Deze aflevering van de MetalFromNL tiplijst is er een die haast een ode is aan de instrumentale metal, met maar liefst drie volledig instrumentale tracks in de lijst. Daarnaast een gezonde mix van black en death, maar vooral veel black metal weer deze week. Met Photon Flux, een van de artiesten in de lijst deze week, hadden we pas ook een interview. Check die via ons Youtube kanaal.
Wat is jouw favoriete track uit dit lijstje? Laat het ons weten!
Je kijkt de MetalFromNL Tiplijst op Youtube, of luistert m op Spotify.
Tracklist Degenerate – Faceless Violence Posture – Redemption Cellarpigs – As the Crowd Flies Marrow Of Man – Black & White Phantoms of Phobia – Obsessions Blossom & Wither – Nevermore Photon Flux – Sheogorath Neroth – Transcendence IV: Zeitgeist Aran Angmar – Dungeons of the Damned Craig Neill – Flatline
Xavernah is a one-man project based in Rhenen, in the Utrecht province, the Netherlands, and was spawned by (Ramón Roest) in 2022. Ramón is a 24 year old drummer from Ede, the Netherlands, and he also plays drums for the Dutch Melodic Death Metal band Epistulum. Xavernah’s album ‘Absence’, released in February 2025, marks the project’s first full length that is released independently. Ramón wrote the album, played drums and did whispers and clean vocals, as well as the orchestration and sample programming. For the album ‘Absence’, Ramón employed several musicians such as (Thijs Ronteltap) on guitars and harsh vocals, (Martin Jaramillo) on guitars and (Siebe Sol Sijpkens) on bass.
Composition:
The record consists of 6 tracks and clocks in at 44 minutes. It is important to point out right off the bat that lyrically, the album is quite dense. An exploration of the state of desolation, nihilism, emptiness and Lovecraftian cosmic horror. This matters because the sonic analysis of album’s vibe is undeniably connected to the lyrical themes. That being said, the overall atmospheric sound of the album resembles a cosmic vortex where you feel like being devoured into a bottomless black hole of dread and despair. The album can be easily described as one (or all) of these adjectives; atmospheric, progressive, eerie, and epic. I would even dare to use the word “trippy” to describe some of the songs and passages, which are best showcased on the instrumental track ‘Thalassic Dream’. This song takes you on a hypnotic journey into haunted cosmic corridors and provides a fittingly gloomy, psychedelic soundtrack with the carefully composed synth work, tasteful drums and use of the ride cymbal throughout the beat.
In fact, from the very first couple of notes on the opening intro track ‘Absence (A Prelude)’, the listener realizes that the album relies heavily on a menacing and melancholic atmosphere. Moreover, the record has a good chunk of speed diversity. A prevalent characteristic is the slow “doomy” vibe that leaves you in a state of unease and anticipation. However, the sudden transitions from paralyzing atmosphere and hauntingly slow melodies to ferocious blast beats (as heard on tracks such as ‘Perpetual Gloom Across the Basaltic Horizons’ and the 14 minute epic ‘Desolate Sands’) are seamless. They even almost seem mandatory. They drag the listener from the state of hypnosis and throw them into a merciless storm of lunacy. These contrasting elements play an important role in completing the grim celestial art piece that Ramón has painted.
The track ‘Ozymandias’, which is one of my favourites on the record, is visceral. It literally sounds like a soundtrack to the end of the world, especially when the black metal shrieks burst at the 2 min mark. They send shivers down the spine as they create a wormhole of paralyzing void and bleak nothingness. The solo in this song is devastatingly melodic and emotional, and I certainly wish there were more lead work like that on the album. However, there are some fantastic licks on ‘Perpetual Gloom Across the Basaltic Horizons’ and ‘Desolate Sands’ which give the songs a transcending layer of emotion. Furthermore, the synth work throughout the record is creative and compliments the music and lyrics perfectly. It varies from gloomy, horrifying note choices, to hauntingly sad and sensational keys. This is adequately illustrated in the brilliant song ‘Perpetual Gloom…’ (min 6:15 onwards).
The closing track ‘Celestial Ruin’ creates a dissonant and eerie ending to this gloomy journey. The use of those numbing acoustic chords and clean vocals layered with the spellbinding whispers in the beginning of the track, and the sudden, yet smooth, transition to the frantic blast beats in the second half, set the proper tone for a disturbing and epic finale. Definitely a standout track on this album.
Performances:
The distorted guitar riffs and tremolo picking, melodic licks thrown here and there and acoustic passages are done tastefully by the duo (Thijs Ronteltap) and (Martin Jaramillo). One can hear the flooding emotions especially in the slower sections where the listener is left disturbed and alarmed. Although there isn’t much of a technical showdown on the record, the 2 guitarists are obviously capable musicians and that is conveyed in the tightness and accuracy of the riff execution, as well as the fast licks in ‘Perpetual Gloom Across the Basaltic Horizons’ and “Desolate Sands, and the brilliant solo in ‘Ozymandias’.
The bass sits comfortably in the songs and provides a solid ground for the album’s dismal sound. Though there isn’t any acrobatic display, the bass has its shining moments as heard on ‘Thalassic Dream’ and ‘Ozymandias’ where (Siebe Sol Sijpkens) lays some cool licks and melodies that eloquently compliments the atmosphere of the songs.
Ramón’s drumming is pretty solid and well-constructed throughout the album. His implementation of pummeling blast beats on a couple of songs where one feels as if a tornado is sweeping them off of the face of the earth (or any other planet), to the plotting and haunting slow drum work, provide an addictive layer of melancholy and hopelessness to the overall sound, especially when taking into account the eerie musical passages behind those slow beats.
I thoroughly enjoyed Thijs Ronteltap’s vocal diversity and shifts between low growls and punishing high shrieks. Additionally, the spoken words/whispers on ‘Desolate Sands’, ‘Ozymandias’ and ‘Celestial Ruin’ laid by both Ramón and Thijs are cleverly implemented and placed by Ramón and Thijs. Moreover, the word whispering on ‘Ozymandias’ reminds me of the serene and melancholic atmosphere of Sweden’s Doom Death veterans Godgory and the song ‘Resurrection’ in particular. It is certainly a positive nostalgic moment for me. Furthermore, the clean vocals on numbers like ‘Desolate Sands’ are reminiscent of Opeth’s (Mikael Akerfeldt) eerie clean vocal passages, which definitely add an interesting catchy layer to the overall vocal performance that is predominantly brutal growls and piercing black metal shrieks. Same thing can be said about the acoustic guitar passages on the same song, it cannot but remind me of the progressive transitions that are prevalent on almost every Opeth album which, I assert, is a positive thing.
Lyrics:
The lyrics certainly fit with the dark eerie atmosphere of the record and appropriately emphasize the visions of despair and dreadful existential void. I would add the word “poetic” to the description of the lyrical themes, and I wouldn’t be far from the truth. This is delineated in the literal use of the early 19th century poem ‘Ozymandias’, written by English romantic poet (Percy Bysshe Shelly). The song utilizes words from Shelly’s sonnet, and the title is a reference to “A tyrant dictator, a megalomaniac; someone or something of immense size, a colossus”. The poem (and song) elaborates on the fragility of human power when compared to the power of nature. No matter how brutal and tyrannical the powerful human is, the sands of nature (and time) will eventually prevail and all else will decay.
Another example to be mentioned is the song ‘Perpetual Gloom Across the Basaltic Horizons’ and with lyrics such as; “I await the dawn to arise across the basaltic horizons. I wait..I wait.. The brightest star fails to see. The depths of this abyssal reach. Faith in a fallacy. That this planet still thrives and breathes. And I will never see the light again! I will never see the light again!”, the listener gets devoured and consumed by the feeling of anguish and hopelessness in life and all its grandeur.
A very interesting and clever lyrical usage is showcased on the final track ‘Celestial Ruin’, which is predominantly instrumental. The song (and album) lyrics end with the word Absence, which is the album title. I give extra bonus to artistic details such as this.
Production:
The production is really crisp. A mix of old school and modern production that lets the music breathe and every instrument shine. The drums in particular sound a bit modern-ish, but at the same time there is that old school fuzz sound on the guitars, which makes the whole thing sound human and organic. Even the samples sound cohesive and engaging, not robotic and awkward. The vocals cut through the mix very nicely and the effects used on certain parts of the whispers and clean voice are very tactful. The whole album sounds dreamy and dense in details, which is very fitting for an epic record like this.
Critique:
If I have to nitpick a flaw on the album for the sake of objectivity, it would be that, at points, the eerie instrumental passages drag on in a loop a bit too long. This is best exemplified in the clean guitar lick at the end of ‘Desolate Sands’. The melody repeats for over 5 minutes until the song is wrapped up. Granted, the stopping and resuming of the acoustic rhythm guitar add a tasteful layer to this closure. Again, I’m splitting hairs here just to avoid sounding biased because I enjoyed this record a ton. I’m aware of the purpose of these repetitive patterns and long licks; to provide the disturbing and mesmerizing atmosphere that permeates the whole record. Moreover, they fit with the lyrical themes that explore existential dread, emptiness, loss and the horrors of the “deathlike silence” of the cosmos. But I could do with shorter or less repetitive passages though, because I feel that they took away from the power of the RIFF just a tad.
In conclusion, this is a solid effort and great debut by Xavernah and the visionary artist behind it; (Ramón Roest), and fantastic performances by all the artists on this record. Very dark, engaging, hypnotic, innovative and disturbing at the same time. Definitely enjoyed it.
Rating (9/10)
Tracklisting: Absence (a prelude) Perpetual gloom across basaltic horizons Thalassic dream Desolate sands Ozymandias Celestial Ruins
Want to know more about Xavernah? You can find Xavernah on Facebook or Instagram.
Op 21 maart komt het debuut album van Photon Flux, Hypofrontality uit. Wij spraken Sjoerd over het aankomende album, zijn inspiratie en de weg naar het album. Hieronder vind je een korte versie van het interview. Voor het hele interview, check ons Youtube kanaal!
Voor de mensen die je nog niet kennen, stel je zelf even voor.
Hoi, ik ben Sjoerd Folkeringa, het gezicht achter Photon Flux.
Voordat je met Photon Flux muziek uitbracht, was je ook al actief met Hibakusha. Hoe was jouw ontwikkeling als muzikant?
Ik ben eigenlijk altijd al met muziek bezig geweest. Hibakusha was een project waarin ik veel experimenteerde met elektronische muziek en metal. Uiteindelijk voelde ik de behoefte om een project te starten waarbij ik volledige creatieve controle had, en zo ontstond Photon Flux. Het was voor mij vooral een creative outlet. Ik wilde heel graag de muziek die in m’n hoofd zat eruit, ik wilde het opnemen. In het begin was het vooral instrumentaal, maar later ben ik gaan samenwerken met vocalisten om mijn nummers verder uit te breiden. Het voegde echt een extra dimensie toe aan de muziek. Dus ben ik op zoek gegaan naar vocalisten die mijn visie begrepen en die de nummers naar een hoger niveau konden tillen.
Ben je dan ook anders gaan schrijven, omdat je er vocalisten bij ging vragen?
Ja, zeker. Ik ben meer gaan nadenken over de structuur van de nummers en hoe de vocalen daarin zouden passen. Het is een heel ander proces dan instrumentale muziek schrijven. Sommige nummers zijn wel als instrumentale tracks begonnen, en andere heb ik wel gescheven met vocals in mind. En soms heb ik dingen aangepast omdat het beter paste bij de vocals.
Volgens mij wordt Hypofrontality een concept album. Kan je daar meer over vertellen?
Het album heet “Hypofrontality”. Het is niet zo zeer een conceptalbum. De artwork en de titels van de nummers hebben wel een link met elkaar, er zit een thema in. Het thema draait om mentale gezondheid en de complexiteit van de menselijke geest. Het is een universeel thema waar veel mensen zich in kunnen herkennen.
Als mensen straks EEN track van het album luisteren, welke zouden ze dan moeten horen en waarom?
Dat ligt er een beetje aan waar je van houdt. Maar als ik iets moet zeggen, Sheogorath. Dat is een nummer waar ik erg trots op ben, en het geeft een goede indruk van de diversiteit van het album. Het is een instrumentale track, waar ik wel een beetje all over the place ga, maar die is wel heel tof gelukt.
Wat zijn de ambities met Photon Flux? En voor jou als muzikant?
Op dit moment focus ik me op het solo-project, maar ik sta zeker open voor samenwerkingen in de toekomst.
Ben je een beetje op de hoogte van bands in de Nederlandse scene, en zijn er bands die we volgens jou zouden moeten checken?
Absoluut. Ik heb het idee dat de Nederlandse metalscene enorm aan het groeien is de laatste tijd. Er zijn veel getalenteerde bands die toffe dingen doen. Ik vind Sugar Spine heel erg tof. Met Hibakusha hebben we ook veel met Inferum gespeeld, dat vind ik ook echt ontzettend goeie muzikanten. En een verplichte shoutout naar Reformist.
De rest van dit interview vind je op YouTube. Het album Hypofrontality komt op 21 maart uit, hou Spotify en natuurlijk de pagina van Photon Flux in de gaten voor meer!
Meer weten over Photon Flux? Je vind ze op instagram.
Het is alweer even geleden, maar ruim twee weken geleden, op 1 maart, speelde de laatste voorronde voor de Wacken Metal Battle 2025 in Little Devil, Tilburg. Infliktion won, en natuurlijk stelde wij de band wat vragen om ze beter te leren kennen.
Voor de mensen die jullie nog niet kennen, stel jezelf even voor! Wie zijn jullie, wat doen jullie, waar zouden mensen jullie van kunnen kennen?
Wij zijn Koen (drums), Yngwie (gitaar), Jesse (gitaar), Mees (bas) en Tijs (zang) en samen vormen wij Infliktion, een modern groove metalband met als inspiratie Machine head, pantera en nog andere namen. Mensen kunnen ons kennen van ons motto: ‘INFLIKTION, EINDHOVEN, ALLES KAPOT!!, wat het eerste is dat je hoort bij onze shows. Ook worden onze shows vaak beschreven als ‘vol met energie en zweterige moshpits’. Wij staan garant om er een feestje van te maken!
Hoe zag jullie voorbereiding voor de Metal Battle eruit?
Wij hebben ons vooral gefocust op een zo strak mogelijke show neerzetten en er een feestje van te maken. We repeteren wekelijks en dat heeft beloond, want we zijn nu door naar de halve finale!!
Hoe ging het optreden?
Heel erg goed! We hadden er heel erg veel zin in en we merkte al snel dat het publiek goed reageerde op onze energie! Er ontstonden al snel een paar moshpits en dat is waar wij het voor doen als band!
Heb je wat aan de tips en tops die je hebt gekregen van de jury?
Absoluut! We hebben waardevolle wijsheid meegekregen die ons in de toekomst nog van dienst kan zijn. Niet alleen op korte termijn maar ook op lange termijn.
Als jullie niet gewonnen hadden, wie had er volgens jullie moeten winnen?
Alle bands waren onwijs goed! Wij zouden het echt niet weten wie er anders zou hebben gewonnen.
Wat kunnen we van jullie verwachten tijdens de halve finale?
Wij gaan er een feestje van maken!
Komen jullie ook kijken?!
INFLIKTION, BARENDRECHT, ALLES KAPOT!!
Infliktion speelt weer op 22 maart in de Beuk, Barendrecht tijdens de halve finale, veldslag West.
De Nederlandse metal-scene zit vol talent, dat is duidelijk. Maar tussen alle bands en projecten steekt er eentje bovenuit. Cryptosis brak in 2021 door met Bionic Swarm, een conceptalbum dat meteen opviel door zijn unieke stijl en dystopische sfeer. Nu zijn ze terug met hun tweede album Celestial Death, en de verwachtingen zijn hoog.
Dit album is een intense luisterervaring van begin tot eind. De dystopische wereld die in Bionic Swarm werd neergezet, wordt hier verder uitgewerkt met een dringende toon en een duidelijke boodschap. Celestial Death is geen verzameling losse nummers, maar een samenhangend geheel. Toch heeft elk nummer een eigen identiteit die je aandacht vasthoudt. De productie is scherp en uitgebalanceerd, zodat elk instrument goed naar voren komt zonder de samenhang te verliezen.
Prologue – Awakening
De plaat begint met een dreigende, atmosferische intro. De synths bouwen spanning op en zetten de toon voor wat volgt. De dreigende ondertonen en subtiele geluidseffecten scheppen een beeld van een onheilspellende toekomst, alsof de luisteraar zich in een verlaten ruimteschip bevindt waar elk moment iets kan gebeuren. Dit opent de deur naar de duistere wereld die Celestial Death zal neerzetten.
Faceless Matter
Vanaf de eerste seconde is het raak. De riffs, achtergrondkoren en drums doen denken aan Dimmu Borgir, maar met een eigen twist door de wisselende partijen en structuren. De vocalen en dynamiek maken dit een krachtig nummer. De afwisseling tussen razendsnelle passages en zwaardere, slepende secties zorgt ervoor dat het nummer constant verrast. De tekst reflecteert op het verlies van individualiteit in een maatschappij die steeds verder mechaniseert, wat perfect aansluit bij de dystopische thematiek van het album. De videoclip die uitkwam voor dit nummer is misschien de meest interessante van het album, met vervreemdende beelden en de band als silhouette op de achtergrond.
Static Horizon
Dit nummer brengt meer melodie en een opzwepende energie. Het voegt spanning toe en laat horen dat er nog veel gaat komen. De gitaarriffs zijn minder zwaar dan in het vorige nummer, maar zorgen voor een meeslepende flow die de luisteraar naar de volgende fase van het album trekt. De drumfills en subtiele synths maken het geheel dynamisch en toegankelijk, zonder in te boeten op intensiteit. De opbouw naar de climax is zorgvuldig uitgedacht en laat de spanning oplopen tot het breekpunt. Cryptosis heeft voor Static Horizon ook een vette videoclip opgenomen, te vinden op het Youtube kanaal van Century Media.
The Silent Call
Dit nummer stond al op de gelijknamige EP uit 2024 en is opnieuw gemasterd. De vernieuwde versie klinkt nog krachtiger en laat zien waarom Cryptosis zo uniek is. De strakke productie geeft elk element een extra laag scherpte, waardoor de gelaagde compositie nog beter uit de verf komt. Het nummer voelt als een schreeuw om verlossing, een oproep in de leegte van een ineenstortende wereld. De balans tussen agressie en melodie is hier uitstekend, en de technische vaardigheden van de band komen duidelijk naar voren.
Ascending
Dit is misschien wel het meest opbeurende nummer op de plaat. Het refrein blijft hangen en de gitaarriffs springen eruit. Dit is een van de hoogtepunten. De energie is aanstekelijk en de melodieële lijn zorgt ervoor dat het nummer zich onderscheidt van de meer destructieve tracks op het album. Toch blijft er een gevoel van urgentie aanwezig, alsof de band probeert uit te reiken naar een hogere waarheid te midden van de chaos. De solo in het midden van het nummer is zowel technisch indrukwekkend als emotioneel meeslepend. Van dit nummer verscheen ook een videoclip, dus check hem ook even op Youtube.
Motionless Balance & Reign of Infinite
Een korte, instrumentale synth-track leidt naar Reign of Infinite, de climax van het album. Dit nummer heeft alles: pakkende riffs, snelle drums en felle vocalen. De structuur en opbouw maken het een van de sterkste tracks. De overgang van Motionless Balance naar Reign of Infinite voelt naadloos en geeft het gevoel dat je een nieuw hoofdstuk binnenstapt. De razende energie van de track is bijna overweldigend, met een drumwerk dat ongenadig doorbeukt en gitaarlijnen die voortdurend schakelen tussen furieus en melodieus. De agressie spat ervan af, maar het nummer blijft gefocust en goed doordacht.
Absent Presence
Een rustiger nummer vergeleken met de rest, maar met een onderhuidse spanning. Het biedt een adempauze zonder aan impact in te boeten. De langgerekte, slepende riffs en spaarzame percussie zorgen voor een beklemmende sfeer. Hier laat Cryptosis zien dat ze ook met minder snelheid en intensiteit een diepe indruk kunnen achterlaten. Het nummer roept een gevoel van isolatie en vervreemding op, alsof de luisteraar zich bevindt in een verstilde wereld waar de tijd stil lijkt te staan.
In Between Realities
Progressief en gelaagd. Dit nummer vraagt meer aandacht door de complexe opbouw en experimentele klanken, maar is de moeite waard. De songstructuur is minder voorspelbaar en speelt met ritmische wendingen en onverwachte melodielijnen. Dit is een track die je meerdere keren moet beluisteren om alle nuances te ontdekken. De afwisseling tussen zwaardere, chaotische secties en atmosferische intermezzo’s maakt dit een van de meest intrigerende nummers van het album.
Cryptosphere
Cryptosis trekt hier alle registers open. Het tempo ligt hoog en de energie spat ervan af. Dit is een echte headbanger en een van de hardste nummers op het album. De band houdt geen moment in en jaagt de luisteraar in volle vaart richting de finale van de plaat. De riffs snijden als messen door de mix, terwijl de vocalen de laatste restjes hoop verbrijzelen. Dit nummer laat nog één keer horen waarom Cryptosis tot de top van de moderne metal behoort.
Coda – Wander into the Light
Na al het geweld komt een instrumentaal einde. De orkestrale klanken geven een kalme afsluiting, alsof het album langzaam wegglijdt in de verte. De harmonieuze melodieën en subtiele strijkers geven een gevoel van afsluiting, maar ook van een nieuw begin. Het voelt als een reflectie op alles wat voorafging, een moment van berusting na de storm.
Eindoordeel
Dit album voelt als een reis. Het concept en de muziek grijpen je vast en laten niet los. Celestial Death zit vol vernieuwende elementen zonder de hardheid te verliezen. Dit is progressieve metal op hoog niveau en een must-listen voor liefhebbers van het genre.
Cryptosis laat zien dat ze niet zomaar een metalband zijn, maar een band die blijft vernieuwen en grenzen verlegt.
Tracklisting:
Prologue – Awakening
Faceless Matter
Static Horizon
The Silent Call – Version 2024
Ascending
Motionless Balance
Reign of Infinite
Absent Presence
In Between Realities
Cryptosphere
Coda – Wander into the Light
Meer weten over Cryptosis? Je vindt ze op hun eigen website.
We zeiden het twee weken geleden al: deze aflevering van de MetalFromNL Tiplijst zit bomvol nieuwe muziek van Nederlandse bodem. Zowel Nephylim als Drovich als Cryptosis hebben een nieuw album uitgebracht in de afgelopen twee weken, en natuurlijk waren er ook weer een hoop single releases.
Wat is jouw favoriete track uit dit lijstje? Laat het ons weten!
Je kijkt de MetalFromNL Tiplijst op Youtube, of luistert m op Spotify.
Tracklist Torn From Oblivion – Once Bitten, Twice Shy Photon Flux – Introversum Inner Cabala – The Remnant A life Aligned – Blameisionist Ter Ziele – As long as I breathe, I am to suffer Gallamesh – Lotus Reformist – Refraction Nephylim – Amaranth Athena’s Warship – Echoes Cryptosis – Ascending
Mijn vorige recensie schreef ik over het debuut van de Friese black metal-formatie Drôvich en het toeval wil dat ik voor deze recensie in dezelfde provincie blijf. De noorderlingen van Ter Ziele hebben onlangs namelijk hun eerste langspeler uitgebracht. Drie jaar na hun eerste dubbelsingle presenteert het viertal vijf nummers waarin doom metal verrijkt wordt met invloeden uit de post- en black metal. Fans van bands als Amenra en Old Man Gloom, spits uw oren!
Blackened post-doom, of geef het maar een naam
“Embodiment of Death” vangt direct aan een onheilspellende sfeer te creëren op introstuk “As Long As I Breathe”. Of het nu aanzwellende ambient gitaren zijn of juist een fraai staaltje synthesizerwerk is (of een combinatie van die twee), de toon wordt hoe dan ook direct gezet: Ter Ziele is hier niet om een verzameling plezierige liedjes ten gehore te brengen. Dat wordt nog een beetje duidelijker wanneer op “The Separation of Body and Soul” meteen na de korte introductie van zojuist een logge doomriff wordt ingezet. De titel lijkt overigens te verwijzen naar het dualisme zoals Descartes dat ooit beschreef.
Zodra de vocalen hun intrede maken, bewijst het Friese kwartet nogmaals dat het hier geen dertien-in-een-dozijn-doomalbum betreft. De screams neigen eerder naar black metal dan wat typisch te horen is op een plaat in dit genre. Ergens zou echter ook de vergelijking met een band als Amenra gemaakt kunnen worden, maar wellicht is dat ook te makkelijk.
Hoewel ik persoonlijk vaak sneller neig naar de simpele zielen-doom met non-stop logge beukriffs en teksten die uitsluitend over drugsgebruik en alcoholconsumptie gaan, kan ik sonische experimenten en bovenal afwisseling in een ietwat statisch genre ook altijd heel erg waarderen. Niet alleen op muzikaal vlak, maar ook tekstueel lijkt Ter Ziele behoorlijk diep te graven. De titel van “Of Noumenon Reality” verwijst, althans, dat denk ik, naar het “Ding an sich”-principe dat een grote rol speelt in de Kantiaanse filosofie. Niet mals!
Spanning en dynamiek
Waar de voorganger direct met zware, sludgy doom-riffs begon, wordt op “Of Noumenon Reality” wat tijd genomen om rustig op te starten. De vocalen schuiven pas na ruim anderhalve minuut aan en de drummer hoeft gedurende de eerste twee minuten niet veel meer te doen dan af en toe de hi-hat aan te tikken. Een paar stevige rammen op de toms geven vervolgens aan dat het tijd is om te beuken. Op nummers als deze laat Ter Ziele zien uitstekend een heftige sfeer te kunnen creëren. Bovendien hebben de mannen sinds hun debuutsingle voldoende tijd gehad om zich de opbouw van een post-metalnummer meester te kunnen maken en dat blijkt op deze langspeler: ze weten voortdurend de spanning vast te houden en spelen doorgaans op interessante wijze met dynamiek.
De titel van het voorlaatste nummer, “This Mortal Coil”, roept tussendoor de vraag op of de mannen van Ter Ziele zich hebben laten inspireren door het Britse gothic-collectief met dezelfde naam uit de jaren 80, een bepaalde passage uit Hamlet of toch de Californische psych-proggers Spirit, die ook naar het begrip van een sterfelijke spoel verwezen. De dromerige intro lijkt in de zoektocht naar een antwoord op deze vraag een bepaalde kant op te sturen, maar gelet op de tekstuele inhoud die Ter Ziele tot nu toe heeft gepresenteerd, valt
Shakespeare toch ook zeker niet uit te sluiten. “Embodiment of Death” bespreekt immers zware thema’s als vergankelijkheid, menselijk leed, existentialisme, gitzwarte toekomstbeelden en eenzaamheid. Het is simpelweg een duister geheel; een epos waarin alle facetten van zielesmart de revue passeren.
Afsluitend
De titel van de intro wordt in verlengde versie gebruikt als titel van het laatste nummer, “As Long As I Breathe, I Am To Suffer”. Het vormt een mooi full circle-moment. Het nummer begint met een uitgebreide inleiding waarin de huiveringwekkende, desolate sfeer die de luisteraar vanaf het begin gegrepen heeft wederom in vol ornaat aanwezig is. De eerste knallende riff na de intro toont het meest evident de black metal-invloeden die Ter Ziele meeneemt. Let wel, het gaat hier om invloeden uit black metal in zijn meest melancholische en nihilistische vorm en dat sluit natuurlijk perfect aan bij de mistroostige en vreugdeloze sludge en doom die op dit album voornamelijk de boventoon heeft gevoerd.
Na de muur aan geluid is er halverwege het nummer even tijd om bij te komen. Er wordt afgesloten met een goede minuut aan instrumentale chaos, waarin er met de knoppen van een delay-pedaal gespeeld lijkt te worden en plots is daar het einde van het album.
In zo’n 38 minuten, verdeeld over vijf tracks, weet Ter Ziele te bewijzen dat ze de intensiteit van hun liveshows (waarvan ze er de afgelopen jaren flink wat hebben gehad!) ook buitengewoon goed over kunnen brengen op band. Tussen de loodzware instrumentale passages en zwartgallige materie is er voldoende tijd en ruimte voor introspectie, waarna de luisteraar vervolgens weer het diepe dal ingesleurd wordt. Tijdens de speelduur van dit debuutalbum is er nagenoeg geen ruimte voor andere tinten dan zwart, grijs en al wat grauw is. Dat kan een overweldigende luisterervaring opleveren, maar als het zo vakkundig als hier wordt opgediend, ben ik best bereid me even te wanen in een wereld waar de zon daadwerkelijk nooit meer schijnen zal.
Meer weten over Ter Ziele? Je vindt de band op Facebook, of natuurlijk op hun eigen website.
De derde maand van het jaar begint goed! Reformist heeft hun debuutalbum Voyages aangekondigd en meteen hun nieuwe single Refraction uitgebracht, met een videoclip. De album release show is op zondag 1 juni in 013, samen met Changing Tides en Torn From Oblivion.
Reformist
De vierkoppige band uit Rotterdam en Eindhoven is alweer een aantal jaar aanwezig in de scene. De afgelopen jaren, laten ze elk jaar wel iets van zich horen. In 2021 kwam hun debuut EP “Reform, Rebuild” uit, in 2022 deden ze mee aan de Popronde, in 2023 brachten ze de singles Hivemind en Oblivion uit. Tot slot brachten ze vorig jaar nog het nummer “Venomous” uit met de band Changing Tides en hebben ze meerdere shows in Nederland en Europa gespeeld.
Refraction
Bij dit nummer heeft reformist van alles uit de kast gehaald. De gitaren zetten in met een zware groovy riff die je meeneemt naar het refrein. De catchy melody in het refrein zorgt voor veel ruimte en sfeer in het nummer. De overgang van de solo naar de laatste breakdown komt ook lekker hard binnen.
De songtekst van “Refraction” gaat over het herstel na een periode van trauma of verslaving, de mentale strijd met jezelf en de meest donkere hoeken van je gedachten waarin je gevangen kunt zitten. Uiteindelijk draait het om losbreken want er is altijd licht aan het einde van de tunnel.
De clip benadrukt het vast zitten in je gedachten en de industriële setting maken het helemaal af.
Conclusie
Reformist heeft weer een banger van een plaat gemaakt. De zware riffs, het catchy refrein en de smerige breakdown op het einde smaken naar meer. Als Refraction de toon zet voor het album, ben ik heel benieuwd wat er nog meer uitkomt.
Wat vinden we eigenlijk van epic tracks, tracks die meer dan 10 minuten duren? Wij hebben er wel een mening over bij Ondergronds Kabaal, maar we zijn ook wel benieuwd naar jullie mening! Naast een epic track van Ter Ziele en een stiekeme epic track van Drovich, hebben we ook nieuwe muziek van Anger Machine, oude muziek van Nembrionic, en feestmuziek van Ilmarinen. Verder bespreken we stand van zaken van de Metal Battle, hebben we het over aankomende releases en natuurlijk de agenda. Tot over twee weken, of tot volgende week bij de MetalFromNL Tiplijst voor nog meer nieuwe muziek!
Tracklist: Ilmarinen – Bier drinken en kut roepen Drovich – Myn bestean 2 Drovich – Myn bestean 3 Ter Ziele – Of Noumenon Reality Infliktion – Dissipated Durden – Creepin’ Headless Hunter – The Metal Jam Anger Machine – Deadline Flatline Nembrionic – Warfare noise
Je vind Ondergronds Kabaal op Spotify of op Youtube.
Op 14 februari was het dit jaar geen tijd voor een romantisch valentijnsdiner, maar voor romantische onderonsjes in een moshpit in Alkmaar. In Victorie opende Skyloth daar de voorronde van de Noord Hollandse voorronde van de Wacken Metal Battle Nederland. Samen met Damnation, Scar en HYLA zorgden zij voor een goed gevulde avond vol gitaren en headbangtracks. Lees mee in dit korte verslag, maar bekijk vooral de foto’s van de avond. Dan weet je waarom je volgend jaar gewoon zelf aanwezig moet zijn bij de voorronde!
Voor alle foto’s, scroll naar beneden!
Ode aan de host: Maarten
De avond in Victorie werd, zoals inmiddels verwacht, vakkundig aan elkaar gepraat door Maarten Hensen, verder bekend als de gitarist van de Haarlemse hardcoreband None Shall Fall. Deze blije ADHD’er kondigde elke band van te voren aan met een anekdote, korte info over de band en over de metal battle als organisatie, en zorgde ervoor dat het publiek precies wist waar ze aan toe waren. Ik heb persoonlijk altijd respect voor organisaties die een host regelen om de avond te begeleiden, omdat het ervoor zorgt dat de avond veel meer EEN geheel wordt, en het publiek weet waar ze aan toe zijn. En eerlijk; iemand die dit doet op een manier die niet zou misstaan in een standup comedy show, verdient sowieso een applausje. Die ontving Maarten dan ook, ook omdat hij dit inmiddels al meer dan 10 jaar doet. Hopelijk is hij er volgend jaar ook weer bij.
Skyloth
De leden van internationale band Skyloth wonen inmiddels allemaal al een aantal jaar in Nederland, dus mag zichzelf tegenwoordig een Nederlandse band noemen. Omdat de zanger het Nederlands nog niet zo machtig is als zijn moedertaal, Russisch, zijn de teksten wel nog allemaal in het Russisch. Dat maakt meezingen wat lastig, maar dat geeft niet. Skyloth lost dat goed op door niet alleen zelf meerstemmige vocals in te zetten, maar ook mensen te vertellen wat ze WEL mee kunnen schreeuwen op de momenten dat het kan.
Skyloth maakt een mix van post-metal, black metal en technische riffjes. Dat deze mannen stuk voor stuk podium ervaring hebben is duidelijk te zien, al is het vooral de bassist die de show steelt, samen met de frontman. Omdat de band later begon doordat de organisatie eerst nog de avond wilde openen, was er wat onduidelijkheid over de laatste track, en voelde het alsof het optreden voortijdig werd afgekapt. Jammer voor het publiek, dat halverwege de set toch aardig opgewarmd was en inmiddels in grote getalen was komen opdagen in deze uitverkochte avond.
Damnation
Voordat de deuren van Vicorie uberhaupt geopend waren, hoorden we binnen de fans van Damnation al joelen. Dat beloofde feest te worden. De fans stelden zeer niet teleur, zo bleek later, toen voor de soundcheck de moshpits en crowdsurfers al waren begonnen. En op het moment dat Damnation moest soundchecken, werd dat niet slechts een half nummer, maar begonnen de mannen van Damnation gewoon vast aan hun set. Dat was natuurlijk niet helemaal de bedoeling, dus Maarten riep de heren even tot de orde, waarna ze officieel aangekondigt konden worden en ze echt van start konden met hun set.
Met een mix van thrash, death en groove metal, met behoorlijk wat technische skills op alle intstrumenten, zette Damnation een goede set neer. De interactie met het publiek werkte aanstekelijk, en ze zette met recht de zaal op hun kop. Met de gemiddelde leeftijd van slechts 16 jaar, was dit met recht een impressive optreden. Dat niet alles even strak was, hier en daar de nummers wat te simpel met net iets te weinig variatie nemen we voor lief; dit is zeker een band die je in de gaten moet houden!
Hyla
Na Damnation was het de beurt aan Hyla. Het optreden van Damnation overtreffen leek een lastige taak, maar aan de mannen van Hyla wel besteed. De cleane, bijne etherische zang van hun vocalist stond in schril contrast met de grunts en de energie van Damnation, maar het duurde niet lang voordat Hyla ook die kant van hun muziek liet zien. De momenten waarop zowel de frontman als de bassist hun strot opentrokken, waren juist vanwege het contrast met de voorgaande, meer melodische progressieve stukken, vet genoeg om iedereen te overtuigen. Helaas voor ons moeten we het doen met de videobeelden – er staat nog geen muziek van deze band online. Voor degene die er niet bij waren; mix Porcupine Tree en Leprous met bijvoorbeeld Architects, en je komt aardig in de richting.
Scar
De avond werd afgesloten door de blije jaren 90 trash van SCAR. Met slechts drie man op het podium wisten zij de energie van de vorige bands makkelijk te matchen en zelfs te overtreffen. Voor wie nog een lesje in podium presentatie wil; SCAR is een goed voorbeeld van hoe je WEL op het podium moet bewegen. Spelen aan het einde van de avond heeft echter altijd als nadeel dat het publiek moe en dronken is, en minder gefocust op je muziek. Niet dat SCAR daar last van had, maar het was minder druk in de moshpit dan bij de bands hiervoor.
Na een kort jury overleg, en een rondje tips en tops voor alle bands, werd uiteindelijk Hyla als winnaar van de avond gekroond. Op 22 maart gaan zij in de Beuk, Barendrecht te strijd aan tegen de winnaars van drie andere voorondes. Wie weet staan ze daarna in de finale op 19 april in Estrado, Harderwijk. Wij zijn er dan in ieder geval ook weer bij!
