Category: Reviews

Het Paasweekend van 2025 stond in het teken van metal. In Apeldoorn werd Black Rabbit fest opgebouwd, in Harderwijk was de finale van de Wacken Metal Battle, en speelden er verschillende metalcoverbands in heel Nederland. Ook waren er een aantal album releases en releaseshows, waaronder die van Reaching As We Fall bij de Cpunt in Hoofddorp. Het belooft een goede avond te worden met I’ll Get By en Deeproot. 

Debuutalbum van Reaching As We Fall

De band Reaching As We Fall draait sinds 2020 mee in de Nederlandse metalscene. Deze melodische metalcore band speelde als eerste als opener bij de albumrelease van Suger Spine. Sinds dat moment hebben de 5 gasten uit de band hard gewerkt aan hun debuutalbum: Life in Memories. Het album hebben ze op 18 april uitgebracht op Spotify met features van onder andere de Nederlandse bands Canyon Literature, Braces, Deeproot en de Japanse band Sailing before the Wind.  

I’ll Get By

De avond werd geopend door I’ll Get By. Het weekend hiervoor stonden ze nog in de finale van Guts & Glory. Nu stonden ze voor het eerst in Hoofddorp. Na een fallout achtige oude tape over de speakers, begint de band te spelen. Het duurde even voordat de zaal met metalcore fans de muziek kon waarderen. Maar na het derde nummer was de zaal opgewarmd. “Zijn jullie warm? Nee? Dan gaan we nog harder” schreeuwt de zanger door de microfoon. Zo gezegd zo gedaan met snelle counterpartsachtige riffs, een circle pit en een leuke groove voor een two step. Tijdens het nummer Deathbed kon je horen hoe goed het geluid in de zaal was afgesteld. Alles klonk heel helder, alle instrumenten waren goed te horen en bij de mix zat niemand elkaar in de weg. 

Hoewel de band blijft roepen en vragen om moshpits, waren ze niet groot en heftig genoeg. Maar met een paar violent moshers is het al snel feest, tenminste als je daarvan houdt. Volgens mij viel het de band ook wel op dat er waarschijnlijk toch iets te heftige pits waren. Bij het nummer “Hesitation” geeft de zanger ook aan dat deze speciaal is voor de mensen die bang zijn voor de moshpit. Het nummer is een stuk rustiger dan de rest van de set, maar je merkte wel dat het publiek toen wel durfde. Voordat het laatste nummer begint, werd vanuit de band gevraagd om even geen moshpits te starten en of iedereen dichter bij het podium wil komen. De Nederlandse Counterparts heeft ondanks dat er geen grote pits waren, er een goeie show van gemaakt en laten zien waarom ze terechte winnaars zijn van Guts & Glory.

Deeproot

Na I’ll Get By, schijnt het paarse podium licht voor de Deathcoreband Deeproot. Sinds de laatste keer dat ik de band heb gezien en nu, is er aardig wat veranderd. De soundcheck was erg kort, maar dat kwam ook doordat er geen drummer en bassist bij waren. Zonder bassist optreden en die over een backingtrack laten gaan, gebeurt wel vaker. Zonder drummer optreden, niet zo vaak. Ik was daarom gelijk nieuwsgierig naar de show. 

Na een bitcrushed soundscape, komt de band met twee gitaristen en een zanger op het podium. De band opent met Shadowwork. Ook hier is de mix goed afgesteld. Je zou bijna denken dat de drummer en bassist er gewoon zijn, maar het mist toch iets. De oempf van de drum? De nagalm van een symbal? Ik weet niet wat er mist, maar de band geeft alles om het missende gevoel op te vullen. Dat lukt ze ook erg goed, want de kwaliteit is hoog. 

Toch neemt de zanger even een moment om uit te leggen waarom de band nog uit 3 leden bestaat. En geeft hij gelijk toe dat hij zelf ook last heeft van zijn verstopte neus. Verstopte neus of niet, De zanger maakt nog steeds een kabaal waar je ‘u’ tegen zegt. De vocals klonken prima en alleen een getraind oor zou misschien kunnen horen dat hij verkouden is. Voor de zaal maakt het niet veel uit: die gaat goed los. Hoewel het in het begin opviel dat er geen drummer was, voelt het aan het einde van de set alsof die er vanavond gewoon bij was. Na Gemini, Blackwall Protocol en Mimic was het alweer tijd voor het laatste nummer dat eindigt in een lange uithaal en een stevige breakdown. Ondanks alles, was het een goeie show waar goed te zien was dat de band er plezier in heeft.

Reaching As We Fall

Tijdens de laatste soundcheck voor de show, schrik ik van de drummer die ineens laat voelen wat ik miste bij Deeproot. Dat zorgde er ook voor dat Reaching As We Fall insloeg als een bom. De opener van de setlist is het nummer Life in Memories. Het nummer dat ook de titeltrack is van het album. Het nummer begint wat rustig, maar de leuke groove zorgt ervoor dat de eerste bezoekers mee beginnen te headbangen. 

Bij het tweede nummer is het tijd voor de eerste collab op het podium. De zanger van Tigerknife doet mee met Vagabond en dat geeft de zaal ook veel energie. Na het nummer panic attack, is het tijd voor wat oudere nummers. Solitude is het tweede nummer dat de band ooit geschreven heeft en mocht daarom niet ontbreken in de setlist. Na Let it Burn en Rebirth met een Wall of Death, is het tijd om weer terug te gaan naar het album. De band zet het laatste nummer van het album in: Daybreak. De groove brengt de zaal in trans en de ogen zijn niet meer van het podium af te houden. 

Na daybreak, neemt de zanger de ruimte om wat meer te vertellen over het nummer Love is not enough. Dat nummer is namelijk het begin van het album.. Het nummer is het meest rustige nummer uit de set, maar daarna komt daar snel afwisseling in met hun hardste nummer: Villain Arc Anthem. De zaal had ook weer frisse moed en energie en gooit deze er gelijk uit. Dit werd versterkt door de zanger van Deeproot die ondanks zijn verstopte neus toch meedeed met het nummer. 

De band is vanavond in topconditie en dat is goed te zien. En te horen. De bandleden staan er met een grote grijns en genieten echt van de avond. Nog niet heel lang geleden had de zanger een flinke beenoperatie gehad, maar daar is vanavond niets van te merken. Er wordt gesprongen, gelachen en vooral met veel plezier gespeeld. 

Ook bij de laatste twee nummers van de set laat de community zien hoe hecht ze zijn. De zanger van Canyon Literature deed de intro en een stuk van het nummer “Good Riddance” mee samen met de zanger en gitarist van Ann My Dice en bij de Void sprong de zanger Suger Spine op het podium om nog even mee te doen.

Met minder moshpits toch feest

Het was weer een leuke avond waar de scene uit Nederland heeft laten zien dat er flink wat talent in is. De corebands vormen samen een community waar iedereen elkaar helpt en wil laten groeien. Wat me opviel aan de avond is dat het er qua moshpits niet heel hard aan toe ging. Ik hoorde ook in de zaal dat niet iedereen even blij was met de violent pits. Misschien dat dat ook de reden is dat veel mensen niet durfden te gaan. Ondanks dat was het een leuke avond met goeie muziek, een leuke genre mix en een show die ik graag nog eens zou willen zien.

Heb je het album al geluisterd? Zo niet, dan kun je die vinden op Spotify. Ook de muziek van I’ll Get By en Deeproot kun je daar terugvinden. Je kunt ook Reaching As We Fall, I’ll Get By en Deeproot volgen op Instagram. 

De finale van de Wacken Metal Battle bracht een verzameling van uitzonderlijke muzikanten samen, elk vastberaden om hun passie voor metal met het publiek te delen. Deze wedstrijd, die metalbands een kans biedt om te strijden voor een plaats op het legendarische Wacken Open Air festival, heeft een reputatie opgebouwd als een platform voor groeiend talent. Tijdens deze editie waren er diverse optredens die niet alleen indruk maakten op de jury, maar ook het publiek betoverden met hun energie en muzikaliteit. 

Deafened to Death

Deze Friese band weet hoe je een zaal op z’n kop zet! Met hun hardcore nummers ben je meteen wakker. Het is een band die niets aan toeval overlaat: zodra ze het podium op stappen, gaat het volume om tien en neemt de energie alleen maar toe. Geen smoesjes, alleen pure power. 

De energieke presentatie en sterke performance van deze band bewezen dat zij een vaste waarde zijn binnen de harde kern van het genre. Met een sterke podiumuitstraling en intense muzikale kracht wist Deafened to Death het publiek vanaf de eerste noot te betrekken. Een indrukwekkend begin dat de lat voor de rest van de avond hoog legde.

XII Thorns

Deze Limburgse core band combineert stevige breakdowns met catchy solo’s en doet dat alles in stijl—compleet met matching outfits. Hun shows zijn meer dan een optreden; het zijn echt feestjes.

De tweede act, XII Thorns, bracht niet alleen een muzikale ervaring maar Muzikaal viel de band op door hun sterke gitaarsolo’s en krachtige breakdowns, waarmee ze het genre (blackened deathcore) eer aandeden. De energie tussen de bandleden was voelbaar en versterkte de betrokkenheid van het publiek, dat zelfs werd aangemoedigd tot crowdsurfen. XII Thorns wist zonder twijfel een feestje neer te zetten dat nog lang zal worden herinnerd.

Hyla

Als je dacht dat het niet harder kon, kwam Hyla om het tegendeel te bewijzen. Deze band is strak, technisch en gaat vol gas, zelfs als de techniek even niet meewerkt. Combineer dat met een zanger die én zingt én grunt alsof het niks is, en je hebt een band die bijblijft. Oh, en de bassist? Lekker aan het dansen—dat is de sfeer!

Hyla is een Amsterdamse progmetal band die zich onderscheidde door hun technische vaardigheden en unieke mix van schone en rauwe vocalen. Ondanks technische uitdagingen bleef Hyla’s energie ongeëvenaard.

De Resultaten

De band Hyla veroverde de overwinning tijdens de finale van de Wacken Metal Battle. Hun optreden liet een indruk achter op het publiek en de jury. De wedstrijd kende een spannende uitslag, met slechts één punt verschil met de tweede plaats en vier punten verschil met de derde plaats. 

Na afloop van de wedstrijd spraken wij exclusief met Hyla. Bekijk het interview voor een unieke blik achter de schermen!

Op 4 april speelde Nephylim hun laatste show van hun album releasetour in Vorstin, Hilversum, met medewerking van METALCAFE. Met vier shows in verschillende delen van Nederland heeft de melodische deathmetal band zichzelf met hun laatste album Circuition goed op de Nederlandse Metalkaart gezet. Cicuition is de tweede full length van de heren, en het feit dat hun crowdfunding voor deze plaat binnen no time bij elkaar was, zegt genoeg over hun invloed in de Nederlandse scene. En terecht. De kwaliteit is hoog, zoals onze reviewer Raaf al eerder schreef. Wij waren er bij in Hilversum, om foto’s te maken en verslag te doen. Ook hebben we meteen van het moment gebruik gemaakt om een interview met de bands te houden. Deze komen later dit jaar online, dus stay tuned! 

Scroll down for pictures.

Hallowed Fire

Hallowed Fire is een andere, groeiende naam binnen de Nederlandse metalscene. Zij spelen in tegenstelling tot Nephylim geen deathmetal, maar keiharde en vooral snelle thrash. De kracht van Hallowed Fire zit hem in het plezier dat de band op het podium heeft, met elkaar, met het publiek, en uberhaupt gewoon in het spelen. Van begin tot einde staat de band op standje 10, en neemt het publiek met gemak daarin mee. De nummers die zet neerzetten zijn strak, gevarieerd, en met meer dan voldoende ruimte om te moshen en te headbangen. Voor alle fans van het genre: zet Hallowed Fire op je luister lijstje. Het feit dat ze in het voorprogramma mochten spelen van een grote naam als Flotsam&Jetsam zegt wat dat betreft genoeg. 

Nephylim

De avond draaide vanavond natuurlijk om Nephylim. Deze heren uit het zuiden van het land draaien al een tijdje mee, en staan komend jaar onder andere nog op South of Heaven festival. Hun laatste album Circuition kwam uit op 7 maart, en werd overal goed ontvangen. Ze spelen hem deze avond natuurlijk helemaal, en omdat mensen de plaat al een maand hebben bestuderen doet het publiek goed mee. Het helpt natuurlijk als je een charismatische frontman hebt om de zaal mee te trekken. Deze laatste show is een meer dan waardige afsluiter van een succesvolle tour. Nephylim zou een podium groter ook goed kunnen vullen, maar deze show was lekker intiem, wat voor tracks als Travail en uberhaupt zo’n persoonlijk album als Circuition, goed werkt. 

Meer weten over Nephylim? Je vind ze op hun eigen website. 

Meer weten over Hallowed Fire? Je vindt ze op Facebook

Foto’s Hallowed Fire

Foto’s Nephylim

Nephylim is a 5 piece melodic death metal band from ‘s-Hertogenbosch, Noord-Brabant, The Netherlands. The band has released the EP ‘Torn’ in 2015, followed by the full-length ‘Severance of Serenity’ in 2020. This new offering ‘Circuition’ which was released in March 2025, marks the band’s sophomore album, and it was released independently. I will introduce the band members as we dive into the review.

Composition

First order of business, ‘Circuition’ is a melancholic, emotional and immersive album. Aesthetically, a lot of it reminds me of several modern Swedish/Finnish melodic death metal bands such as newer Dark Tranquillity material, wolfheart and Insomnium. Thematically, the album is exploring the concept of “The Circle of Life”. The birth, the acquisition of consciousness, the struggle and the inevitable mortality. Even the artwork conveys this vision adequately, where mother nature (analogized with a tree) giving birth to an infant (resembling all human beings). Overall, the album is in the realm of modern melodic death metal with a lot of atmosphere.

The instrumental intro track ‘Travail PT1-Anima’ sounds epic, almost power metal-ish, as if it’s taken from a Rhapsody or a Blind Guardian album, but with a twist that fits the lyrical theme, which will be discussed in-depth later in the review. The second track ‘Travail PT2-Animus’ is a brilliant melodic death tune with many peaks and valleys. From the opening groove to the blast beat section, to the endless tasteful harmonies/melodies, and then to the slowed down mid section with clean guitar and synth, it all captivates the listener right away and puts them in the mood of the emotional/existential turmoil that the album is highlighting throughout.

The riffs on this album are insanely catchy. It contains tons of hooks and memorable passages. The song ‘Grand denial’ stands out for me. I love the riff and blast beat that kick off the song, and the groovy part that follows. Catchy as all hell! Speaking of groove, the album is filled with it. One of my favourite grooves is the opening riff to the closing track ‘Inner Paradigm’. It is an inevitable mosh-pit inducing riff. So infectious that you literally cannot escape nodding your head along with it, with the classic metal look on your face. Furthermore, The chorus of this song is a literal earworm. That groove and melody behind the rhythm section are addictive. I found myself humming it repeatedly while not listening to the album, which is always a good sign of a great hook.

One of the prevalent compositional aspects are the open chords layered with gorgeous guitar melodies or keyboard licks. This can be heard on tracks such as ‘Amaranth’ and the title track ‘Circuition’. Moreover, The trademark thrash/melodic death drums and the classic old school melodeath riffage on tracks like ‘Withered’ are also some of my personal favourites on the record. The riff in (2:48), accompanied with the classic polka drumbeat are so brutal, angry and satisfying. Additionally, the polyrhythmic composition between drums and guitars here are extremely clever. Moreover, One of the most interesting curve balls on this record for me was the proggy part in ‘Amaranth’ at the 3:16 mark, where it sounds like a riff derived directly from a ‘Dream Theater’ song. The polyrhythmic interplay between the guitars and drums is brilliant and shows more depth to the band’s compositional vision and skills. 

In a nutshell, the album is loaded with dynamics. From merciless blast beats to infectiously groovy sections, and to slow doomy parts reminiscent of bands like Amorphis with the switch between growls and clean vocals on a couple of songs. Another element that adds to the diverse dynamics of the record is the clean guitar parts that provide serene yet devastating atmosphere and emotion. This frequent inclusion of clean guitars makes the album sound richer and denser. Moreover, the synth orchestrations and arrangements executed by guitarist ‘Kevin van Geffen’ add an undeniable layer of epic grandeur to the record. It makes the whole journey more dramatic and tumultuous. This is delineated on tracks such as ‘Travail PT2-Animus’ at the 3:32 minute mark. The staccato arrangements give this section an operatic and theatrical vibe. Definitely a wonderful track overall. In several parts on the album, the synth reminds me of newer Dark Tranquillity material, especially in the song ‘Amaranth’ (minute 2:28), with that extremely melancholic piano sound layered on top of the steady, open chord rhythm section.

Performance

Both guitarists (Kevin van Geffen) and (Ralph Lentink) are delivering the melodic death goods with brilliant creativity and tightness. The solos are dynamic and touching, and are executed thoughtfully and tastefully. To summarize my adjectives in one example; The closing licks on the title track ‘Circuition’ after the drums stop are heartbreakingly beautiful. Every note bend is so tastefully on point and literally gives you continuous goosebumps from note to note. The bends are accurate in pitch and precision, never sloppy nor out of tune. Just perfection. It definitely is one of my favourite parts on the whole album. Moreover, The acoustic parts heard on tracks such as ‘Withered’ are hauntingly sensational and are performed with utmost tightness by the guitarists. They add an undeniable layer of sadness and desperation to the overall sound of the album. 

The prevalent vocal style performed by (Tijn Bosters) is the low growl that is reminiscent of several Finnish melodic death metal bands I’ve already mentioned above. However, there are other emotional midrange/high shrieks thrown here and there. This is showcased on minute 5:12 of the fantastic song ‘Grand Denial’. Brilliantly heartfelt screams and belts that send the good ol’ shivers down the spine. Moreover, there are also many double layerings of vocal “harmonies” where Tijs delivers some awesome growls and shrieks atop one another, which makes those sections incredibly rich. Furthermore, there are some surprising clean vocals on a couple of tunes performed by Kevin and Tijs. This is exemplified on the title track ‘Circuition’, where Kevin delivers an extremely tasteful vocal line. His timbre is reminiscent of Sweden’s legendary multi-instrumentalist/producer (Dan Swano) from bands like Edge of Sanity and ESPECIALLY Nightingale. Sensational vocal performance with superb pitch and tone, delivering the words with great ingenuity. Same thing can be said about the following track ‘Withered’, whose clean vocals are impactful and lend a great contrast with the harsh vocals that are prevalent on the song. The slowed down section at the end of minute 3 onwards gives the vibe (musically and vocally) of the prog band Soen, which is a definite bonus in terms of musical diversity.

The drum work by (Martijn Paauwe) is absolutely masterful throughout the record. His steady blast beats and clockwork-like grooves are impeccable. Moreover, little (yet extremely important) details and fills added on various occasions enrich the overall groove and dynamics of the songs. These tasteful little details can be heard on tracks such ‘Circuition’ minute 2:02, with the polyrhythmic offbeat pattern in relation to the keyboard work that accompanies it. Amazing job. 

Lyrics

As mentioned in the beginning of the review, the album revolves around the concept of “The Circle of Life” since birth to death, and the strife that takes place in between. It is philosophical, poetic and certainly melancholic. For my money, the lyrics and the music are in perfect harmony. The artistic journey is definitely more complete when reading along and following the “cycle” of events. The instrumental intro track ‘Travail PT1-Anima’ captures the moment of conception of the soul. Anima is the irrational part of the soul, where everything is still abstract and absurd during birth. The tense feeling of labour, followed by the relief of giving birth. The synth arrangements perfectly and immediately puts the listener into the mood of the upcoming cycle of existence, and the turmoil ahead..

This concept is further accentuated in the second track ‘Travail Pt2-Animus’, with the lyrics; “Come into being.. Light meets the eye.. Encompassed sight.. A memoir.. Travail”, which capture the beginning of the rationalization and the materialising of the real world after we’re born. The instant clash with reality and the impact it has on our mind and soul. I think, if my analysis is correct, that this is an amazing portrait that the band has painted, very artistic, deep and poetic.

As we live and grow, the strife is magnified. Life starts to throw more tragic events at us and, in many cases, they render us empty. Lyrical passages such as “Perpetual chaos, disassembly piece by piece.. Disillusioned beyond grief.. Illness wreaks” from the song ‘Grand Denial’, and “Awoken, by the silence inside.. As perception will fade into night.. Lives lost, I’ve shed my colours.. As all daylight dies, I’m closer to home” from the title track ‘Circuition’ encapsulate this foggy, melancholic vibe and leave the listener in a state of hypnotic contemplation. 

Another standout lyrical passage for me is the clean vocal part in ‘Withered’; “Slip away into dreadful being.. I have reached my destination.. A call to home.. Slip away into resentful healing.. I have reached my destination“. Absolutely captivating, and Kevin’s voice excellently conveys the emotions of struggle, loss, and desperation that permeate this cycle of life we all go through. We all feel that we are withering away as a consequence of all the burdens we carry along our journey.

Production

This album sounds grandiose, but at the same time there is an old school spirit to its production. Though it might have some compression, it still sounds a bit rough around the edges and not mechanical, which is a great thing. Ultimately, the production is very pleasant and smooth. The instruments and details shine. I love the delay on the lead guitars whether during solos or melodies. And I was particularly taken by a happy surprise during the song ‘Withered’ with that little “bassy” explosion that pops when the music stops at minute 1:22. It will definitely have a stronger impact if heard with a decent headset or earbuds. You can feel the weight of that low-end before the music blasts again. Brilliant.

Critique

A bone to pick, some parts of the songs sound familiar. And by familiar I mean that you feel like you’ve heard this riff/melody before. Overall, the album is loaded with original and surprising ideas. But in my opinion, this genre has become oversaturated and it’s a dangerous game to play this style and find a way to be completely unique. This is not to say ‘Circuition’ is not original or unique because it is. But for the sake of a fair review, sometimes the composition resorts to a familiar territory. I’ll just give an example that stuck with me, and that is the chorus of ‘Withered’. I couldn’t help but think I’ve heard these chord progressions and their muting dynamics before. They are very catchy, no doubt, but they go into a predictable and familiar zone compositionally (Think Amon Amarth and Newer Kreator approach). This doesn’t happen often on the album, but it does show up in a couple of places. They do not ruin the songs in any way, and they can be very crowd-pleasing live, but, again, one feels that they have been heard before.

In conclusion, Dutch melodic death troopers Nephylim have definitely delivered an outstanding sophomore album. Emotions, melancholy, rage, hopelessness and atmosphere all melting in one cohesive pot. Moreover, and though Nephylim are not colossally reinventing the wheel here, it is undoubtedly refreshing to hear this style of Swedish meets Finnish melodic death metal being executed by a Dutch band with excellence and utmost class. I’m certain that this album will advance the band’s career on a grander scale from now onwards.

Rating 9/10

Want to know more about Nephylim? Stay tuned for the interview we did with the band. You can also find them at their own website.

De eerste echte studio EP van het Nijmeegse vijftal Kelsey arriveert bijna precies vijf jaar na hun livesessie “Dead Aesthetic”. Deze nieuwe EP weet die live-energie ook geweldig te vangen. De zes tracks kwamen op Valentijnsdag al uit; op het moment van schrijven ruim anderhalve maand geleden. Ik heb hier dus in elk geval niet de meest exclusieve scoop in handen, maar het is natuurlijk nooit te laat om een stukje te schrijven over een plaat die zo fijn is als “Mindfulness Seminar at the End of the World”. Lees vooral verder als je The Chariot, Every Time I Die en The Ghost of a Thousand net zo erg mist als ik.

Kennismaking met Kelsey

In de regio Nijmegen heb ik regelmatig sticker zien hangen met daarop een beeld uit de film Psycho van Alfred Hitchcock. Het betreft het schreeuwende gezicht van actrice Janet Leigh slechts een moment voordat (spoiler alert?) haar personage in de douche vermoord wordt. De legendarische scream queen wordt op het plakplaatje vergezeld door het logo van het post-hardcorekwintet Kelsey. Ik moet opbiechten dat ik naar aanleiding van de stickers nooit actie ondernomen hebben; in al die jaren zocht ik nooit op internet naar wat “Kelsey” in deze context dan wel niet had te betekenen. Spijtig, want deze Gelderse wrecking crew produceert een mengelmoes aan chaotische stijlen die ik sinds jaar en dag erg kan waarderen.

Het duurde tot het najaar van 2024. Kelsey was net een maand daarvoor begonnen aan het maandelijks uitbrengen van een single van hun nog te verschijnen EP “Mindfulness Seminar at the End of the World”. Plotseling was daar het nummer “Laissez-faire Support System”, met zijn onheilspellende gitaarpartij met een golvend phaser-effect, of een misschien flanger-effect, of wellicht toch allebei. Gaandeweg het nummer schreeuwt vocalist Nik “fuck the bullshit”. Rauwe punkenergie wordt gecombineerd de kenmerkende complexiteit van mathcore. Tegen het einde van dit fraaie stukje muziek voegt een dromerige synthesizer zich bij het geheel; de vocalen die eerder pontificaal op de voorgrond verschenen, klinken nu vanuit de verte. Maanden later zal deze outro een prettig rustmomentje vormen in een eenentwintig minuten durende intensieve stoomcursus chaos.

We trappen af

De EP begint met “Celia Became a Small Volcano”, dat tevens de eerste single is die Kelsey in de aanloop naar de overkoepelende release uitbracht. Gitaristen Rob en Joep zetten direct in met stevige riff die ergens tussen post-hardcore, metalcore en mathcore valt, maar toch bovenal een stevige portie punk beukwerk oplevert. Een hoekerige, duizelingwekkende leadpartij sluit aan. Op deze opener introduceert Kelsey al gauw de stop-en-startstructuur die later ook een belangrijk kenmerk van deze verzameling nummers zal vormen. “Watch in horror as your family is cast aside” wordt geschreeuwd over een frenetieke breakdown. Naarmate het nummer richting einde raast worden de laatste woorden van die zin vervangen door “burnt alive” en “torn to shreds” (to shreds, you say?). De toon is gezet.

Versterkerfeedback en noise van onbekende kom fungeren als transitie tussen de nu, zoals hoorbaar is voor en na “Unfamiliar Passage”. Het sonische buffet bestaat uit dissonantie, tempowisselingen en een dubbele dosis screams. Op deze tweede track zijn backing vocals te horen van bassist toon, die overigens ook beheerser van de synths is in dit

corekameraadschap. De duale gitaarpartij, versterkt met een moddervette basstoomwals vormen samen een hectische muur aan geluid, die gecompleteerd wordt door passievolle tweestemmige vocalen. Het doet denken aan bands als Every Time I Die en bepaald werk van Converge, op de best mogelijke manier.

Afwisseling

De speelse riff op “This is the Girl” lijkt grotendeels gebaseerd te zijn op één akkoord en wordt tussendoor afgewisseld met mathy chaos. In de rustigere momenten waan ik me even in het grensgebied tussen Bloc Party en The Dismemberment Plan, maar Kelsey rukt me als luisteraar echter snel uit die illusie: nog steeds kan de chaos elk moment losbarsten. Op het laatste deel van dit nummer vindt het vijftal ruimte voor een partij ouderwets chuggen, aangevoerd door het energieke en chaotische slagwerkspel van drummer Tommie. Lagere gutturals maken hier eveneens hun intrede. Het leven, maar vooral deze EP, zit vol onverwachte wendingen.

Zo ook op “Burnout Artist”, waarop, na een basbreak, meer atmosferische gitaren te horen zijn, terwijl in het vocale departement gekozen wordt voor spoken word. “Backlash induced cultural whiplash still reverberates in these walls” wordt uitgesproken aan het einde van de eerste paar strofen. Of ik de betekenis helemaal kan doorgronden is irrelevant, omdat deze woorde gewoonweg één van die volzinnen vormen die zuiver fonetisch als fantastisch klinkt. Het roept herinneringen op aan de eloquente woordentovenarij van At The Drive-In, maar ook tot op zekere hoogte aan nummers als “The Approaching Curve” van Rise Against

Bij het slotstuk “Social Claustrophobia”, tevens het langste nummer van deze seminar in mindfulness is mijn eerste associatie Chat Pile. Kelsey trekt inspiratie uit vele bronnen en weet dat te combineren in een geheel eigenzinnig pakket audiogeweld. Over het algemeen is deze afsluiter in de eerste helft wat kalmer dan haar voorgangers; het tempo ligt wat ligger en het geheel klinkt net wat melodieuzer. Het contrast tussen agressieve rechttoe-rechtaan teksten als “Who the fuck do you think you are, I fucking see right through you” en de academische tekst die wordt uitgesproken voor het laatste deel begint, vat de veelzijdigheid van Kelsey perfect samen. “As I slowly rescinded back into my cave, the world forgot about me”. Deze zin luidt het einde van “Mindfulness Seminar at the End of the World” in. Mijn vermoeden is echter dat de muziekwereld niet snel de band Kelsey zal vergeten.

Meer weten over Kelsey? Je vindt ze op hun eigen website.

Releasedate: 07.02.2025

Xavernah is a one-man project based in Rhenen, in the Utrecht province, the Netherlands, and was spawned by (Ramón Roest) in 2022. Ramón is a 24 year old drummer from Ede, the Netherlands, and he also plays drums for the Dutch Melodic Death Metal band Epistulum. Xavernah’s album ‘Absence’, released in February 2025, marks the project’s first full length that is released independently. Ramón wrote the album, played drums and did whispers and clean vocals, as well as the orchestration and sample programming. For the album ‘Absence’, Ramón employed several musicians such as (Thijs Ronteltap) on guitars and harsh vocals, (Martin Jaramillo) on guitars and (Siebe Sol Sijpkens) on bass.

Composition:

The record consists of 6 tracks and clocks in at 44 minutes. It is important to point out right off the bat that lyrically, the album is quite dense. An exploration of the state of desolation, nihilism, emptiness and Lovecraftian cosmic horror. This matters because the sonic analysis of album’s vibe is undeniably connected to the lyrical themes. That being said, the overall atmospheric sound of the album resembles a cosmic vortex where you feel like being devoured into a bottomless black hole of dread and despair. The album can be easily described as one (or all) of these adjectives; atmospheric, progressive, eerie, and epic. I would even dare to use the word “trippy” to describe some of the songs and passages, which are best showcased on the instrumental track ‘Thalassic Dream’. This song takes you on a hypnotic journey into haunted cosmic corridors and provides a fittingly gloomy, psychedelic soundtrack with the carefully composed synth work, tasteful drums and use of the ride cymbal throughout the beat.

In fact, from the very first couple of notes on the opening intro track ‘Absence (A Prelude)’, the listener realizes that the album relies heavily on a menacing and melancholic atmosphere. Moreover, the record has a good chunk of speed diversity. A prevalent characteristic is the slow “doomy” vibe that leaves you in a state of unease and anticipation. However, the sudden transitions from paralyzing atmosphere and hauntingly slow melodies to ferocious blast beats (as heard on tracks such as ‘Perpetual Gloom Across the Basaltic Horizons’ and the 14 minute epic ‘Desolate Sands’) are seamless. They even almost seem mandatory. They drag the listener from the state of hypnosis and throw them into a merciless storm of lunacy. These contrasting elements play an important role in completing the grim celestial art piece that Ramón has painted.

The track ‘Ozymandias’, which is one of my favourites on the record, is visceral. It literally sounds like a soundtrack to the end of the world, especially when the black metal shrieks burst at the 2 min mark. They send shivers down the spine as they create a wormhole of paralyzing void and bleak nothingness. The solo in this song is devastatingly melodic and emotional, and I certainly wish there were more lead work like that on the album. However, there are some fantastic licks on ‘Perpetual Gloom Across the Basaltic Horizons’ and ‘Desolate Sands’ which give the songs a transcending layer of emotion. Furthermore, the synth work throughout the record is creative and compliments the music and lyrics perfectly. It varies from gloomy, horrifying note choices, to hauntingly sad and sensational keys. This is adequately illustrated in the brilliant song ‘Perpetual Gloom…’ (min 6:15 onwards).

The closing track ‘Celestial Ruin’ creates a dissonant and eerie ending to this gloomy journey. The use of those numbing acoustic chords and clean vocals layered with the spellbinding whispers in the beginning of the track, and the sudden, yet smooth, transition to the frantic blast beats in the second half, set the proper tone for a disturbing and epic finale. Definitely a standout track on this album.

Performances:

The distorted guitar riffs and tremolo picking, melodic licks thrown here and there and acoustic passages are done tastefully by the duo (Thijs Ronteltap) and (Martin Jaramillo). One can hear the flooding emotions especially in the slower sections where the listener is left disturbed and alarmed. Although there isn’t much of a technical showdown on the record, the 2 guitarists are obviously capable musicians and that is conveyed in the tightness and accuracy of the riff execution, as well as the fast licks in ‘Perpetual Gloom Across the Basaltic Horizons’ and “Desolate Sands, and the brilliant solo in ‘Ozymandias’.

The bass sits comfortably in the songs and provides a solid ground for the album’s dismal sound. Though there isn’t any acrobatic display, the bass has its shining moments as heard on ‘Thalassic Dream’ and ‘Ozymandias’ where (Siebe Sol Sijpkens) lays some cool licks and melodies that eloquently compliments the atmosphere of the songs.

Ramón’s drumming is pretty solid and well-constructed throughout the album. His implementation of pummeling blast beats on a couple of songs where one feels as if a tornado is sweeping them off of the face of the earth (or any other planet), to the plotting and haunting slow drum work, provide an addictive layer of melancholy and hopelessness to the overall sound, especially when taking into account the eerie musical passages behind those slow beats.

I thoroughly enjoyed Thijs Ronteltap’s vocal diversity and shifts between low growls and punishing high shrieks. Additionally, the spoken words/whispers on ‘Desolate Sands’, ‘Ozymandias’ and ‘Celestial Ruin’ laid by both Ramón and Thijs are cleverly implemented and placed by Ramón and Thijs. Moreover, the word whispering on ‘Ozymandias’ reminds me of the serene and melancholic atmosphere of Sweden’s Doom Death veterans Godgory and the song ‘Resurrection’ in particular. It is certainly a positive nostalgic moment for me. Furthermore, the clean vocals on numbers like ‘Desolate Sands’ are reminiscent of Opeth’s (Mikael Akerfeldt) eerie clean vocal passages, which definitely add an interesting catchy layer to the overall vocal performance that is predominantly brutal growls and piercing black metal shrieks. Same thing can be said about the acoustic guitar passages on the same song, it cannot but remind me of the progressive transitions that are prevalent on almost every Opeth album which, I assert, is a positive thing.

Lyrics:

The lyrics certainly fit with the dark eerie atmosphere of the record and appropriately emphasize the visions of despair and dreadful existential void. I would add the word “poetic” to the description of the lyrical themes, and I wouldn’t be far from the truth. This is delineated in the literal use of the early 19th century poem ‘Ozymandias’, written by English romantic poet (Percy Bysshe Shelly). The song utilizes words from Shelly’s sonnet, and the title is a reference to “A tyrant dictator, a megalomaniac; someone or something of immense size, a colossus”. The poem (and song) elaborates on the fragility of human power when compared to the power of nature. No matter how brutal and tyrannical the powerful human is, the sands of nature (and time) will eventually prevail and all else will decay.

Another example to be mentioned is the song ‘Perpetual Gloom Across the Basaltic Horizons’ and with lyrics such as; “I await the dawn to arise across the basaltic horizons. I wait..I wait.. The brightest star fails to see. The depths of this abyssal reach. Faith in a fallacy. That this planet still thrives and breathes. And I will never see the light again! I will never see the light again!”, the listener gets devoured and consumed by the feeling of anguish and hopelessness in life and all its grandeur.

A very interesting and clever lyrical usage is showcased on the final track ‘Celestial Ruin’, which is predominantly instrumental. The song (and album) lyrics end with the word Absence, which is the album title. I give extra bonus to artistic details such as this.

Production:

The production is really crisp. A mix of old school and modern production that lets the music breathe and every instrument shine. The drums in particular sound a bit modern-ish, but at the same time there is that old school fuzz sound on the guitars, which makes the whole thing sound human and organic. Even the samples sound cohesive and engaging, not robotic and awkward. The vocals cut through the mix very nicely and the effects used on certain parts of the whispers and clean voice are very tactful. The whole album sounds dreamy and dense in details, which is very fitting for an epic record like this.

Critique:

If I have to nitpick a flaw on the album for the sake of objectivity, it would be that, at points, the eerie instrumental passages drag on in a loop a bit too long. This is best exemplified in the clean guitar lick at the end of ‘Desolate Sands’. The melody repeats for over 5 minutes until the song is wrapped up. Granted, the stopping and resuming of the acoustic rhythm guitar add a tasteful layer to this closure. Again, I’m splitting hairs here just to avoid sounding biased because I enjoyed this record a ton. I’m aware of the purpose of these repetitive patterns and long licks; to provide the disturbing and mesmerizing atmosphere that permeates the whole record. Moreover, they fit with the lyrical themes that explore existential dread, emptiness, loss and the horrors of the “deathlike silence” of the cosmos. But I could do with shorter or less repetitive passages though, because I feel that they took away from the power of the RIFF just a tad.

In conclusion, this is a solid effort and great debut by Xavernah and the visionary artist behind it; (Ramón Roest), and fantastic performances by all the artists on this record. Very dark, engaging, hypnotic, innovative and disturbing at the same time. Definitely enjoyed it.

Rating (9/10)

Tracklisting:
Absence (a prelude)
Perpetual gloom across basaltic horizons
Thalassic dream
Desolate sands
Ozymandias
Celestial Ruins

Want to know more about Xavernah? You can find Xavernah on Facebook or Instagram.