Het verjaardagsfeestje van 35 jaar Zaanse deathmetal. Je zou bijna denken dat de Zaanstreek de belangrijkste bakermat is voor de Nederlandse deathmetal scene, als je ziet (en vooral hoort) hoeveel death metal er uit deze regio komt. Voor de laatste editie van NH Metalfest stonden maar liefst 5 deathmetal bands uit de regio op het podium. Een groot familiefeest, waar vooral heel veel overlap in de bands zit en de vriendschap onderlin van het podium spat. Wij waren er op deze regenachtige zaterdagavond bij om te kijken bij dit familiefeestje.
Voor de foto’s scroll down.
Dennis Jak, organisator van NH Metalfest in podium de Flux in Zaandam, heeft een leuke, maar zware avond achter de rug. Niet alleen was hij de drijvende kracht achter de avond; ook stond hij bij elke band op het podium, omdat hij in elke band gitaar heeft gespeeld. Over overlap gesproken. Als ik de bandleden, en vooral ook de ex-bandleden, van alle bands die vandaag het podium betraden bekijken, zie ik toch een aantal namen terugkomen.
Met name Dennis Jak en Manoloxx zijn actief geweest in de meeste bands die vandaag op het podium staan, maar ook Emiel, Toep en Marco hebben het niet bij een band gehouden. Overigens, als je er wat verder in zou duiken zal je zien dat deze mannen actief zijn of zijn geweest in nog veel meer (brutal)death, black en grindcore projecten. We zeiden het eerder over de regio rondom Eindhoven, maar, wat zit er in dat water in de Zaan? Zouden de zware metalen uit de rook van IJmuiden toch invloed hebben hier?
Vanaf de eerste tonen van Cardinal staat de Flux, ondanks het slechte weer, tot de nok toe vol. Het is duidelijk dat het publiek niet slechts een band support, en het is ook heel duidelijk dat het vooral een vriendenfeestje is. Iedereen kent elkaar, iedereen heeft het gezellig, en ik zie veel bekende gezichten uit de Nederlandse metalscene.
Cardinal trapt de avond af met een korte set extreme / technical deathmetal. De snelle riffs en vooral hele technische riffs zetten de toon voor de avond. Beuken is het thema van de avond. Deze mannen met baarden zijn niet alleen een imposante verschijnen, ook de gitaar solo’s smeken naar meer.
Cardinal is oorspronkelijk begonnen onder de naam Consolation, heeft vervolgens onder de naam Cardinal gespeeld, en is volgens Metal Archives inmiddels weer actief als Consolation. De band (met Michiel van Man As Plague) heeft in 2003 een EP uitgebracht van 20 minuten, en kijkend naar de tijd die de band op het podium stond, kunnen we ervan uitgaan dat ze ongeveer de hele EP hebben gespeeld.
Dauthuz volgt Cardinal op op het podium. De band zou vandaag hun nieuwste album presenteren, maar helaas heeft de plaat wat vertraging opgelopen. Gelukkig voor ons spelen ze wel een aantal tracks van die nieuwe plaat en ik kan je zeggen; die wordt zeker de moeite waard. Om vast een sneak peek te geven; de track Morbid Delight begint als een snelle trash-death riff, om vervolgens in een zware groovy riff te eindigen.
Natuurlijk werden ook tracks van hun voorgaande albums gespeeld. Onder andere het vandaag toepasselijke Cold passeerde de revue. Het is vooral leuk om te zien hoe zanger Mike van humor en onzin omschakelt naar total chaos en destruction op het moment dat de tracks beginnen. Om het familiefeestje compleet te maken, nodigt zanger Mike Manoloxx en Hans Bijland (van Arising Rebellion) uit om Face the Fury te spelen op het podium.
Consolation speelt vanavond hun allerlaatste gig, en ook zij lenen een aantal bandleden om hun performance compleet te maken, want ook hier heeft de zanger van Cardinal een rol in gehad. Consolation is een deathmetal / grindcore band met, ik moet zeggen, best wel wat core invloeden. Deze band bestond sinds 1989, en houdt er vandaag na een lange carriere van 35 jaar mee op. Ook hier weer voor ons bekende gezichten op het podium, met onder andere Robert van der Mijle en Toep Duin van Aum Zorion.
De keerzijde van mijn anxiety is dat ik grote groepen mensen die ik niet ken, nogal ingewikkeld vind. Mijn sociale batterij voor de avond was dan eigenlijk aan het begin van de avond ook al leeg, en tijdens de set van Consolation ben ik weer richting huis gegaan. Helaas heb ik daardoor het eerste en tevens laatste optreden van de Zaanse blackmetal band Unlord moeten missen, net als de set van Nembrionic. Ook die twee sets waren ongetwijfeld een gezellig feestje.
Stay tuned voor de volgende editie van NH Metalfest in de Flux; er zijn nog genoeg regionale bands om de programmering mee te vullen!
Afgelopen jaar was ik enorm verrast door de mannen met maskers van No KIngs Allowed. Uit het niets, zette zij zichzelf neer als ‘the next big band’. Die verwachting maakten ze waar door meteen vanaf de start qua songwriting en productie, die volledig in eigen hand was, een super hoge kwaliteit neer te zetten. De eerste plaat van deze mannen kreeg dan ook direct een hoge beoordeling in verschillende bladen.Duik met ons in het twee album van deze band, A New Era.
Begin dit jaar hadden we een interview met twee van de muzikanten, die nog steeds anoniem blijven, over inspiratie en het verdere pad voor No Kings Allowed. Toen hintte zij al naar het tweede album, wat in November uit zou komen, en het feit dat dit nog melodischer zou worden. Met de singles die eerer uitgebracht zijn hadden we natuurlijk al een mooi voorproefje, ook van nieuwe toevoegingen in de line-up. Met A New Era slaat No Kings Allowed een nieuwe weg in, klaar voor de grote podia, om ook daar direct een hoge standaard neer te gaan zetten. Wat dat betreft; stay tuned, want op 14 December speelt deze band in Het Slachthuis in Haarlem. Wij zijn erbij, om verslag te doen en foto’s te maken, en nu de hele band te interviewen!
No Kings Allowed
Voor degenen die Dethroned gemist hebben, even een korte introductie op de band. No Kings Allowed is een Vlaams/Nederlandse metalcore formatie. Waar de muzikanten vandaan komen weten we niet, maar dat ze talent hebben is duidelijk. Dethroned was het eerste album van de band, die voor elke single die ze releasen ook direct een professionele videoclip uitbrengen. Hun focus is geweest om eerst naam voor zichzelf te maken, en ondertussen alles goed voor te bereiden zodat ze vanaf 2025 in een keer de wereld kunnen gaan veroveren met hun muziek.
Inmiddels staat er een tour gepland in 10 Europese landen, waaronder natuurlijk Nederland en Belgie. Op het moment dat ik de band sprak begin dit jaar, had de band nog geen volledige live line-up, maar tegenwoordig bestaat No Kings Allowed uit 6 man (vrouw? We weten het niet!), waaronder twee gitaristen, een drummer, een bassist en twee vocalisten; een voor clean zang en een voor de grunts. Dat is ook direct anders aan A New Era vergeleken met Dethroned. De toevoeging van de cleans geeft de muziek direct een extra laag, en doet ook meteen meer denken aan de andere grotere namen in dit speelveld, Born of Osiris en Shadow of Intent.
Wat we in de vooraf uitgebrachte singles nog niet konden horen, is de toevoeging van female vocals op twee van de tracks op het album. Voor de titeltrack ‘A New Era’ en de afsluitende track At Every End heeft No Kings Allowed de hulp gekregen van vlaamse zangeres Valerie de Kempe, een zangeres die volgens Metal Archives wel wat singles op haar naam heeft staan maar niet in een noemenswaardig grote band heeft gezeten. Waarschijnlijk is ze een van de weinige personen die de echte identiteit van de mannen (vrouwen?) van No Kings Allowed kent, maar dat terzijde.
A New Era
Op naar het album. A New Era begint met de korte intro track Future’s Prelude. Net als bij de vorige plaat wordt daarmee meteen de cinematische toon gezet. Met een onheilspellende growl duiken we in de eerste echte track van het album, Prophecy. Waar Dethroned geen concept album was, maar wel een duidelijk verhaal had, is dat bij A New Era ook weer het geval. En niet alleen in thema’s en teksten; No Kings Allowed weet hun eigen stijl nog steeds krachtig neer te zetten. Melodische gitaarpartijen en groovy riffs, afgewisseld met retesnelle en retestrakke drumpartijen.
A New Era voelt completere, zowel in lagen als songwriting. Maar vooral de toevoeging van de meerdere vocalen maakt een groot verschil. Dat kom in Prophecy al wat naar voren met de dubbele choruspartijen, die straks lekker mee te schreeuwen zijn live. Wat dat dit album vooral geschreven is om live te gaan knallen, is duidelijk. Ook nieuw in Prophecy, ten opzichte van Dethroned, is de toeoeging van de cyber synths, wat het geheel nog weer net ff een randje moderner duwt.
Mijn absolute favoriete track van dit album is Stand Up. Dit is echt een party track die het niet alleen live heel goed doet, maar ook zeker een plekje verdient je in playlist. Deze up-tempo track barst van energie en emotie, en voelt echt als een anthem voor No Kings Allowed. Het zou me niet verbazen als we voor deze track op hele korte termijn ook een videoclip kunnen verwachten. Het is een van de snellere tracks van de band, en heeft misschien wel de meeste technische gitaar riffs van het hele album. Daarmee neigt deze track ook weer iets meer naar modern melodic deathmetal dan de symphonische metalcore die we eerder vooral terughoorden. Het stand-up stand-up meeschreeuwstukje is het beste meezing stukje van het album, maar de mainriff van deze track is echt iconisch. Ik ben oprecht heel benieuwd hoe ver deze track komt.
Met Enemy Within gaan we een hele andere weg in, beginnend met clean vocals die we tot nu toe nog niet gehoord hebben, en direct ook vocal harmonies in meerdere lagen. Wat volgt is een track in de stijl van Dethroned, maar dan wel next level. De vocals in de chorus doen me in de verte denken aan Bleed From Within (en dat is zeker een compliment). De titel track A New Era is echter echt totaal anders, en niet alleen door de toevoeging van Valerie. De track begint met acoustische gitaar, en het is eerste echte ballad die we van No Kings Allowed horen. A New Era is wel een redemption track, en laat vooral hoop doorspiegelen. De vocal harmonies zijn top, maar de gruntende rappartij hadden ze wat mij betreft beter weg kunnen laten. Het gaat te snel en is te rauw in verhouding tot wat er verder in het nummer gebeurt. De vocal hamonies komen gelukkig in de tweede helft van de track weer terug, dus we eindigen op een positieve noot.
Met vijftien tracks op het album ga ik echter niet track voor track alles bespreken, want dan wordt deze review net zo lang als het burgerlijk wetboek, en daar zit niemand op te wachten. Natuurlijk zijn er op deze plaat ook weereen filler track om je oren even rust te gunnen: Extinct By Design, Daarbij is het natuurlijk ook vooral de bedoeling dat je lekker zelf naar de nieuwe plaat van No Kings Allowed gaat luisteren om te bekijken of je het wat vindt. Er zijn echter nog een paar highlights die je niet over moet slaan als je aan het album begint.
Lion Eyes is er zo een. Totdat ik Stand Up had gehoord, was Lion Eyes mijn favoriete No Kings Allowed track sinds Dethroned, vooral vanwege de stiekem-veel-te-lekkere chorus, die ook weer heel erg doet denken aan bijvoorbeeld Bleed From Within of Mice & Men. Lekker catchy, headbangable, een party track met, dat moet ik wel zeggen, helaas weer een niet hele inspirerende gitaar solo. Meer inspirerend gitaarwerk, en de terugkeer van de EDM synths vind je op Laws of Extincion Pt 1 en 2, waarbij PT 1 vooral heel erg doet denken aan Machine Head en Pt 2. op een wat lager tempo meer de groove opzoekt.
Violence is ook weer een party track, en zeker een die in mijn persoonlijke playlists terecht gaat komen. Het is ook de eerste keer dat we pig squeels voorbij horen komen, en opnieuw weet No Kings Allowed me te verbazen met het talent binnen de band. Van een Bleed From Within banger to keiharde deathcore breakdown, het kan allemaal, en beter nog, het klopt gewoon.
Garden of Eden en Rise Up waren niet voor niets al eerder als single gereleased – deze tracks staan prima op zichzelf en vooral Rise Up heeft het herkenbare meezingbare chorus met clean vocals, wat echt nieuw is op deze plaat van No Kings Allowed. Dit was wel de eerste track waar we die clean vocals zo goed konden horen, wat dat betreft ben ik benieuwd naar het opname proces van dit album – wellicht waren de reacties hierop zo positief, dat de band daarna besloten heeft de rest van de nummers ook meer in deze stijl te schrijven. No Kings Allowed kennende, stond dit echter allemaal al een jaar geleden klaar en is hier bijzonder goed over nagedacht.
World War Now is een bijna Trivium achtige track, waarin de drum op meerdere punten de kans krijgt om te shinen. No Kings Allowed wijkt met deze track wel weer iets af van hun stijl, omdat de gitaar nog iets meer de voorgrond pakt. Vooral de break aan het einde is echt een van de hoogtepunten van het album.
Scourge of the North is een track die het vooral goed live moet gaan doen. Deze track heeft meer weg van Slaughter To Prevail, met de nasty growls, de electronische bass en drum hits. Het intro met de hoe-ha werkt natuurlijk super goed live, en de cymbal hit na de intro is natuurlijk het moment dat de pyro afgaat op het podium. Dit is dan wat mij betreft ook een waardige afsluiter van dit teringdikke album, ware het niet dat er nog een track op de plaat staat.
De laatste track, again met Valerie, At Every End, klinkt bijna als de soundtrack voor een Final Fantasy Game. Het duurt niet lang voor we de kenmerkende riffs en vocals van de inmiddels NKA nieuwe stijl horen. Vooral de tweede helft van de track werkt No Kings Allowed to naar een soort episch hoogtepunt, met hoera, een absoluut album waardige gitaarsolo! Waar Scourge Of the North een hele goede afsluiter is voor een live set, is dit vanwege de opbouw en de grootsheid toch wel de betere track om het album mee te eindigen.
Final Thoughts
Goed, ik heb dus uiteindelijk wel echt een veel te lang epistel geschreven over dit album, maar ik ben dan ook zwaar onder de indruk. Elke keer als ik dit album luister, hoor ik weer iets waarvan ik denk, damn. Dit zit gewoon zo goed in elkaar. Over alles is nagedacht, en deze band pakt alles, van begin tot einde, van uitstraling tot geluid, tot de juiste (mega talentvolle) muzikanten, super professioneel aan. Hoe ze zoveel talent bij elkaar hebben weten te krijgen, zonder dat wij weten wie er achter de maskers zit, is me nog steeds een raadsel.
In mijn opinie heeft het eerste album nog te weinig opgeleverd voor de band, omdat toen eigenlijk al duidelijk was hoeveel talent deze gasten hebben. Maar als ze met deze plaat niet direct bovenaan de metal hitlijsten terecht komen weet ik het ook niet meer. Ik verwacht oprecht dat deze band, als ze zo doorgaan, binnen niet al te lange tijd op de grotere podia en festivals staan, want ze laten met dit album horen absoluut een band van dat kabliber te zijn.
Stay tuned, we spreken de band binnenkort voor een tweede interview! En check natuurlijk de socials van No Kings Allowed voor meer info!
Je vind No Kings Allowed op hun eigen site en op socials.
Tracklist:
01 Future’s Prelude 02 Prophecy 03 Stand Up 04 Enemy Within 05 A New Era(ft. Valerie de Kempe) 06 Lion Eyes 07 Extinct by Design 08 Laws of Extinction, Pt. 1 09 Laws of Extinction, Pt. 2 10 Violence 11 Garden of Eden 12 Rise Up 13 World War Now 14 Scourge of the North 15 At Every End(ft. Valerie de Kempe)
Ecocide release their latest EP ‘Of Endless Decay’ on November 9th with an EP release party in het Slachthuis, Haarlem. A perfect location for this former oldschool deathmetal band, who have slightly transitioned into the more modern realms of death metal. Last year, these guys rose from the death with Metamorphosis, and as they’ve said in the interview, they actually wanted to quit again after that release. However, people enjoyed it too much, as did the band, so now they’re back, again, with new music. Even better; there have been some line-up changes, so it’s not likely they’ll quiet again!
Of Endless Decay is the 4th record Ecocide released, starting with their EP ‘Eye of Wicked Sight’ back in 2013. The band started out as a thrash/death metal band, and their first EP was a nasty, Lovecraft inspired very oldschool death metal release. Since then, the band has released a few very not-old-school deathmetal tracks, and split up. And then out of nowhere, the band came back together in 2023, with yet again an old school deathmetal album called Metamorphosis. We were surprised to see new music coming out so soon after Metamorphosis, especially since it had taken the band so long to come up with that album. And I have to say, I was surprised when Cloak & Dagger came out in May this year.
Cloak & Dagger
Cloak & Dagger was the first track that got released for this EP, and it’s the 3rd track on the EP. It was our first introduction to the new Ecocide sound. And while there are still hints to their older riffs in the mainriff, it very much has a hardcore vibe to it. The break in the middle with the guitar solo brings us back to death metal country, so we get an easy transition into the new sound. But this track is HEAVY. Heavier, more intense, than what we heard so far maybe. With the core influences, there’s a whole new level of intensity. This was also the first time we heard how much Sten has improved his vocals. The low, powerful grunts, that, yes, can go even lower as you can clearly hear on this track, add a whole new layer of depth to the track.
Penance
When Penance dropped, I was actually blown away. I asked Ecocide, when they dropped their previous single, if they were going the core route now that Sten was fully their vocalist and they changed their insta-handle from EcocideOSDM to just Ecocide. They told me they wouldn’t, that it would just be modern death metal. But with Penance, they are actualy disproving that point. There’s definitely some core influences there, even though it’s still not fully metalcore or deathcore. And not just in the vocals, either. Check out that break in the middle. It’s not an actual breakdown, but it’s very close to being one! And also, the very shout-along-able ‘Welcome to the Abyss, the final penance’ This has been, and still is now the full EP got released, my final track of this record.
Embers
Embers is the opening track on the EP, but got released as the 3rd single. There is definitely some core influence in this track as well, but it’s more of a blend. A modern approach to death metal, with intricate riffs, pounding drums, core-inspired vocals. In the post-chorus, the old Ecocide gets a few bars to shine, though it quickly turns into an angry ‘let’s break things’ riff again. If you skip through this song, make sure you don’t skip the ending.
Thorns
Thorns is probably the most old-school Ecocide track on this EP, and I really love the main riff. This is probably my second favorite track of this EP, just because of that main riff. It’s a nice melodic riff, and a good hook, even more so when performed live. I can only imagine what those guitar harmonies look like on stage. There’s no breakdown in this track, but plenty of time to run around in a circle pit. The ending to the track is a nice ending to the EP, and we can’t wait to see what else this band has in store for us.
Final Thoughts
Ecocide is evolving, and that certainly isn’t a bad thing. The bands has improved on all fronts, and it’s a good decision to get in a another guitar player so Sten can focus solely on his vocals. I’m curious to see what the addition of Jesper will bring to their sound, so hopefully it won’t take long before we get to hear his influence on the tracks.
Changing Tides was zondag 10 november weer terug in 013. In 2022 stond de Nederlandse metal/deathcore band uit Noord-Brabant al eens in de Tilburgse zaal. Toen deed de 5-koppige band hun release show van hun eerste album ”Impair the Vision”. Nu staan ze er na 1,5 jaar weer met een release show, maar dan van hun tweede album: ‘Amidst the Gray’ dat begin november uit is gekomen. Voor de release show zijn hun vrienden uit de scene Deeproot, Knives to a Gunfight en Sugar Spine aanwezig om er een feestje van te maken.
(voor meer foto’s: scroll naar beneden!)
Deeproot
De Haarlemse deathcore band Deeproot betrad als eerste deze avond het podium. Dit was de tweede show van de band van zanger Sten, die naast het maken van verschillende content op Instagram, ook de zanger is van Ecocide. De zaal kleurt eerst paars, voordat de eerste ‘Breeeeee ’door de microfoon gaat en hun show echt van start. De setlist van 8 nummers bestond onder andere uit één van hun twee laatste singles: Blackwall Protocol. Tijdens dat nummer zag je hoe de zaal ervan genoot. Iedereen headbangde als een golvende beweging door de zaal.
Ook zag je hoe iedereen op het podium genoot van het optreden. Elk nummer had wel een moshpit en de show op het podium droeg daar alleen maar aan bij. De show eindigde met een korte vocal cover van het nummer ‘Engelbewaarder’ van Marco Schuitmaker tijdens het moment om een foto met het publiek te nemen.
Knives To A Gunfight
Na Deeproot was het tijd voor Knives to a Gunfight. Deze deathcore band uit België met 2 zangers en melodische gitaarlijnen liet zien dat België ook goeie deathcore bands heeft. Hun sinistere gitaarlijnen, snelle gitaarstukken en vieze breakdowns met pig squeals, zorgden ervoor dat de moshpits steeds heftiger werden. Hierdoor moest de show wel heel even stilgelegd worden. Daarna pakte ze de set snel weer op door Carnival land en was iedereen weer net zo gemotiveerd als eerder op de avond. Helaas was dit een van de laatste shows van de band. Volgend jaar geven ze in april hun afscheidsoptreden in Antwerpen, maar ik hoop dat ze tussendoor nog een keer naar Nederland komen.
Sugar Spine
Suger Spine begon de show met de oproep: “Make it carnal” en zette gelijk het uptempo nummer Hisashi in. De zaal had tijdens het ombouwen van de set pauze gehad en was er weer klaar voor om ertegenaan te gaan. Dat was ook wel nodig want Suger Spine heeft weer een goeie set gespeeld. Ze namen zonder moeite het agressieve stokje van de vorige acts over. Sugar Spine wordt elke keer beter en beter op het podium. Elke liveshow heeft weer iets extra’s of iets nieuws. In dit geval was dat nieuwe ook een nieuw nummer dat nog uit moet komen.
Maar ook de klassiekers zoals Go outside C*nt en Jackall zaten nog in de halfuur durende setlist. Ze hebben met hun setlist getest hoe trilbestendig het gebouw is. Als de zaal niet trilde door het two-steppende publiek, dan was er wel een subbass die door de zaal trilde.
Changing Tides
Na 3 geweldige en heftige shows, was het tijd voor de main act van de avond. Je zou verwachten dat iedereen uitgeput zou zijn van al het moshen, maar dat was zeker niet het geval. De eerste nummers uit de set: Siren’s Song, Sabotage en Louder than Words, worden met vreugde en enthousiasme onthaald. Het feest ging daardoor ook gewoon weer verder qua enthousiasme en energie die het al de hele avond bij zich droeg. Ookal is zanger Kasper nog een klein beetje verkouden, dat is tijdens de show niet te horen. Naast nieuwe nummers, speelden ze ook eerder uitgebracht werk zoals Impair the Vision en Fear of Unbelief.
Natuurlijk mocht het nummer Amidst the Gray niet ontbreken tijdens deze show. Toen eenmaal gezegd werd dat er gecrowdsurft mocht worden, gaf de zaal nog een laatste beetje extra om de avond compleet te maken. En Kasper kon het ook niet laten om zelf te crowdsurfen. Het leuke aan de show was dat verschillende bands uit de scene een bijdrage hebben geleverd aan de show.
Zo deed Mees van Thorn of Oblivion mee met het nummer Nihilist, Josh van Suger Spine mee met Desolate, Sten van Deeproot mee aan Sands of Time en Tom van de band Braces aan Fear of Unbelieve. Daarbij ook complimenten Sten als vervanger voor Adam on Earth van Oceano. Dat kan niet iedereen en dat heeft Sten goed gedaan.
De albumrelease was een energieke avond waarin muziek en de scene werden gevierd. Geen concurrentie of competitie, maar vrienden die samen willen doen dat ze leuk vinden: een zaal op hun kop zetten met harde en goeie muziek. En meezingen met ‘Engelbewaarder’ natuurlijk.
Het Brainstorm Festival in Apeldoorn barstte vrijdag 1 november 2024 weer los met een energieke start vol verrassingen en intense optredens. Van krachtige riffs en meeslepende melodieën tot een intieme theatersetting en een headliner die voor pure magie zorgde—dit festival bood een unieke ervaring voor elke metalfan. Veluax was voor MetalFromNL aanwezig om verslag te doen.
Het Brainstorm Festival in poppodium Gigant in Apeldoorn had dit jaar weer een sterke start op vrijdagavond, met een lineup die zowel gevestigde namen als opkomende talenten naar het podium bracht. De avond opende met het Nederlandse Angelic Forces, een energieke band, geïnspireerd door de jaren 80, die een opzwepende heavy-metal sound neerzette. Het publiek was meteen enthousiast: voor een vrijdagavond rond zes uur was de zaal al verrassend goed gevuld.
Hoewel de solo-gitarist in de eerste nummers wat slecht te horen was door een mogelijk geluidsprobleem, speelde hij strak en met flair. De zang was perfect op orde, helder en gecontroleerd, wat goed werd ontvangen door het publiek. De zanger betrok het publiek direct, wat leidde tot een levendige sfeer. Wel viel het op dat er meerdere fotografen in de voorste rijen aanwezig waren, wat door sommige aanwezigen als afleidend werd ervaren. Een aandachtspunt voor de organisatie: wellicht zou een beperkt aantal fotografen, of een beter moment voor foto’s, de ervaring voor het publiek verbeteren.
Vervolgens was het tijd voor Ephemeral uit Duitsland. Hoewel deze naam voor velen onbekend zal zijn, wist de band indruk te maken met hun unieke sound en overtuigende podiumpresentatie. In tegenstelling tot de andere bands, valt Ephemeral niet in de heavy-metal categorie; hun muziek is atmosferisch, met een neiging naar progressieve rock-elementen. Het optreden vond plaats in de intieme setting van de theaterzaal, wat een passende en sfeervolle omgeving bleek. Helaas viel het geluid wat tegen door een technische tegenslag: een van de speakers werkte niet, waardoor het volledige optreden in mono te horen was. Desondanks bleef het publiek geboeid en wist Ephemeral een bijzondere, bijna magische sfeer neer te zetten.
Na Ephemeral keerde het publiek terug naar de popzaal voor Neverus, een band met een energieke, modernere metalsound die goed aansloeg. De dynamiek tussen de bandleden was sterk en het publiek werd getrakteerd op een setlist die zowel oude favorieten als nieuwe nummers bevatte. Hun podiumuitstraling straalde ervaring en zelfvertrouwen uit, ondanks dat de band nog niet heel lang bestaat. Neverus bracht krachtige riffs en drumritmes die het publiek meevoerden. Het energieniveau in de zaal was hoog, en het was duidelijk dat dit precies de afwisseling was waar het publiek zin in had.
Daarna volgde Sunburst, een band die duidelijk goed aansloot bij de smaak van het aanwezige publiek. Hun sound, met invloeden van melodische power metal, was indrukwekkend en goed opgebouwd. Vanaf het begin was het duidelijk dat de fans hier echt op hadden gewacht. De show zelf was visueel sterk, hoewel de zang niet altijd de hoge noten wist te bereiken die fans van de studio-opnames kennen. Dit werd soms versterkt door de basgitaar die overheersend klonk, en ook leken de monitor-speakers niet optimaal afgesteld te zijn, aangezien deze hoorbaar waren in de zaal. Desondanks was de algehele geluidsmix goed uitgebalanceerd, en de afwisselende solo’s maakten het geheel extra spannend.
De avond werd afgesloten met SAOR als headliner. Speciaal voor deze gelegenheid speelde SAOR hun album Aura integraal, wat bij fans direct voor enthousiasme zorgde. De muziek werd strak en nauwkeurig uitgevoerd, en het publiek reageerde met energiek headbangen en zelfs een paar kleine moshpits. De atmosferische black-metal van SAOR kwam volledig tot zijn recht in de zaal en wist een bijna hypnose-achtige toestand bij de aanwezigen teweeg te brengen. Muzikaal gezien viel er weinig op aan te merken: elk nummer klonk even krachtig en precies als op het album, en de band leek volledig in controle.
Naast de sterke muzikale optredens zorgde het festival ook voor een complete ervaring: bezoekers konden terecht bij de merchandise kraam voor souvenirs en af en toe een meet & greet met de artiesten, wat een extra dimensie gaf aan het festivalgevoel. De sfeer was gemoedelijk, en de mix van acts biedt echt voor ieder wat wils.
Voor liefhebbers van power, symfonische en folk-metal is het Brainstorm Festival een aanrader. De organisatie zet met zorg een divers programma neer, en de intieme setting van Gigant voegt een uniek element toe aan de ervaring.
Dank voor het lezen van mijn eerste live-recensie – ik kijk al uit naar de volgende editie!
Asgrauw is inmiddels een naam die niet mag ontbreken aan je lijst als je van Nederlandse black metal houd. De driekoppige band uit Groesbeek bestaat al sinds 2010 en heeft al een mooie rits muziek gemaakt. Hun nieuwste album kwam 31 oktober uit en ze hadden de dag erna een release show in De Pul in Uden, ondersteund door Zwart en Hellevaerder.
Ik had zelf de eer om in te mogen vallen als bassist bij Hellevaerder en kon hierdoor de show van Asgrauw (en natuurlijk Zwart) ook beleven. En het was ook zeker een beleving. De set zat goed in elkaar en de nummers werden goed gespeeld. Een tof eerste voorproefje. De afwisseling van vocalen tussen Kaos en Vaal geven niet alleen op het album, maar ook live een toffe dynamiek in de sound.
Ondanks dat ik de hele band goed vind moet ik toch nog even extra complimenten geven aan Batr. Het drumwerk was écht indrukwekkend en gaaf om te zien. Ik kon vanaf de zijkant van het podium goed zien wat er allemaal gebeurde en ik was erg onder de indruk van het spel. De blast beats waren strak, snel en gecontroleerd. De fills en de accenten waren ook interessant om te zien en gaaf om te horen.
Oorsprong
Ik zal nu maar eens over het album zelf beginnen, want daarvoor zijn we hier ten slotte. Oorsprong begint met het nummer Kosmische Strijd. Een gave opener van het album en een goede indruk van wat je kan verwachten. Het is niet zeldzaam om wat rauwere opnames te horen bij black metal bands dus ik was bijna verbaasd om de goede kwaliteit van de opnames te horen.
Het is moeilijk om een volledig album in één woord te omschrijven, maar ik ga het proberen. Episch. Elk nummer heeft zijn eigen rol in het album en elk nummer is écht episch. Bloedstollende blastbeats, sterke riffs gepaard met een goede backing track en dynamische vocalen houden elk nummer interessant. Ik probeer altijd wel een beetje kritisch te zijn, maar ik heb eigenlijk niets aan te merken aan dit album. Er is één intro dat misschien iets minder soepel overloopt naar de muziek in het nummer Apada (wat overigens wel mijn favoriet van het album is) maar verder heb ik niks te zeiken.
Ik zal ook eerlijk bekennen dat black metal niet mijn favoriete metal genre is. Hoewel ik de muziek en de mensen in de scene absoluut waardeer is het niet een genre wat ik regelmatig luister (op wat Alcest na). De afwisseling tussen de melodische en de dissonante stukken komen goed over en de mix geeft de ruimte om goed te letten op de details in de nummers.
Het feit dat de muziek Nederlandstalig is kan voor sommigen een struikelblok zijn (al zou ik niet zo goed weten waarom) maar ik zou iedereen zeker aanraden om dit album een kans te geven. Nooit verkeerd om je muzikale horizon uit te breiden toch? Zeker als je van de elementen snel, heftig, hard en melancholisch melodisch kan genieten is dit misschien een goede instap in de duistere wereld van black metal.
Kaos, Vaal en Batr van Asgrauw. Goed werk heren! Dit album gaat jullie naam zeker op positieve wijze spreiden door het land. Ik hoop jullie gauw weer te zien spelen!
Op zaterdagavond 19 oktober, waren we op pad om bandjes te kijken: Death metal in cafe the Jack op het Stratumseind. Tegen aanvang is The Jack nog enigszins rustig. PSV speelt vanavond en de wedstrijd is bijna voorbij, dus het zal vast nog wel wat drukker worden.Wij hebben er in ieder geval zin in.
MANCUERDA.
We staan buiten een biertje te drinken wanneer we muziek horen, de show is net begonnen. We haasten naar binnen en zoeken een plek vooraan in de nog vrij lege zaal. Zelf zijn wij niet de grootste liefhebbers van doom metal en moeten er dan ook even inkomen.
Mancuerda is een old school death metal band met een flinke Doom ondertoon uit regio Den Haag. Ze zijn in 2019 gestart maar door line up wijzigingen en de Covid periode, hebben ze hun eerste EP. ‘Through Skin, Muscle and Bone’ pas in 2023 uit kunnen brengen en zijn ze in dezelfde periode gestart met live optredens.
Mancuerda laat gelijk zien wat we kunnen verwachten: rauwe trage death/doom metal. Met een enorm sterk ritme sectie waar de zanger de meest gruwelijke lyrics overheen grunt. Tussen de nummers worden we getrakteerd op audiofragmenten over seriemoordenaars.
Op het podium komt de band wat stroef over. Er is weinig interactie onderling of met het publiek, en naast de audiofragmenten of nummer aankondigingen zijn er verder weinig praatjes tussendoor. De drummer oogt daarentegen wel heel enthousiast.
Later in de set worden de doom nummers afgewisseld met wat snellere death metal. Het hoogtepunt voor ons was dan ook “Feed Her To The Pigs”. Wanneer de band de band afsluit met “Mancuerda” lijkt de zanger wat meer op zijn gemak. Het publiek doet enthousiast mee wanneer ons wordt gevraagd te headbangen.
Mancuerda is een band met veel potentie, een die we graag nog eens willen zien wanneer ze wat meer ervaring hebben opgedaan.
Na afloop maken we nog even een praatje met de zanger die enige tips of opmerkingen ten harte neemt, en vervolgen dan onze weg naar buiten voor wat frisse lucht.
DAUTHUZ
En dan is het tijd voor Dauthuz, bij aanvang van de set zijn er wat technische problemen. Maar wanneer deze opgelost zijn starten ze hun set sterk! Direct meer tempo wat in ons geval net wat lekkerder binnenkomt.
Dauthuz is een ‘old school death metal’ band uit de omgeving van Zaandam. Met bandleden uit bands als: ‘Nembrionic, Dissect, Consolation, Facelifter en Eternal Solstice. Heeft de band hun voeten stevig in de Nederlandse death metal scene weten te zetten. In November ’24. Komt hun nieuwe album ‘The Pale Death’ uit.
Het is jammer genoeg niet heel veel drukker geworden in Cafe the Jack, het publiek staat wel wat dichter bij het podium maar is nog steeds vrij rustig.
Aan de stage presence van de zanger zal het niet liggen, met wat “humoristische” opmerkingen en zijn expressies tijdens en tussen de nummers door blijft het publiek geboeid. Zo nu en dan start hij voor het podium, wat hij gewoonlijk niet doet maar dit podium was niet erg groot dus nam hij af en toe de ruimte door ervoor te gaan staan. Op de rand van het podium zittend vertelde hij het publiek dat hij ontzettend moe was, omdat hij de vorige dag zijn vrijgezellen feest had gehad. Hierop volgde felicitaties en condolences (met een knipoog natuurlijk.) vanuit het publiek.
*Nogmaals van harte!*
Ook de Bassist neemt zo nu en dan de voorgrond, al hebben we zijn gezicht niet kunnen zien want daar hangt voornamelijk een bos haar voor tijdens de set. De overige bandleden lijken met name erg gefocust op hetgeen dat ze spelen.
Op ongeveer een kwart van de set laat de microfoon kabel los, wat ook al gebeurde tijdens de set van Mancuerda. Gelukkig was dit snel opgelost en konden ze verder.
Dauthuz speelt Old school Death Metal met een hardcore achtig randje en melodische passages, en starten hun set met nummers die we gaan tegenkomen op het aankomende gelijknamige album ‘The Pale Death’. Vervolgd met nummers van het album ‘Cold’. En sluiten de set af met het nummer ‘Destined for death’ waarbij de zanger van Mancuerda op het podium word gevraagd om deze vocaal gezamenlijk af te sluiten.
Aan het einde van de avond praten we met de zanger en later ook andere bandleden want de molen die op het net aangekochte shirt staat, heeft schijnbaar nog wat oud Hollandse geschiedenis. Altijd interessant om iets te leren, helemaal als de molen een grote rol speelt met betrekking tot het aankomende album. Maar voor uitleg over de molen moesten ze even opzoek naar de gitarist, die vervolgens het hele verhaal enthousiast vertelde. Een verrassende avond en erg gezellig!
Op 1 november organiseerde Degenerate een metalavond in de Vondelbunker, een autonoom cultureel centrum. Hoewel de Vondelbunker niet gekraakt is, heeft het wel die krakervibe, en wordt volledig gerund door vrijwilligers. Er is geen podium, het licht en geluid is een bonte verzameling, de het publiek is alternatief en divers. Deze interessante avond werd gevuld door Lord Of The Flies, Molton Grove, Skyloth en Degenerate. Helaas was ik er alleen voor de eerste twee bands.
Lord Of The Flies
Lord Of The Flies is een jong blackmetal trio. Ik kende de band nog niet, en wist ook niet wat ik kon verwachten toen ik deze jonge gasten het podium op zag komen. In de soundcheck was echter al goed te horen dat deze band niet voor niets uitgenodigd was. Progressieve, technische riffjes, ultra lage grunts, en ijzingwekkende schreeuwen zorgen voor een interessant stukje black metal, wat ver buiten de gebaande paden gaat.
Het duurde even voor de geluidsman het geluid goed had, maar drie nummers verder in de set was het geluid prima, en stond menigeen hoofdschuddend te luisteren.
Molton Grove
Ik volg de mannen van Molton Grove al een tijdje, en ben elke keer weer opnieuw in awe door de vocals van frontman Nicolai. Vandaag liet de band zien dat niet allen Nicolai over een goude keeltje bezit; ook de gitaristen deden een aardige duit in het zakje met wat vocal harmonies op de achtergrond.
Ook op een klein ‘podium’ weet Molton Grove zich goed te handhaven, en straalt de energie van het podium af. Dat is wel vooral naar binnen gerichte energie – de muziek van Molton Grove is emotioneel en de expressie van de band werkt aanstekelijk. Naast een aantal nummers van hun debuut EP, kwamen er ook wat nieuwere tracks aan bod deze set. Vooral de track over stres (stress relieve? ik heb niet goed geluisterd blijkbaar) kwam lekker binnen. Ik ben benieuwd wanneer de band weer eens iets nieuws uitbrengt!
Het is niet niks om als band voor het eerst op te treden in de Tilburgse Hall of Fame tijdens Roadburn. Op deze liveopname horen we de resultaten van een alchemistisch experiment van Roadburn en de Eindhovense Metal Factory. Alkahest zet een ontzettend strakke set neer waarin zij in acht hoofdstukken een verhaal over onsterfelijkheid vertellen en waarbij onder meer post-metal, death metal, sludge metal en met vlagen zelfs wat invloeden uit de black metal en doom metal voorbijkomen.
Zelf kan ik mijn eigen eerste optredens in een Belgisch jeugdhonk en een klein café in Arnhem nog maar al te goed herinneren. Die optredens werden onder meer gekenmerkt door een publiek dat op één hand te tellen was, maar waren bovendien een stuk minder strak dan wat Alkahest op deze liveplaat ten gehore brengt.
Marked for Death
De concertregistratie begint met “Marked for Death”, een nummer dat op het eerste gezicht niet zou misstaan op post-metalalbums in de stijl van Cult of Luna of Amenra ten tijde van Mass VI. In den beginne was er slechts een licht distorted gitaarloopje, maar gedurende de intro sluiten zoete, bijna ambient-achtige, gitaartonen, bedekt met een stevige laag reverb zich aan bij de eerste gitaar. De drums, gepaard met een moddervette bas, komen impactvol binnen en het feest kan beginnen. Na twee minuten zet de, naar verluidt, piepjonge drummer een dubbelbaspartij in. Eigenlijk kun je daar nooit genoeg van hebben. Intussen zwellen de gitaren aan en geeft Alkahest in wezen een masterclass in spanning opbouwen.
Een minuut later gaat het tempo omhoog en gaat het death-gehalte in de riffs enorm omhoog. Growls vervangen de clean vocalen en de Metal Factory-makkers zitten in volledige death metalmodus. Het beukwerk en de post-metal wisselen elkaar af totdat er in de brug van dit nummer een nieuw knalniveau wordt bereikt. Riffs worden als machinegeweersalvo’s de zaal in gevuurd en de zang van slechts enkele minuten geleden is overgegaan in ijzingwekkende krijsen. Er is zelfs wat ruimte voor dissonantie in de gitaarpartijen.
De clean zang in de eerste helft van dit nummer doet me eerlijk gezegd denken aan het geluid van de zangeressen in alternative rockbands zoals Metric en The Jezabels. Het is niet de meest voor de hand liggende combinatie, maar de vocalen sluiten ontzettend goed aan bij de instrumentale amalgaam waarvan alle facetten in het openingsnummer de revue al passeren.
Aan het einde van de rit, zo’n acht minuten later, klinken de gitaren lekker lang uit. De eerst riff uit de intro wordt nog zachtjes herhaald en de bas loodst ons aangenaam richting het volgende nummer. Smooth!
Posthuman Essence
Dit tweede hoofdstuk, “Posthuman Essence” genaamd, wordt afgetrapt met meer chuggy riffs. Het geheel is een stuk agressiever dan zijn voorganger, met harsh vocalen vanaf het begin. De drums dubbelbassen lekker door. Op dit punt valt de goede audiokwaliteit me pas echt goed op. Natuurlijk, we hebben het hier over een liveopname van Roadburn, maar dat maakt het niet minder prijzenswaardig. Naarmate dit nummer voortraast, introduceert de band meer dissonantie, blastbeats, tremolo riffs en stevige dosis reverb. Met die vier grondelementen zit je bij mij eigenlijk altijd wel goed, ongeacht de methode van alchemistische synthese.
Wat volgt zijn twee kortere composities. Op “Prayer” is gekozen voor een stuk spoken word bij wijze van interlude. Na het geweld van de eerste twee nummers is het een welkom rustmoment. “Purification” bestaat bijna volledig uit een heerlijke drumpartij. Complimenten gaan uit naar drummer Abe die op elk nummer een oersterk ritmisch fundament neerlegt. Een beetje gitaarfeedback leidt vervolgens “WAR (Death follows Fate)” in.
De tweede helft
Na de korte break in het midden van de set is het weer tijd voor vuurwerk. Op “WAR (Death follows Fate)” herhalen zangeres Cheyenne en gitaristen Konstantin en Martín de mantra “death follows fate” samen. In de tussentijd laat het snarentrio, gecompleteerd door bassist Sian, zich van zijn beste kant zien. Ook op “Futile Existence”, het voorlaatste nummer, komen loodzware beukriffs voorbij. Dit stuk bevat elementen van een specifieke stijl black metal (misschien hebben de genrepuristen onder ons het liever over blackened death metal) die op Roadburn ieder jaar erg populair blijkt. Het is een zeer fraai geheel en ik zal nog maar eens herhalen dat het allemaal uitermate strak wordt gespeeld.
Als kleine kanttekening wil ik overigens opmerken dat er een stukje vocalisatie is op “Futile Existence” dat me erg doet denken aan een bepaald stuk uit het nummer “Smack My Bitch Up” van The Prodigy. Dat doet verder niet ter zake, maar ik kreeg het niet uit mijn hoofd. Als ik dan toch een intermezzo inlas, kan ik dat beter gebruiken om te zeggen dat de momenten die meer richting de post-sludge leunen me doen denken aan landgenoten, en eveneens fantastische Roadburn-esque band, Yantras. Het bewijst maar weer dat het Nederlandse muzikale landschap op dit moment enorm veel te bieden heeft.
Het sluitstuk van het optreden heet “The Curse of Resurrection”. Er wordt nog één keer vol gas gegeven en het onsterfelijkheidsverhaal komt tot een einde. De inmiddels tot godheid verheven ik-persoon pleegt zelfontbranding, maar het is tevergeefs: geest en bewustzijn blijven volhardend voortbestaan. Een hypnotiserende gitaarmelodie, gepaard met wederom wat gitaarfeedback blaast het verhaal uit. Het publiek wordt bedankt en de laatste minuut van de plaat wordt vooral gevuld met luid applaus van het publiek (een al met al geinige tradities in de wereld van livealbums).
Het Alkahest-concept en alchemie
Alkahest is tot stand gekomen door een samenwerking tussen de internationale Metal Factory-opleiding en Roadburn, het Tilburgse festival voor herrieliefhebbende experimentalisten aller landen. Het gaat hier eigenlijk om een experiment waarbij er gekeken werd naar wat er behaald kon worden als een nieuwgevormde band onder veel druk moet presteren. Voeg daar een bandcoach die deel uitmaakt van metaltovenaarscollectief Autarkh aan toe en het eindresultaat is een geweldige prestatie.
Alkahest, de zogeheten universal solvent waarin elk materiaal opgelost zou kunnen worden, is een term uit de alchemie. Ik heb weinig kennis van die wereld (ik kan slechts toevoegen dat ik zowel de Australische progmetallers als de Amerikaanse hiphopproducent genaamd Alchemist gaaf vind), maar als ik het Instagramfilmpje van de band waarin wordt uitgelegd wat het concept achter deze zeven nummers is zo beluister, intrigeert het me wel degelijk. Er wordt gewezen op homunculi en de steen der wijzen als voorbeelden uit de alchemie, maar de focus ligt op onsterfelijkheid. Waar het idee van continue zelfontplooiing op het eerste gezicht erg verleidelijk lijkt, besteedt Alkahest ook aandacht aan de keerzijde. Wat gebeurt er als de onsterfelijke na duizenden jaren wordt verheven tot godheid? Het vijftal beschrijft het diepe verdriet dat in hun ogen ontstaat als degene met het eeuwige leven ziet dat er talloze oorlogen zijn gestreden in diens naam. Als concept is het niet voor de poes.
De versmelting van verschillende muziekstijlen en de diepe materie zijn een perfecte match voor Roadburn. Niet zozeer in de zin dat een muzikaal experiment als het onderhavige of ieder individueel onderdeel ervan eerder is uitgevoerd; integendeel. Alkahest brengt met deze liveregistratie juist alle vernieuwende aspecten van deze scene samen en laat zien wat metal anno 2024 (een jaar na hun eerste optreden) nog steeds zo spannend maakt. Ik ben benieuwd wat deze veelbelovende muzikanten op termijn nog meer zullen bedenken.
Marked for Death – Live at Roadburn 2023 Posthuman Essence – Live at Roadburn 2023 Prayer – Live at Roadburn 2023 Purification – Live at Roadburn 2023 WAR (Death follows fate) – Live at Roadburn 2023 Futile Existence – Live at Roadburn 2023 The curse of resurrection – Live at Roadburn 2023
De Deathcore-scene is booming in Nederland. Dat weet de Nederlandse metalliefhebber al een tijdje. Maar bands zoals Distant en nu ook Changing Tides zorgen ervoor dat dit internationaal bekend wordt. Deze albumrelease maakt 2024 echt het jaar van Changing Tides: De overwinning van No Guts No Glory, hun show op Jera on Air en dan nu de internationale aandacht van onder andere Adam on Earth van Oceano, Nik Nocternal, en de Australische To The Grave. Ook zijn ze op dit moment mee aan het doen aan de Popronde, waar zij bijvoorbeeld in Heerlen op straat speelden.
Over de band Changing tides
Voor wie Changing Tides nog niet kent: Changing Tides is een metalcore/deathcore band uit Noord-Brabant die al sinds 2018 muziek uitbrengt. De combinatie van metalcore, deathcore, mysterieuze zangorchestraties en zware breakdowns, zorgen ervoor dat de zaal steeds wordt afgebroken. Hun eerste album Impair the Vision hebben ze in 2022 uitgebracht en dit jaar is het de beurt aan hun tweede album: Amidst the Gray. Het album telt 10 nummers waarvan eerder al 4 nummers zijn uitgegeven.
Sirens song
Hun album begint met een mooie compositie van strijkers en trommels die omslaat in een opbouw met steady double bass kicks gevolgd door een mokerslag van een groove. De rest van het nummer houdt diezelfde spanning vast tot de breakdown die voor menig violent moshers zeker gewaardeerd gaat worden.
Desolate (ft. Dane Evans of To The Grave and Josh Muncke of Sugar Spine)
Dit nummer begint weer totaal anders. De strijkers en kerkelijke sfeer zijn ingeruild voor een meer sinistere 8-bit achtige backingtrack. De combinatie van de 3 vocalisten zorgt ervoor dat dit nummer een knaller van een plaat is met een stevige breakdown.
The Thrill
The Thrill lijkt op hun vorige album, maar de solo in dat nummer gevolgd door de breakdown zorgt voor een hele grove vieze deathcore accenten.
Not quite close
Deze plaat begint melodisch maar schiet erna gelijk door naar een blast beat. Het nummer is wel heel breakdown vriendelijk. Het is namelijk voor de helft van de tijd een zware breakdown die steeds trager en zwaarder wordt.
Louder than Words
Het 5e nummer van de EP kun je wellicht al kennen van de videoclip. Het was de grote verrassing van Changing Tides op Jera on Air omdat ze tijdens die show de videoclip voor dit nummer hebben opgenomen. Heeft iemand trouwens al gezegd of geschreven dat dit een luid nummer is? Het nummer doet wel zijn naam eer aan.
Amidst the Gray
Als je dacht dat het album tot hier al heftig was, dan doet Changing Tides er bij Amidst the Gray nog een schepje bovenop. Ze starten met een beatdown down en gaan vandaar alleen maar sneller tot we binnen 1 minuut alweer een breakdown ingaan.
Sabotage
Sabotage is een van de meer uptempo nummers met meerdere metalcore stukken. Dit zorgt voor een stevige groove met tempowisselingen.
Lifeline
Dit nummer begint met een opbouw en knalt daarna keihard in met een vieze groove. De melodische ambiance die erna volgt, geeft het nummer zijn uiteindelijke snelheid. Aan het einde neemt de snelheid af door zware breakdowns.
Sands of time ft Adam on Earth
Het zou je maar gebeuren als band: ineens krijg je de kans om met de zanger van een Deathcore legende te werken op je album. En die kans hebben ze goed benut! Het geschreeuw van beide zangers mengt goed en past goed bij elkaar. Ik hoop dat wanneer Oceano naar Nederland komt, dat Changing Tides voor ze mag openen. Het lijkt me heel vet om dit nummer live te horen met beide zangers.
Bleeding wrists
Het laatste nummer van het album had Changing Tides al op 13 september uitgebracht. Dit nummer begint gelijk in een breakdown met een melodieuze gitaarlijn. Het hele nummer is eigenlijk een grote breakdown met verschillende varianten. In stijl sluiten ze het album en het nummer af met nog een laatste zware breakdown.
Eindoordeel
Amidst the Gray van Changing Tides is een mooie opvolger van hun eerste album: Impair the Vision. Hun eerste album voelt zwaarder, logger en metalcore, terwijl dit album sneller, heftiger en meer deathcore aanvoelt. Dat komt door de tempo switches en de muziek, maar ook de mix en de verschillende collabs dragen hieraan bij. Alle nummers zijn het waard om te luisteren, maar Desolate, Louder than Words, Amidst the Gray, Sabotage zijn echte aanraders.
