Het Paasweekend van 2025 stond in het teken van metal. In Apeldoorn werd Black Rabbit fest opgebouwd, in Harderwijk was de finale van de Wacken Metal Battle, en speelden er verschillende metalcoverbands in heel Nederland. Ook waren er een aantal album releases en releaseshows, waaronder die van Reaching As We Fall bij de Cpunt in Hoofddorp. Het belooft een goede avond te worden met I’ll Get By en Deeproot. 

Debuutalbum van Reaching As We Fall

De band Reaching As We Fall draait sinds 2020 mee in de Nederlandse metalscene. Deze melodische metalcore band speelde als eerste als opener bij de albumrelease van Suger Spine. Sinds dat moment hebben de 5 gasten uit de band hard gewerkt aan hun debuutalbum: Life in Memories. Het album hebben ze op 18 april uitgebracht op Spotify met features van onder andere de Nederlandse bands Canyon Literature, Braces, Deeproot en de Japanse band Sailing before the Wind.  

I’ll Get By

De avond werd geopend door I’ll Get By. Het weekend hiervoor stonden ze nog in de finale van Guts & Glory. Nu stonden ze voor het eerst in Hoofddorp. Na een fallout achtige oude tape over de speakers, begint de band te spelen. Het duurde even voordat de zaal met metalcore fans de muziek kon waarderen. Maar na het derde nummer was de zaal opgewarmd. “Zijn jullie warm? Nee? Dan gaan we nog harder” schreeuwt de zanger door de microfoon. Zo gezegd zo gedaan met snelle counterpartsachtige riffs, een circle pit en een leuke groove voor een two step. Tijdens het nummer Deathbed kon je horen hoe goed het geluid in de zaal was afgesteld. Alles klonk heel helder, alle instrumenten waren goed te horen en bij de mix zat niemand elkaar in de weg. 

Hoewel de band blijft roepen en vragen om moshpits, waren ze niet groot en heftig genoeg. Maar met een paar violent moshers is het al snel feest, tenminste als je daarvan houdt. Volgens mij viel het de band ook wel op dat er waarschijnlijk toch iets te heftige pits waren. Bij het nummer “Hesitation” geeft de zanger ook aan dat deze speciaal is voor de mensen die bang zijn voor de moshpit. Het nummer is een stuk rustiger dan de rest van de set, maar je merkte wel dat het publiek toen wel durfde. Voordat het laatste nummer begint, werd vanuit de band gevraagd om even geen moshpits te starten en of iedereen dichter bij het podium wil komen. De Nederlandse Counterparts heeft ondanks dat er geen grote pits waren, er een goeie show van gemaakt en laten zien waarom ze terechte winnaars zijn van Guts & Glory.

Deeproot

Na I’ll Get By, schijnt het paarse podium licht voor de Deathcoreband Deeproot. Sinds de laatste keer dat ik de band heb gezien en nu, is er aardig wat veranderd. De soundcheck was erg kort, maar dat kwam ook doordat er geen drummer en bassist bij waren. Zonder bassist optreden en die over een backingtrack laten gaan, gebeurt wel vaker. Zonder drummer optreden, niet zo vaak. Ik was daarom gelijk nieuwsgierig naar de show. 

Na een bitcrushed soundscape, komt de band met twee gitaristen en een zanger op het podium. De band opent met Shadowwork. Ook hier is de mix goed afgesteld. Je zou bijna denken dat de drummer en bassist er gewoon zijn, maar het mist toch iets. De oempf van de drum? De nagalm van een symbal? Ik weet niet wat er mist, maar de band geeft alles om het missende gevoel op te vullen. Dat lukt ze ook erg goed, want de kwaliteit is hoog. 

Toch neemt de zanger even een moment om uit te leggen waarom de band nog uit 3 leden bestaat. En geeft hij gelijk toe dat hij zelf ook last heeft van zijn verstopte neus. Verstopte neus of niet, De zanger maakt nog steeds een kabaal waar je ‘u’ tegen zegt. De vocals klonken prima en alleen een getraind oor zou misschien kunnen horen dat hij verkouden is. Voor de zaal maakt het niet veel uit: die gaat goed los. Hoewel het in het begin opviel dat er geen drummer was, voelt het aan het einde van de set alsof die er vanavond gewoon bij was. Na Gemini, Blackwall Protocol en Mimic was het alweer tijd voor het laatste nummer dat eindigt in een lange uithaal en een stevige breakdown. Ondanks alles, was het een goeie show waar goed te zien was dat de band er plezier in heeft.

Reaching As We Fall

Tijdens de laatste soundcheck voor de show, schrik ik van de drummer die ineens laat voelen wat ik miste bij Deeproot. Dat zorgde er ook voor dat Reaching As We Fall insloeg als een bom. De opener van de setlist is het nummer Life in Memories. Het nummer dat ook de titeltrack is van het album. Het nummer begint wat rustig, maar de leuke groove zorgt ervoor dat de eerste bezoekers mee beginnen te headbangen. 

Bij het tweede nummer is het tijd voor de eerste collab op het podium. De zanger van Tigerknife doet mee met Vagabond en dat geeft de zaal ook veel energie. Na het nummer panic attack, is het tijd voor wat oudere nummers. Solitude is het tweede nummer dat de band ooit geschreven heeft en mocht daarom niet ontbreken in de setlist. Na Let it Burn en Rebirth met een Wall of Death, is het tijd om weer terug te gaan naar het album. De band zet het laatste nummer van het album in: Daybreak. De groove brengt de zaal in trans en de ogen zijn niet meer van het podium af te houden. 

Na daybreak, neemt de zanger de ruimte om wat meer te vertellen over het nummer Love is not enough. Dat nummer is namelijk het begin van het album.. Het nummer is het meest rustige nummer uit de set, maar daarna komt daar snel afwisseling in met hun hardste nummer: Villain Arc Anthem. De zaal had ook weer frisse moed en energie en gooit deze er gelijk uit. Dit werd versterkt door de zanger van Deeproot die ondanks zijn verstopte neus toch meedeed met het nummer. 

De band is vanavond in topconditie en dat is goed te zien. En te horen. De bandleden staan er met een grote grijns en genieten echt van de avond. Nog niet heel lang geleden had de zanger een flinke beenoperatie gehad, maar daar is vanavond niets van te merken. Er wordt gesprongen, gelachen en vooral met veel plezier gespeeld. 

Ook bij de laatste twee nummers van de set laat de community zien hoe hecht ze zijn. De zanger van Canyon Literature deed de intro en een stuk van het nummer “Good Riddance” mee samen met de zanger en gitarist van Ann My Dice en bij de Void sprong de zanger Suger Spine op het podium om nog even mee te doen.

Met minder moshpits toch feest

Het was weer een leuke avond waar de scene uit Nederland heeft laten zien dat er flink wat talent in is. De corebands vormen samen een community waar iedereen elkaar helpt en wil laten groeien. Wat me opviel aan de avond is dat het er qua moshpits niet heel hard aan toe ging. Ik hoorde ook in de zaal dat niet iedereen even blij was met de violent pits. Misschien dat dat ook de reden is dat veel mensen niet durfden te gaan. Ondanks dat was het een leuke avond met goeie muziek, een leuke genre mix en een show die ik graag nog eens zou willen zien.

Heb je het album al geluisterd? Zo niet, dan kun je die vinden op Spotify. Ook de muziek van I’ll Get By en Deeproot kun je daar terugvinden. Je kunt ook Reaching As We Fall, I’ll Get By en Deeproot volgen op Instagram. 

De finale van de Wacken Metal Battle bracht een verzameling van uitzonderlijke muzikanten samen, elk vastberaden om hun passie voor metal met het publiek te delen. Deze wedstrijd, die metalbands een kans biedt om te strijden voor een plaats op het legendarische Wacken Open Air festival, heeft een reputatie opgebouwd als een platform voor groeiend talent. Tijdens deze editie waren er diverse optredens die niet alleen indruk maakten op de jury, maar ook het publiek betoverden met hun energie en muzikaliteit. 

Deafened to Death

Deze Friese band weet hoe je een zaal op z’n kop zet! Met hun hardcore nummers ben je meteen wakker. Het is een band die niets aan toeval overlaat: zodra ze het podium op stappen, gaat het volume om tien en neemt de energie alleen maar toe. Geen smoesjes, alleen pure power. 

De energieke presentatie en sterke performance van deze band bewezen dat zij een vaste waarde zijn binnen de harde kern van het genre. Met een sterke podiumuitstraling en intense muzikale kracht wist Deafened to Death het publiek vanaf de eerste noot te betrekken. Een indrukwekkend begin dat de lat voor de rest van de avond hoog legde.

XII Thorns

Deze Limburgse core band combineert stevige breakdowns met catchy solo’s en doet dat alles in stijl—compleet met matching outfits. Hun shows zijn meer dan een optreden; het zijn echt feestjes.

De tweede act, XII Thorns, bracht niet alleen een muzikale ervaring maar Muzikaal viel de band op door hun sterke gitaarsolo’s en krachtige breakdowns, waarmee ze het genre (blackened deathcore) eer aandeden. De energie tussen de bandleden was voelbaar en versterkte de betrokkenheid van het publiek, dat zelfs werd aangemoedigd tot crowdsurfen. XII Thorns wist zonder twijfel een feestje neer te zetten dat nog lang zal worden herinnerd.

Hyla

Als je dacht dat het niet harder kon, kwam Hyla om het tegendeel te bewijzen. Deze band is strak, technisch en gaat vol gas, zelfs als de techniek even niet meewerkt. Combineer dat met een zanger die én zingt én grunt alsof het niks is, en je hebt een band die bijblijft. Oh, en de bassist? Lekker aan het dansen—dat is de sfeer!

Hyla is een Amsterdamse progmetal band die zich onderscheidde door hun technische vaardigheden en unieke mix van schone en rauwe vocalen. Ondanks technische uitdagingen bleef Hyla’s energie ongeëvenaard.

De Resultaten

De band Hyla veroverde de overwinning tijdens de finale van de Wacken Metal Battle. Hun optreden liet een indruk achter op het publiek en de jury. De wedstrijd kende een spannende uitslag, met slechts één punt verschil met de tweede plaats en vier punten verschil met de derde plaats. 

Na afloop van de wedstrijd spraken wij exclusief met Hyla. Bekijk het interview voor een unieke blik achter de schermen!