Ctuhuluminati is back after an almost 6-year hiatus! Tentacula is the second full length from the band, that might be best described as progressive black/doom. Tijn checked out the album for us, and wrote down his thoughts. Let’s dive in!
We know that Cthuluminati knows how to tell stories through music. Tentacula is another great showcase of that talent. Cthuluminati is the band from Devi Hisgen, who we also know from The Color of Rain, amongst other projects. The band started out in 2015, from the remnants of Marquis, and has since released an album and a few singles. Tentacula is the second full length by the band.
The album consists of 6 songs. 4 of which are lengthy songs with 2 exceeding 10 minutes and 2 are just under 10 minutes. Longer songs can be difficult to execute since you need to be able to keep people invested for a longer period of time (which is especially hard in modern times where the attention span is generally dreadfully short). This feat is no challenge for Cthuluminati however. The songs remain intriguing and there’s so many layers that you can listen to it a few times and keep discovering new things.
From black metal vibes to progressive grooves and at times psychedelic tones, the songs have it all. While you could listen to it as background music while doing chores, I’d definitely recommend to take you time to listen and process everything that is happening. Close your eyes and let Cthuluminati take you on a journey through their realm. I’m positive that what H.P. Lovecraft had imagined when he created Cthulhu, this album would be a great way to express the realms of darkness.
The guitars, vocals, drums, bass (and all the odd background noises) show an incredible variety of sounds, with the guitars ranging from calm and ambient to shreddy sweep picking. The vocals are impressive with a wide vocal range and a lot of different, well executed, techniques. High singing may be popular, but it’s refreshing to hear great singing in a lower register. Their last song Mantra also adds some throat singing, which is a great addition, not just because the title but also being another showcase of their abilities.
As I said before, close your eyes and let Cthuluminati take you on a trip through the realms of darkness. Great work everyone, I’m a fan.
Tracklisting:
Ctrhl
Squid Pro Quo
Abysmal Quatrain
Transformation
The illusion of control
Mantra
Want to know more about Cthuluminati? Check them out on their own website.
Aran Angmar released their latest album Ordo Diabolicum last weekend, on March 21st. Time to ask these guys some questions, because even though they are an international band, their vocalist is Dutch, so that still qualifies (somewhat) as being a Dutch Metalband! Let’s meet the guys behind their black-metal makeup.
Thanks for making time for this interview!
Thank you for having me!
For the people that haven’t seen you before; who are you, and what do you do?
I’m Stavros, the guitar player and composer of the band.
Aran Angmar is a relatively new band, how did Aran Angmar start?
I formed Aran Angmar in 2020, and the idea behind that was to form a band in which I could create extreme, dark, and melodic music without limiting myself to any categories.
You have international members from all over Europe. How did you guys meet?
Yes. With Jesse, we met right before the recordings of our first album ‘Black Cosmic Elements’ through a common friend. I was searching for a bass player actually and that friend suggested me Jesse. It happened to be on vacation in Italy at that time so he came to my home and we started talking about it. In the end, I recorded the bass and he handled the vocals hehe. Since I live in Italy I was trying to find members to complete the lineup and not far from where I live to be able to make rehearsals, so from friend to friend, we’ve met with the other guys. Alessandro our drummer has been a member since 2022 and lately the other guitarist, Stefano Viola joined the band.
Your vocalist is a known name in the Dutch metal scene – do you all have similar experiences?
We all have some sort of experience with recordings, tours, and live shows in general, some more, some less.
What’s it like to be an international band? Do you guys rehearse at all?
I always saw that as an issue. Jesse, as you mentioned above is Dutch and lives in the Netherlands. On the other hand, with the rest of the guys, we rehearse often but with Jesse, we had only one rehearsal before our first tour with Gorgoroth in 2023. Of course, it’s always better to be in the same place and rehearse all together but I have to say that he’s always well prepared.
On the 21st of March, your third album was released. What was the writing and recording process like?
The writing process was pretty smooth but during the recordings, many things were going on on a personal level, so it became challenging to remain focused and nail our parts. Could we do better? Definitely but after all, it was the way it was and we are satisfied with the result, this is what counts.
How do you guys write? Is it mainly you?
Yes, I’m the main composer.
What are your inspirations?
Except for bands from the Greek metal scene, bands such as Rotting Christ, Septicflesh, Varathron, Necromantia, and also bands such as Watain, Valkyrja, and Funeral Mist. I listen also to a lot of folk music. That, together with nature and history is inspiring. Emptying your mind and just feeling the vibes.
Is there a theme to the new record?
There is a sort of a concept so to speak. The darkness in us, as a form of challenge, knowledge, strength, and freedom. Often is a feeling of disorder in the beginning but as long as we are willing to accept and embrace it we learn and we can break the chains of what we are until that moment, which leads to knowledge and freedom.
What can we expect from the new record?
‘Ordo Diabolicum’ is a step forward compared to our previous album ‘Atavism & Dying Stars’, furthermore we added new elements and I hope we brought our music to a new level. Some shamanic vocals, some traditional instruments, choirs, I think it’s more rich as an album.
What (black)metal scene do you like best? Is it different in different countries?
It’s different yes, if you compare the Norwegian black metal to the Swedish, French, Finnish, or Greek for example, there are many differences. I do like many bands from different countries or the countries I mentioned above but you know, I’m Greek, I grew up listening a lot to our scene so I’d say ours which is not exactly the black metal people are referring to. It’s more exotic so to speak, with a lot of heavy metal in it but I listen a lot to the Swedish and Norwegian scene.
Any Dutch black metal bands that you enjoy?
The Netherlands has a strong metal scene and I do like some bands. I’m not sure if you can call the black metal, probably black/death in the case of God Dethroned and kind of symphonic black of Carach Angren.
Thanks!
Thank you!
If you haven’t yet, go check out Aran Angmar’s latest album Ordo Diabolicum online, or stay tuned for our review. You can find more about Aran Angmar on their website and Instagram.
Op 7 maart kleurde de Vorstin, Hilversum weer zwart voor METALCAFE. Dit terugkerend metalfeestje in de Vorstin trekt nog steeds metalheads uit de wijde omgeving, en ook vanavond stond de zaal vanaf het begin al weer goed vol. Wij waren erbij voor foto’s en een verslag, en natuurlijk om de bands te interviewen. Stay tuned voor de 666 interviews, die volgen later!
HESKEN
Het was al weer even geleden dat we HESKEN gezien hadden; Hedon Zwaar Nieuwjaar in Januari was de eertse keer dat we Jelle, de nieuwe drummer, live zagen. Ook vanavond werd duidelijk dat de band een waardige opvolger heeft gevonden; niet alleen is hij een hele goede muzikant, maar ook qua energie matched hij de andere gasten van HESKEN goed.
Dat is het toffe aan HESKEN; ze maken hele technische, gecompliceerde muziek, maar doen dat op een manier dat ze iedereen in de zaal meekrijgen met moshpits, headbangen en bewegen. Aan alles is te zien dat ze het super leuk vinden op het podium, en die energie werkt aanstekelijk.
Qua setlist speelt HESKEN vanavond vooral nummers van hun debuut album Architect of Chaos, maar we weten inmiddels dat er ook wat nieuwe nummers op de plank liggen.
Onkt
Dit was een ingewikkeld optreden voor Onkt. Vorig weekend zou het eerste optreden zijn met nieuwe vocalist Raaf. Helaas werd drummer Michiel ziek, en moest dat optreden gecancelled worden. Het was nog maar de vraag of ze vandaag wel zouden kunnen spelen, maar gelukkig voelde hij zich goed genoeg om wel te spelen.
Het publiek in de zaal was op de hoogte van de situatie, en de slordigheidjes die af en toe de kop op staken, werden voor lief genomen. Iedereen had respect voor het feit dat de band er ondanks alles, toch gewoon stond. Voor de mensen die Onkt nog niet kennen (heb je onder een steen geleefd?); Onkt is een djent/math metal band uit omgeving Noord Holland. Ze laten zich vooral inspireren door Meshuggah, en speciaal voor de gelegenheid speelden ze vanavond ook een Meshuggah cover.
Technische riffs, groovy bass riffs, ingewikkelde maatsoorten en heavy grunts zorgden er wel voor dat de zaal niet goed wist hoe ze zich moesten gedragen – het is wat lastig headbangen voor de meeste mensen als er niet gewoon een vierkwartsmaat gespeeld wordt. Het mocht de pret niet drukken; het optreden was een waardige introductie van de nieuwe zanger.
Inferum
Inferum sloot de avond af, en waar het bij Onkt een beetje zoeken was naar de groove om te headbangen en te moshen was dat bij Inferum geen enkel probleem. Er waren zelfs wat dappere bezoekers die een poging tot crowdsurfen waagden. De rest van het publiek was echter te druk bezig met lol hebben, dus dat kwam (letterlijk) niet echt van de grond.
Het is een tijdje stil geweest rondom Inferum, maar de band is dit jaar helemaal terug, en bezig met nieuwe muziek. Vanaf de eerste noten was duidelijk dat hier een meer-dan-ervaren band op het podium stond. Van uitstraling tot strakheid, het hele plaatje klopt.
Ik was persoonlijk vooral onder de indruk van de skills en de expressie van de zanger – en tegelijkertijd vraag ik me af hoeveel spierpijn hij heeft aan het einde van zo’n gig, want hij stond bijna het hele optreden in een squat houding.
Inferum is hard. Heel hard. Ze weten die hardheid goed af te wisselen met melodische gitaarriffs en groovy breaks. De muziek die op Spotify staat, vertelt maar de helft van de ervaring, want live is dit nog zoveel harder, strakker, beter en energieker. Hou ze in de gaten, want later dit jaar volgt nieuwe muziek!
Met tien tracks van Nederlandse bodem en vooral heel veel gelul, is dit misschien wel de gezelligste Ondergronds Kabaal aflevering die we tot nu toe hebben gemaakt. Check in voor een stukje Black Rabbit interview, aankomende gigs en afgelopen releases van Nederlandse bodem, en we hebben het over het gecancelde Graveland. Ohja, en over het nog te release activewear brand Pariah!
Suggesties voor de volgende aflevering? Laat het ons weten!
Je kijkt of luistert Ondergronds Kabaal via Spotify of Youtube.
Tracklist Torn from Oblivion – Portrait of Empty Faces A Life Aligned – T.H.H.S A Part of the Problem – Animus Black Rabbit – Judgement Day Cryptosis – Faceless Matter Reformist – Refraction De Raggende Manne : nee s niks De Raggende Manne : niet Gallamesh – Lotus Dear Mother – Threads
Deze aflevering van de MetalFromNL tiplijst is er een die haast een ode is aan de instrumentale metal, met maar liefst drie volledig instrumentale tracks in de lijst. Daarnaast een gezonde mix van black en death, maar vooral veel black metal weer deze week. Met Photon Flux, een van de artiesten in de lijst deze week, hadden we pas ook een interview. Check die via ons Youtube kanaal.
Wat is jouw favoriete track uit dit lijstje? Laat het ons weten!
Je kijkt de MetalFromNL Tiplijst op Youtube, of luistert m op Spotify.
Tracklist Degenerate – Faceless Violence Posture – Redemption Cellarpigs – As the Crowd Flies Marrow Of Man – Black & White Phantoms of Phobia – Obsessions Blossom & Wither – Nevermore Photon Flux – Sheogorath Neroth – Transcendence IV: Zeitgeist Aran Angmar – Dungeons of the Damned Craig Neill – Flatline
Xavernah is a one-man project based in Rhenen, in the Utrecht province, the Netherlands, and was spawned by (Ramón Roest) in 2022. Ramón is a 24 year old drummer from Ede, the Netherlands, and he also plays drums for the Dutch Melodic Death Metal band Epistulum. Xavernah’s album ‘Absence’, released in February 2025, marks the project’s first full length that is released independently. Ramón wrote the album, played drums and did whispers and clean vocals, as well as the orchestration and sample programming. For the album ‘Absence’, Ramón employed several musicians such as (Thijs Ronteltap) on guitars and harsh vocals, (Martin Jaramillo) on guitars and (Siebe Sol Sijpkens) on bass.
Composition:
The record consists of 6 tracks and clocks in at 44 minutes. It is important to point out right off the bat that lyrically, the album is quite dense. An exploration of the state of desolation, nihilism, emptiness and Lovecraftian cosmic horror. This matters because the sonic analysis of album’s vibe is undeniably connected to the lyrical themes. That being said, the overall atmospheric sound of the album resembles a cosmic vortex where you feel like being devoured into a bottomless black hole of dread and despair. The album can be easily described as one (or all) of these adjectives; atmospheric, progressive, eerie, and epic. I would even dare to use the word “trippy” to describe some of the songs and passages, which are best showcased on the instrumental track ‘Thalassic Dream’. This song takes you on a hypnotic journey into haunted cosmic corridors and provides a fittingly gloomy, psychedelic soundtrack with the carefully composed synth work, tasteful drums and use of the ride cymbal throughout the beat.
In fact, from the very first couple of notes on the opening intro track ‘Absence (A Prelude)’, the listener realizes that the album relies heavily on a menacing and melancholic atmosphere. Moreover, the record has a good chunk of speed diversity. A prevalent characteristic is the slow “doomy” vibe that leaves you in a state of unease and anticipation. However, the sudden transitions from paralyzing atmosphere and hauntingly slow melodies to ferocious blast beats (as heard on tracks such as ‘Perpetual Gloom Across the Basaltic Horizons’ and the 14 minute epic ‘Desolate Sands’) are seamless. They even almost seem mandatory. They drag the listener from the state of hypnosis and throw them into a merciless storm of lunacy. These contrasting elements play an important role in completing the grim celestial art piece that Ramón has painted.
The track ‘Ozymandias’, which is one of my favourites on the record, is visceral. It literally sounds like a soundtrack to the end of the world, especially when the black metal shrieks burst at the 2 min mark. They send shivers down the spine as they create a wormhole of paralyzing void and bleak nothingness. The solo in this song is devastatingly melodic and emotional, and I certainly wish there were more lead work like that on the album. However, there are some fantastic licks on ‘Perpetual Gloom Across the Basaltic Horizons’ and ‘Desolate Sands’ which give the songs a transcending layer of emotion. Furthermore, the synth work throughout the record is creative and compliments the music and lyrics perfectly. It varies from gloomy, horrifying note choices, to hauntingly sad and sensational keys. This is adequately illustrated in the brilliant song ‘Perpetual Gloom…’ (min 6:15 onwards).
The closing track ‘Celestial Ruin’ creates a dissonant and eerie ending to this gloomy journey. The use of those numbing acoustic chords and clean vocals layered with the spellbinding whispers in the beginning of the track, and the sudden, yet smooth, transition to the frantic blast beats in the second half, set the proper tone for a disturbing and epic finale. Definitely a standout track on this album.
Performances:
The distorted guitar riffs and tremolo picking, melodic licks thrown here and there and acoustic passages are done tastefully by the duo (Thijs Ronteltap) and (Martin Jaramillo). One can hear the flooding emotions especially in the slower sections where the listener is left disturbed and alarmed. Although there isn’t much of a technical showdown on the record, the 2 guitarists are obviously capable musicians and that is conveyed in the tightness and accuracy of the riff execution, as well as the fast licks in ‘Perpetual Gloom Across the Basaltic Horizons’ and “Desolate Sands, and the brilliant solo in ‘Ozymandias’.
The bass sits comfortably in the songs and provides a solid ground for the album’s dismal sound. Though there isn’t any acrobatic display, the bass has its shining moments as heard on ‘Thalassic Dream’ and ‘Ozymandias’ where (Siebe Sol Sijpkens) lays some cool licks and melodies that eloquently compliments the atmosphere of the songs.
Ramón’s drumming is pretty solid and well-constructed throughout the album. His implementation of pummeling blast beats on a couple of songs where one feels as if a tornado is sweeping them off of the face of the earth (or any other planet), to the plotting and haunting slow drum work, provide an addictive layer of melancholy and hopelessness to the overall sound, especially when taking into account the eerie musical passages behind those slow beats.
I thoroughly enjoyed Thijs Ronteltap’s vocal diversity and shifts between low growls and punishing high shrieks. Additionally, the spoken words/whispers on ‘Desolate Sands’, ‘Ozymandias’ and ‘Celestial Ruin’ laid by both Ramón and Thijs are cleverly implemented and placed by Ramón and Thijs. Moreover, the word whispering on ‘Ozymandias’ reminds me of the serene and melancholic atmosphere of Sweden’s Doom Death veterans Godgory and the song ‘Resurrection’ in particular. It is certainly a positive nostalgic moment for me. Furthermore, the clean vocals on numbers like ‘Desolate Sands’ are reminiscent of Opeth’s (Mikael Akerfeldt) eerie clean vocal passages, which definitely add an interesting catchy layer to the overall vocal performance that is predominantly brutal growls and piercing black metal shrieks. Same thing can be said about the acoustic guitar passages on the same song, it cannot but remind me of the progressive transitions that are prevalent on almost every Opeth album which, I assert, is a positive thing.
Lyrics:
The lyrics certainly fit with the dark eerie atmosphere of the record and appropriately emphasize the visions of despair and dreadful existential void. I would add the word “poetic” to the description of the lyrical themes, and I wouldn’t be far from the truth. This is delineated in the literal use of the early 19th century poem ‘Ozymandias’, written by English romantic poet (Percy Bysshe Shelly). The song utilizes words from Shelly’s sonnet, and the title is a reference to “A tyrant dictator, a megalomaniac; someone or something of immense size, a colossus”. The poem (and song) elaborates on the fragility of human power when compared to the power of nature. No matter how brutal and tyrannical the powerful human is, the sands of nature (and time) will eventually prevail and all else will decay.
Another example to be mentioned is the song ‘Perpetual Gloom Across the Basaltic Horizons’ and with lyrics such as; “I await the dawn to arise across the basaltic horizons. I wait..I wait.. The brightest star fails to see. The depths of this abyssal reach. Faith in a fallacy. That this planet still thrives and breathes. And I will never see the light again! I will never see the light again!”, the listener gets devoured and consumed by the feeling of anguish and hopelessness in life and all its grandeur.
A very interesting and clever lyrical usage is showcased on the final track ‘Celestial Ruin’, which is predominantly instrumental. The song (and album) lyrics end with the word Absence, which is the album title. I give extra bonus to artistic details such as this.
Production:
The production is really crisp. A mix of old school and modern production that lets the music breathe and every instrument shine. The drums in particular sound a bit modern-ish, but at the same time there is that old school fuzz sound on the guitars, which makes the whole thing sound human and organic. Even the samples sound cohesive and engaging, not robotic and awkward. The vocals cut through the mix very nicely and the effects used on certain parts of the whispers and clean voice are very tactful. The whole album sounds dreamy and dense in details, which is very fitting for an epic record like this.
Critique:
If I have to nitpick a flaw on the album for the sake of objectivity, it would be that, at points, the eerie instrumental passages drag on in a loop a bit too long. This is best exemplified in the clean guitar lick at the end of ‘Desolate Sands’. The melody repeats for over 5 minutes until the song is wrapped up. Granted, the stopping and resuming of the acoustic rhythm guitar add a tasteful layer to this closure. Again, I’m splitting hairs here just to avoid sounding biased because I enjoyed this record a ton. I’m aware of the purpose of these repetitive patterns and long licks; to provide the disturbing and mesmerizing atmosphere that permeates the whole record. Moreover, they fit with the lyrical themes that explore existential dread, emptiness, loss and the horrors of the “deathlike silence” of the cosmos. But I could do with shorter or less repetitive passages though, because I feel that they took away from the power of the RIFF just a tad.
In conclusion, this is a solid effort and great debut by Xavernah and the visionary artist behind it; (Ramón Roest), and fantastic performances by all the artists on this record. Very dark, engaging, hypnotic, innovative and disturbing at the same time. Definitely enjoyed it.
Rating (9/10)
Tracklisting: Absence (a prelude) Perpetual gloom across basaltic horizons Thalassic dream Desolate sands Ozymandias Celestial Ruins
Want to know more about Xavernah? You can find Xavernah on Facebook or Instagram.
Op 21 maart komt het debuut album van Photon Flux, Hypofrontality uit. Wij spraken Sjoerd over het aankomende album, zijn inspiratie en de weg naar het album. Hieronder vind je een korte versie van het interview. Voor het hele interview, check ons Youtube kanaal!
Voor de mensen die je nog niet kennen, stel je zelf even voor.
Hoi, ik ben Sjoerd Folkeringa, het gezicht achter Photon Flux.
Voordat je met Photon Flux muziek uitbracht, was je ook al actief met Hibakusha. Hoe was jouw ontwikkeling als muzikant?
Ik ben eigenlijk altijd al met muziek bezig geweest. Hibakusha was een project waarin ik veel experimenteerde met elektronische muziek en metal. Uiteindelijk voelde ik de behoefte om een project te starten waarbij ik volledige creatieve controle had, en zo ontstond Photon Flux. Het was voor mij vooral een creative outlet. Ik wilde heel graag de muziek die in m’n hoofd zat eruit, ik wilde het opnemen. In het begin was het vooral instrumentaal, maar later ben ik gaan samenwerken met vocalisten om mijn nummers verder uit te breiden. Het voegde echt een extra dimensie toe aan de muziek. Dus ben ik op zoek gegaan naar vocalisten die mijn visie begrepen en die de nummers naar een hoger niveau konden tillen.
Ben je dan ook anders gaan schrijven, omdat je er vocalisten bij ging vragen?
Ja, zeker. Ik ben meer gaan nadenken over de structuur van de nummers en hoe de vocalen daarin zouden passen. Het is een heel ander proces dan instrumentale muziek schrijven. Sommige nummers zijn wel als instrumentale tracks begonnen, en andere heb ik wel gescheven met vocals in mind. En soms heb ik dingen aangepast omdat het beter paste bij de vocals.
Volgens mij wordt Hypofrontality een concept album. Kan je daar meer over vertellen?
Het album heet “Hypofrontality”. Het is niet zo zeer een conceptalbum. De artwork en de titels van de nummers hebben wel een link met elkaar, er zit een thema in. Het thema draait om mentale gezondheid en de complexiteit van de menselijke geest. Het is een universeel thema waar veel mensen zich in kunnen herkennen.
Als mensen straks EEN track van het album luisteren, welke zouden ze dan moeten horen en waarom?
Dat ligt er een beetje aan waar je van houdt. Maar als ik iets moet zeggen, Sheogorath. Dat is een nummer waar ik erg trots op ben, en het geeft een goede indruk van de diversiteit van het album. Het is een instrumentale track, waar ik wel een beetje all over the place ga, maar die is wel heel tof gelukt.
Wat zijn de ambities met Photon Flux? En voor jou als muzikant?
Op dit moment focus ik me op het solo-project, maar ik sta zeker open voor samenwerkingen in de toekomst.
Ben je een beetje op de hoogte van bands in de Nederlandse scene, en zijn er bands die we volgens jou zouden moeten checken?
Absoluut. Ik heb het idee dat de Nederlandse metalscene enorm aan het groeien is de laatste tijd. Er zijn veel getalenteerde bands die toffe dingen doen. Ik vind Sugar Spine heel erg tof. Met Hibakusha hebben we ook veel met Inferum gespeeld, dat vind ik ook echt ontzettend goeie muzikanten. En een verplichte shoutout naar Reformist.
De rest van dit interview vind je op YouTube. Het album Hypofrontality komt op 21 maart uit, hou Spotify en natuurlijk de pagina van Photon Flux in de gaten voor meer!
Meer weten over Photon Flux? Je vind ze op instagram.
Het is alweer even geleden, maar ruim twee weken geleden, op 1 maart, speelde de laatste voorronde voor de Wacken Metal Battle 2025 in Little Devil, Tilburg. Infliktion won, en natuurlijk stelde wij de band wat vragen om ze beter te leren kennen.
Voor de mensen die jullie nog niet kennen, stel jezelf even voor! Wie zijn jullie, wat doen jullie, waar zouden mensen jullie van kunnen kennen?
Wij zijn Koen (drums), Yngwie (gitaar), Jesse (gitaar), Mees (bas) en Tijs (zang) en samen vormen wij Infliktion, een modern groove metalband met als inspiratie Machine head, pantera en nog andere namen. Mensen kunnen ons kennen van ons motto: ‘INFLIKTION, EINDHOVEN, ALLES KAPOT!!, wat het eerste is dat je hoort bij onze shows. Ook worden onze shows vaak beschreven als ‘vol met energie en zweterige moshpits’. Wij staan garant om er een feestje van te maken!
Hoe zag jullie voorbereiding voor de Metal Battle eruit?
Wij hebben ons vooral gefocust op een zo strak mogelijke show neerzetten en er een feestje van te maken. We repeteren wekelijks en dat heeft beloond, want we zijn nu door naar de halve finale!!
Hoe ging het optreden?
Heel erg goed! We hadden er heel erg veel zin in en we merkte al snel dat het publiek goed reageerde op onze energie! Er ontstonden al snel een paar moshpits en dat is waar wij het voor doen als band!
Heb je wat aan de tips en tops die je hebt gekregen van de jury?
Absoluut! We hebben waardevolle wijsheid meegekregen die ons in de toekomst nog van dienst kan zijn. Niet alleen op korte termijn maar ook op lange termijn.
Als jullie niet gewonnen hadden, wie had er volgens jullie moeten winnen?
Alle bands waren onwijs goed! Wij zouden het echt niet weten wie er anders zou hebben gewonnen.
Wat kunnen we van jullie verwachten tijdens de halve finale?
Wij gaan er een feestje van maken!
Komen jullie ook kijken?!
INFLIKTION, BARENDRECHT, ALLES KAPOT!!
Infliktion speelt weer op 22 maart in de Beuk, Barendrecht tijdens de halve finale, veldslag West.
