactic vibe. But before you know it, the song ends abruptly. It feels like it ended too quickly for me. However, this instrumental sets a decent gateway for the pummelling finale ‘Gegen Die Wand’, which also starts out melodic, and then bursts into a full-on thrash attack with amazingly memorable riffs. I couldn’t help but equate Richard’s voice to that of Mille Petrozza’s on this track. Lots of rage, drive, aggression and attitude. Worth mentioning that this song made me realize that the snare sound is a bit too low in the mix, and when the vocals are at their peak, the snare kinda gets buried and becomes almost inaudible. I would even argue the same for Arjan’s solos. They are fantastic but needed more volume to highlight that blazing ear-burning characteristic that Arjan possesses.

Speaking of solos, one of my favourites is on my favourite song ‘Dripping Souls’. Brilliant composition and ideas. I just wish it were louder in the mix. Moreover, this song has my favourite part on the record, which is the neck snapping breakdown at minute 1:35, accompanied with the magnificent “oooohh” from Richard, making it an instant crowd crusher! The layering of the melodic lead passages on top of this groovy section makes it richer and more cleverly composed. Furthermore, I thoroughly enjoyed the inclusion of the blast beat midway into the song by drummer (Jesse Noordhuis), who does solid and tasteful drumming across the EP.

Performance

I noticed that there are many colours to Richard’s vocals. From high falsettos to low grunts, as well as a mid range flavour in the style of Kreator’s angry delivery. His various vocal approaches are full of character and make the whole ep interesting, rich and dynamic. I specifically enjoyed his cadence on ‘Dripping Souls’ (min 0:33) where he narrates the story in an almost theatrical manner, very reminiscent of Russ Anderson from the mighty Forbidden. These vocal ebbs and flows give the song noticeable dynamics and make it incredibly interesting and engaging. Furthermore, Richard throws some charismatic growls on ‘Dripping Souls’ that definitely add an interesting new dimension to his cadence. And to top it all up, the high scream at mine 2:20 is fantastically climatic. It gives that final knock-out punch that leaves the listener in a state of total admiration.

Arian’s guitar playing is tight and tasteful as hell. His solos are certainly some of my favourite elements on the EP. Not only are the ideas amazing, but his chops are also excellent. Executed smoothly and proficiently and always leaves you wanting more. Additionally, the rhythm sections are performed with groove and class. Arian knows when to add extra details to make the songs more dynamic and avoid monotony. Example of that is the beginning groove of the title track ‘Mindweaver’. He adds that pinch harmonic only once to give more taste to the rhythm. In my book, extra bonus for details like that, and the EP is full of them.

Jesse’s drumming is solid. Lots of cool fills and accents all over the board. An example of that would be all across the first 2 minutes of ‘Gegen Die Wand’. Moreover, Jesse does some very cool groove and ride work right around minute 1:09 of the song with the mid paced beat and double bass that accompany it. his beats and ideas are interesting and dynamic and does not stay in one predictable pocket.

Lyrics

The EP deals with different topics. Mind control, war and Alzheimer’s disease are the main issues discussed within the EP, which are historically proven to be fitting and appropriate for the thrash metal genre. The lyrics are generally straightforward, nothing too complex in terms oh phrasing or vocabulary. The title track ‘Mindweaver’ ends with a strong statement; “Your mind is a fortress, Its gates are yours to guard”, which rings very true in the current world of countless sources of manipulation and existential hypnosis. A world where it has become difficult to navigate your moral compass while being bombarded with endless methods of mind control and distraction from the truths that matter.

Another cool lyrical example that revolves around Alzheimer’s disease is found in ‘Dripping Souls’; “Inside your own carcass, stuck for eternity. Pain and suffering all around you, while you slowly forget who you are”. It is a painfully accurate description of how the patient of said disease experiences this illness, and Richard delivers that with pure (and complimentary) anger and frustration.

In general, lyrics are engaging, well-phrased and, above all, are meaningful with important messages. That is always a positive factor especially in the thrash metal realm.

Production

The EP sounds very organic, which is definitely a plus. However, as I mentioned above, I would have loved to hear a louder snare (and toms) in certain sections, as well as louder guitar solos. Overall, the EP sounds great. Rhythm guitars are sharp, edgy and piercing. Vocals are crisp and cut nicely through the mix, and the bass sits comfortably in the mix providing a solid low-end across the EP. I particularly like how Max’s bass sounds in the intro to the closing track ‘Gegen Die Wand’. It very much compliments the guitar melody perfectly and makes it more epic and dense.

Critique

Obvious by now, my main critique for the EP would be in the production department. The drums (snare in particular, and sometimes toms and cymbals) feel a bit buried in the mix, mostly when there is vocals, and therefore they lose some of their punch mana! Additionally, the solos can be a bit higher as well. At certain points (as in the case of the solo on ‘Dripping Souls’) some details get sinfully omitted because Arian is shredding his ass off and incorporating some killer details that need to be highlighted more efficiently.

In conclusion, solid offering from the Enschede crew; Deadly Alliance. A very enjoyable EP that clocks in at 14+ mins of tasteful, well thought-out aggressive yet melodic thrash metal assault. Definitely a new step in the right direction for the band.

Want to know more about Deadly Alliance? You can find them on their own website. A full video of their EP release party is on Youtube, we will link it below.

Het is alweer de achtste editie van Deventer Metalfest. Deze avond was de beurt aan Pandeamonic Descent, Ilmarinen en Caedere (die Massive Assault verving in de line-up) om het dak van Walhalla eraf te knallen.

De entree was gratis, dus een goede reden voor velen om zeker even een kijkje te nemen. Dat blijkt wel: bij aankomst om iets voor half negen staat de zaal al bijna vol! Een goed begin van de avond, zeker voor de mannen van Pandaemonic Descent, die deze avond het spits mogen afbijten. De bandleden lijken ietwat gespannen – en dat is ook niet vreemd, want dit is pas  het tweede optreden.

Voor een volle zaal klinken de eerste noten, deze beuken er direct goed in tijdens het eerste nummer ‘Backstabber’. Opvallend is dat er twee gitarisen, een zanger en een drummer op het podium staan. De bassist heeft zich recentelijk bij de band gevoegd en had helaas al andere verplichtingen deze avond.  Dat lijkt het publiek echer weinig uit te maken want niet snel na de eerste noten volgen de eerste spinkicks gevolgd door een moshpit. Het publiek heeft er zin in en de heren van Pandaemonic Descent ook.

De zenuwen die voor de tijd aanwezig leken te zijn, lijken tijdens het optreden al vrij snel verdwenen te zijn. Voor het podium staat deze avond een raiser, en de verlichting die van onderaf komt maakt dat de gitaarsolo’s van Matteo nog beter uit de verf komen. Het nummer ‘Two-Faced’ begint met een heerlijke rammende drumpartij en gevolgd door een een fijne gitaarsolo waarbij er in de zaal een cirkelpit ontstaat.

In de zaal wordt het inmiddels vrij warm merkt Roy op. Na het een-na-laatste nummer geeft hij aan dat ze nog een nummer hebben. Hij vraagt het publiek of ze nog een laatste nummer willen en het publiek schreeuwt ‘ja’ terug. Het begint met een rustig kenmerkend gitaarrifje en gaat ook weer over in een knallend nummer geschikt voor een goede moshpit. De zaal en het publiek zijn opgewarmd, en de band is zeker nog niet klaar met ons en wij nog niet met hen. We zullen hen blijven volgen en verwachten in de toekomst zeker nog wel meer van hen te horen!

Hierna is het de beurt aan Ilmarinen. Eerder op de dag hebben de heren hun nieuwe album ‘Ascension’ aangekondigd, op 23 mei komt de eerste singel uit. De folkmetalband uit Brabant heeft nog niet vaak in Deventer of omstreken gespeeld – een debuut zou je kunnen zeggen.

Na wat technische problemen en een wat langere change-over zijn de heren klaar om te beginnen. Hun kledij, een violist op het podiumz, een drinkhoorn en een zwaard prijken op het podium, allen stralen ze het al uit; hier volgt een stevig potje ‘Folkmetal’. Normaal gesproken betreedt de band het podium op tijdens de introtrack, maar in de beperkte backstage ruimte is er weinig plek voor alle zes de heren, waardoor ze omgedraaid op het podium beginnen. Wesley vraagt het publiek om enthousiast te reageren wanneer zij zich omdraaien – alsof ze het podium oplopen. Dat verzoek wordt goed begrepen: zodra de mannen zich omdraaien joelt het publiek zeer enthousiast om de heren in Deventer te verwelkomen!

Tijdens het eerst nummer ‘We Fought with Swords’ heeft de zanger, Paul, een zwaard in zijn handen, wat de titel van het nummer eer aan doet. De band laat direct zien waar zij voor staan en wat ze in huis hebben, een sterke mix van folkmuziek en metal. De combinatie van grunts met vioolspel, gitaren en toetsen geven een evenwichtig geheel en de muziekt knalt de zaal door.

De volgende nummers worden door Paul aangekondigd als ware ze een eeuwen oude sagen zijn, met enige spanning wordt bondig maar boeiend verteld waar het volgende nummer over gaat, zeer pakkend en intrigerend. De heren houden de energie zeer hoog en weten er samen met het publiek een echt feestje van te maken. Het publiek, danst, roeit en mosht er behoorlijk op los.

Met een cover van Turisas en het welbekende Ilmarinen nummer ‘Bier Drinken en Kut Roepen’ zingt het publiek ook uit volle borst mee. Het Ilmarinen virus slaat over. De band eindigt met hun set met de knaller van een single ‘Gold’. Ben fan van folkmetal? Dan is dit absoluut een band die je gezien moet hebben. Check ze op Spotify of nog  beter ervaar ze live. De energie van deze mannen is iets dat je niet mag missen!

Als laatste is het de beurt aan Caedere. We maken qua genre weer een switch: tijd voor een stevig mo deathmetal. Van Malta Deathfest afgelopen jaar tot Obscene Extreme dit jaar – vanavond maken de mannen uit het oosten van het land een tussenstop in het mooie Deventer. Als vervangers van Massive Assault werden ze vrij last minute aan de line-up toegevoegd. Maar dat mag de pret absoluut niet drukken.

Het is inmiddels behoorlijk warm in de zaal. Na de meeslepende klanken van de introtrack rammen de eerste klanken de zaal in, de mannen laten direct zien waar ze toe in staat zijn: een mix van technisch Amerikaanse deathmetal in combinatie en old school Zweedse Deathmetal invloeden komen snoeihard binnen. Caedere timmert keihard. Het publiek ontvangt de band zeer goed, er ontstaat direct een moshpit in de zaal. De diepe backing vocals van Niels geven het geheel dat rauwe old school Deathmetal rauw randje. De losse heupen en danspassen van Marcel liegen er ook niet om, de mannen genieten, timmeren en beuken.

Het nummer ‘Against Better Judgement’ uit 2014, begint wat langzamer een perfecte headbanger. Zodra het tempo weer omhooggaat begint al snel de moshpit wee. Van moshpit tot cirkelpit to wall of death – het komt allemaal voorbij tijdens de set van Caedere. In het strakke drumspel en de geconcentreerde blik van Clemens, horen we thrash invloeden en snelle blast de revue passeren. Ook tijdens het twee na laatste nummer ‘Divine Power of Kings’ knallen de mannen er op los, het nummer kent een diepe sludgy breakdown met een catchy bas- en gitaarlijn; de diepe rauwe backingvocals maken het af.

Tijdens het outro-backingtrack, vraagt Marcel het publiek of ze eigenlijk nog een nummer willen. Het publiek stemt enthousiast in en Marcel vraagt om de backingtrack te stoppen om de avond nog af te sluiten met een laatste knaller van de avond. De band timmert er nog een keer op los, het dak gaat er nog een keer af, de band ropt nog een keer de planken uit het podium.

Deze band die al meer dan 25 jaar bestaat heeft Deventer laten zien deze avond waar zij toe in staat zijn. Ken je ze nog niet zoek ze dan zeker eens op, ze spelen 28 juni nog op Alphen Deathfest dit jaar in Alphen aan de Rijn. Hou je van een stevig potje deathmetal? Caedere dan op Spotify of check ze live, maar check deze mannen!

Meer weten over de bands? Je vind Ilmarinen op Spotify of hun eigen website.

Meer weten over Caedere? Je vindt ze op Facebook. en natuurlijk op Spotify.

Pandeamonic Descent vind je op Facebook.