XII Thorns is een blackened deathcore band uit Limburg, die ontstaan is in Coronatijd. Je moet wat, als de wereld stil ligt. Van de looks tot de muziek; het is duidelijk dat XII Thorns goed nagedacht heeft over hun uitstraling. Het hele plaatje klopt, en is vooral: heel duister. Wie zijn deze gasten uit het zuiden van Nederland? Wij spraken ze voordat ze de finale van de Wacken Metal Battle spelen op zaterdag 12 april in Estrado, Harderwijk.
Het volledige interview zie je hier. Lees hieronder een verkorte versie!
Hoe was jullie halve finale optreden? Hoe ging het?
Ja, dat ging goed. We moeten zeggen, de concurrentie was erg sterk. Alle andere bands hadden ook makkelijk kunnen winnen. Het niveau is echt hoog, dus het was echt sowieso een goede avond. Verder ging de show zelf gewoon goed. Geen problemen, dat is altijd belangrijk natuurlijk. En dat alles een beetje lekker werkt, de nummers gewoon goed voelen. We waren als eerste, het publiek was nog een beetje tam. Maar Crush had een hele bus vol publiek meegenomen en die gingen helemaal los, dat was mooi om te zien.
Jullie staan volgende week in de finale met Deafened to Death en Hyla. Deafened to Death speelt hardcore. Jullie spelen blackend deathcore en Hyla, dat is eigenlijk progressieve metal, maar wel ook met wat core invloeden. Wat vind je ervan dat core ineens zo populair is?
We kunnen het alleen maar toejuichen natuurlijk. Ja, wij maken al jarenlang deathcore, we noemen onszelf al heel erg lang core. Het is waanzinnig mooi om te zien dat core een beetje meer de de de nu metal treatment krijgt, dat wat meer in de populaire sfeer zit. Dus we kunnen het alleen maar toejuichen.
Jullie spelen blackend deathcore. Voor de mensen die geen idee hebben wat dat is. Hoe zou je jullie muziek omschrijven?
We proberen echt een mix te maken. We zijn eigenlijk op zoek gegaan naar welke andere metalbands kunnen we in onze stijl toevoegen? We hebben geprobeerd bands die we vroeger vet bij elkaar te gooien. En we hebben ook wel veel geluisterd naar Lorna Shore. Dat soort bands vinden wij allemaal ook heel erg vet, dus het komt ook zeker daar vandaan.
Uit welke bands halen jullie dan inspiratie?
Op het gebied van vocals proberen we eigenlijk zo min mogelijk inspiratie uit andere bands te halen. Dat voelt dan toch alsof je probeer te klinken als iemand anders. Maar om een voorbeeld te noemen; de zanger van Cattle Decapitation heeft die goblin squeals populair gemaakt, dat proberen we dan ook toe te voegen aan black. We proberen zoveel mogelijk toe te voegen, maar wel een eigen stijl te houden.
Jullie hebben vorig jaar Exsilium uitgebracht, en er komt nieuwe muziek aan. Mogen jullie daar al wat over zeggen?
We zijn eigenlijk met het laatste nummer bezig. Het is eigenlijk muzikaal klaar. Het is nu voornamelijk even zorgen dat we de rest op orde hebben. Een video erbij, dat soort dingen. Het marketing gedeelte zeg maar. Het worden vier tracks, waarvan een een oude in een nieuw jasje. We hebben ook wat meer de samenwerking opgezocht met andere bands.
Jullie brachten voor Exsilium ook een instrumentale versie uit. Wat was daar de reden van?
We hebben dat zelf eigenlijk altijd wel heel erg cool gevonden. Het is interessant om gewoon naar de instrumenten te kunnen luisteren. Dat je heel goed kan horen van wat het is.Het is natuurlijk altijd een geweld van jewelste met blast, beter en sneller zijn en breakdowns. enzovoorts. We vinden dat eigenlijk altijd wel een stukje verrijking van een portfolio. Dat je ook nog eens een keer gewoon puur naar muziek kan luisteren en ook van kan leren.
Interviewer: Als ik naar jullie show kijk, naar jullie artwork kijk dan lijkt het alsof er best wel veel over nagedacht is. Hoe belangrijk is dat totaalplaatje XII Thorns voor jullie.
Heel belangrijk. Het is niet alleen maar muziek. Maar het is de hele beleving eromheen. De lichtshow, soundscapes eromheen en het gevoel wat je erbij krijgt, dat moet wel echt een versterkend totaalplaatje van elkaar zijn. Zo zijn we de band ook begonnen. We hebben daar ook echt bewust voor gekozen. Het idee van de band was eigenlijk vanaf het begin dat er een thema eromheen moest. En als we live zouden spelen, dat het gevoel van de muziek met erg versterkt moet worden door hoe we eruitzien of hoe de lichtshow is.
Het is allemaal occult, vreemd. Eigenlijk sinds dat we met de Kelderbode bezig zijn geweest, proberen we ook heel veel Nederlands toe te voegen. Op de nieuwe EP doen we dat ook alweer. We proberen daarmee dat de Nederlandse gemeenschap ook die klik met de muziek kan voelen. Als je naar de artwork van de Kelderbode kijkt, zit daar ook een Nederlandse vlag doorheen geweven.
Maakt dat voor de zanger uit, om het in het Engels of in het Nederlands te doen?
Het is wel anders. Vooral hij Engels of Nederlands schreeuwt en vooral op gebied van articulatie. Nu probeert hij dat steeds meer los te laten articuleren omdat het toch beter overkomt door het niet te doen. Maar Nederlandse articulatie is gewoon heel anders en het is dus het is veel mondiger. We hebben allemaal een zachte g. Maar we zijn erachter gekomen dat het accent bij het schreeuwen en grunten ineens verwijnt. Maar nogmaals, ik weet ook niet hoe het is als als buitenlander om een Nederlandse track te horen. Dus hoe dat klinkt? Misschien klinkt het wel hetzelfde zoals het Russisch van Alex van I Previal.
De vorige keer in het mini-interview zeiden jullie dat jullie voor de halve finale nog wat nieuwe nummers in de set zouden doen. Krijgen we in een in de finale set ook wat nieuwe nummers van de EP?
Er zitten er twee in en eentje nog niet. Die houden wij nog even achter de hand, maar twee tracks zitten er in. En we kunnen helaas geen titels geven, want zover zijn we nog niet. We hebben voor nu alleen nog maar werktitels.
Hoeveel reserve kabeltjes neem je mee zaterdag?
We hebben onze set een beetje veranderd nadat dat gebeurd was. Maar we hebben altijd een koffer mee met allemaal kabeltjes en en oplossingen. Dus het komt sowieso goed!
Hyla is de nieuwe prog metal sensatie uit Amsterdam. Hyla doet dit jaar mee met de Wacken Metal Battle, en met succes! We zien Hyla op 19 april terug in de finale in Estrado, Harderwijk. Hyla bestaat uit vijf bandleden. Tijd om even bij te praten met Mark (drummer), Vincent (zanger) en Niels (Bassist)!
Het volledige interview kijk je terug op Youtube. Lees een verkorte versie hieronder!
Een korte introductie van Hyla, want er is online verrassend weinig over jullie te vinden. Hoe komt dat?
Nou, we zijn eigenlijk nog een vrij jonge band. Dat is de voornaamste reden. We zaten zo’n anderhalf jaar geleden pas echt voor het eerst samen in de oefenruimte. Het initiatief kwam van onze gitarist Edwin. Hij heeft anderhalf jaar geleden het conservatorium verlaten, wat rondgekeken en ons gevonden.
Sindsdien zijn we hard aan het werk geweest met schrijven. We hebben inmiddels best wat nummers, maar we willen echt de tijd nemen om honderd procent zeker te zijn van ons product – of dat nu een EP of een album wordt – voordat we het opnemen en uitbrengen. We willen het echt goed aanpakken. We verwachten wel eind dit jaar de studio in te duiken, maar we forceren niets. We nemen rustig de tijd voor die belangrijke stap.
Komen er nog een website, Facebook of SoundCloud als jullie muziek uitbrengen? Of zit er een bewuste strategie achter om in één keer een totaalpakket neer te zetten? Hoe zien jullie dat?
Het is een beetje aftasten geweest tot nu toe, denk ik. Instagram was in het begin onze focus, omdat het naar ons idee het populairste platform is in onze kringen om dingen te posten. Maar het was ook een manier om te kijken wat voor ons werkt, hoe we het beeld dat we naar buiten willen brengen vormgeven.
Maar inderdaad, als je iets uitbrengt, dan moet je eigenlijk op alle platforms aanwezig zijn om jezelf te laten zien. Dan hebben we ook meer content om te delen. Dus we bouwen het wel een beetje op. Maar het gaat nu best snel met de Metal Battle en de andere shows. Het publiek reageert heel goed, wat natuurlijk super leuk is. Dus alles gaat nu opeens heel snel, en de socials lopen in dat opzicht nog wat achter.
We hebben wel een SoundCloud. Misschien is die lastig te vinden, maar als het goed is, staat de link in onze bio op Instagram. Daar kun je onze demo’s vinden.
Waar komt die bandnaam eigenlijk vandaan?
Dat is wel een grappig verhaal. We hebben natuurlijk best lang nagedacht over namen. In de oefenruimte kwamen we er op een gegeven moment achter dat we de naam vooral op de klank hadden gebaseerd. Vandaar dat we ook in onze bio hebben staan dat mensen het ook als “hail” kunnen uitspreken, ook al was het vanaf het begin Hyla. Oké, en toen kwamen we erachter dat het ook de wetenschappelijke naam van de Europese boomkikker is, en dat vonden we ook wel geinig.
Maar verder is het gewoon een fijne, eigen naam, zoals iemands voornaam. Dat is voor mij eigenlijk het belangrijkste. De betekenis is een leuke bonus. Het is in ieder geval een mooie, toffe, unieke naam die nieuwsgierigheid wekt en ook wel past bij…
Hetgeen wat jullie maken is wel echt heel technisch en zoals jullie aangeven hebben jullie een hoge standaard. Schrijven jullie ook echt met z’n allen?
Ik vind dat juist iets unieks aan ons. Want inderdaad, in projecten waar ik eerder in heb gezeten, die ook wat meer technical metal inslag hadden, weet je dat het door de complexiteit gewoon heel moelijk is om met z’’n allen in de oefenruimte iets te schrijven. Maar juist bij ons lukt het heel goed.
Dat vind ik echt speciaal aan onze schrijfwijze nu. Ik denk dat het er ook voor zorgt dat sommige van onze songs best wel iets organischer aanvoelen qua songstructuur. We proberen dus echt bijna alles eerst in de ruimte te laten ontstaan. Op een gegeven moment maken we er wel een demo van om het te optimaliseren.
Komt dat dan ook doordat jullie als muzikanten allemaal zo’n hoog niveau hebben, waardoor dit makkelijker gaat?
Ik kan me voorstellen, als je allemaal op het conservatorium zit of hebt gezeten, dat het wel helpt. Je hebt allemaal een bepaald niveau. Ik heb het nog nooit eerder meegemaakt in een band dat we zo snel zulke complexe dingen kunnen oppakken.
Tijdens het schrijven spelen we het nog niet super strak en maakt iedereen fouten, maar we voelen wel aan van: “Oké, dit gaat werken en dit moet in grote lijnen zo.” En dan kunnen we op die manier toch een heel organisch proces hebben, ook al is het technische muziek.
Hebben jullie een richting die je uit wil met Hyla?
Dat is ook nog een beetje in ontwikkeling. Ik vind het verhaal nog altijd heel erg belangrijk. Ik heb soms hele persoonlijke verhalen die ik graag wil delen, maar ik wil ook graag vanuit verschillende perspectieven schrijven.
Zo hebben we een nummer dat “Migraine” heet. Dat gaat over het perspectief van een jonge jongen die er eigenlijk alles aan doet om zichzelf te vernietigen en het daarna probeert te verantwoorden naar een soort groter geheel, in dit geval een of andere god die het voor hem bepaalt. Maar uiteindelijk komt het erop neer dat hij zelf steeds dezelfde fouten maakt. Dat is een van die verhalen die ik heel interessant vind. Er zit wel overlap met mijn eigen ervaringen in, maar ik schrijf voornamelijk vanuit verschillende perspectieven.
Welke muzikale invloeden en inspiratiebronnen hebben jullie zoal?
Ik denk dat onze inspiratie vanuit allerlei verschillende hoeken komt. Misschien ook wel omdat we op het conservatorium zitten. Zodra iemand metal maakt, is het al snel: “Oh nice, misschien kunnen we samenwerken.” Maar ik kom zelf bijvoorbeeld meer vanuit Jeff Buckley, Tamino vind ik ook echt te gek. We houden allemaal van prog metal, maar we hebben allemaal een net iets andere hoek waarin we het meest thuis zijn.
We proberen ook dingen te maken die je niet altijd hoort. Een goed voorbeeld is Edwin, onze gitarist. Hij is als gitarist natuurlijk erg fan van complexe riffs en veel verschillende riffs. En ik, met mijn misschien wat meer metalcore achtergrond, probeer het toch een beetje catchy te houden. Ik denk dat zo’n soort samenspel vanuit verschillende hoeken en inspiraties in onze muziek terugkomt.
Gaan jullie dan in de setlist ook iets anders doen? Jullie setlist aanpassen omdat je weet dat je tegen zulke energie moet spelen?
In zekere zin blijven we echt wel onszelf. We gaan geen andere liedjes erbij doen. Nee, ik denk dat we doorgaan met het werk dat we nu doen, dat is een soort van onze setlist. Ik denk dat we daar wel content mee zijn, en daar moeten we het mee doen.
Wat kunnen we dan verwachten tijdens de finale?
Een vette show! Een ding; onze gitarist Storm heeft helaas een heel ongelukkig agenda conflict. Hij had al een boeking staan met een andere band waar hij als muzikant speelt, dus hij is er niet bij. Maar we hebben een andere, een invalgitarist die super goed is, en het gaat zeker goedkomen. Maar dat is sowieso voor ons wel een groot ding. We hadden hem er natuurlijk graag bij gehad, maar het is niet anders. Verder gaan we gewoon honderdvijftig procent geven, zeg maar.
We hebben alle ruimte om te doen wat wij het beste doen. Dus ja, en we zijn ook met de feedback van die eerste voorronde bezig geweest, hoe we meer publieksinteractie kunnen toevoegen en eigenlijk nog meer de energie op standje honderd proberen te zetten. Daar zijn we echt flink mee bezig geweest.
Deafened to Death is een hardcore band uit Leeuwarden. De band is ontstaan omdat de bandleden, die elkaar kennen uit andere bands, op zoek waren naar een nieuwe uitdaging. Vorig jaar bracht Deafened to Death hun gelijknamige debuut album uit. Wij spraken de band toen al even in een oefenstudio in Utrecht over hun inspiratie. Dit jaar deed de band mee met de Wacken Metal Battle, en met succes! Ze staan op 19 april 2025 in de finale in Estrado, Harderwijk. Tijd om even bij te praten!
Het volledige interview kijk je terug op Youtube. Lees een verkorte versie hieronder!
https://youtu.be/1O0S9QTvQo4
Ik sprak jullie in oktober vorig jaar al even. Wat is er sindsdien allemaal gebeurd?
Nou, we hebben behoorlijk wat shows gespeeld sinds die tijd. En we hebben een nieuwe single uitgebracht, “Top Dog”. Die is nu zo’n twee dikke weken uit, volgens mij. Dus ja, dat is het belangrijkste wat er gebeurd is.
De vorige keer dat we spraken, zeiden jullie al dat de focus vooral op het live spelen zou liggen. Hoe bevalt dat tot nu toe?
Best wel goed eigenlijk! We krijgen echt goede reacties op onze shows en het publiek gaat behoorlijk los.
We hadden een optreden in Leeuwarden, in de Neushoorn. Daar ging het publiek zó tekeer dat de microfoon op een gegeven moment tegen Arend’s voortanden kwam. Die heeft nu twee kleine stukjes tand minder, dus binnenkort maar even langs de tandarts. Maar het was het zeker waard!
Dat was echt zo’n avond waar wij op hetzelfde niveau stonden als het publiek, letterlijk op de grond. Dus alles wat daar gebeurde, kon inderdaad overslaan op de band. Olaf is nog over zijn monitor geflikkerd waardoor zijn bas ontstemd was. Pieter heeft nog een gitaarwissel binnen tien seconden gedaan omdat er een snaar knapte, en volgens mij was Jim’s drumstel op een gegeven moment ook niet helemaal in orde. Maar goed, dat soort dingen gebeuren, dat houdt het wel leuk en spannend, toch?
Absoluut! Wat was jullie leukste optreden tot nu toe? Of was Leeuwarden met alle chaos het verhaal van het leukste optreden?
We vonden de halve finale van de Wacken Metal Battle echt heel leuk. Het optreden ging goed, het publiek was enthousiast, en we hebben natuurlijk gewonnen, dus dat was supervet. Frisian Metal Night was ook echt te gek! We speelden wel vroeg op de avond, maar de zaal stond al goed vol en het publiek ging helemaal los.
De Neushoorn, dat is eigenlijk altijd leuk. Eigenlijk hebben we daar wel onze leukste shows tot nu toe gespeeld, vinden wij dan.
Had je verwacht dat jullie zouden winnen?
Van tevoren dachten we wel dat we een kans maakten. We hebben wel vertrouwen in de band, volgens mij weet iedereen dat wel. Volgens mij dachten we allemaal wel dat we een kans maakten, maar we stonden gewoon met heel veel goede bands.
Het is ook een kwestie van smaak en je moet gewoon hele goede shows spelen. Nou, dat was gelukt. Maar toen we de andere bands hoorden, dachten we wel even: “Nou, ik weet het niet hoor,” want we vonden die andere mensen ook echt een supergoede show hebben op hun eigen manier.
Weten jullie al een beetje wat jullie kunnen verwachten van de finale?
Dylan heeft eerder meegedaan met Polter. Toen zijn we ook in de finale gekomen en hebben we verloren van Inferum. Terecht verloren ook, hele goede muzikanten, die kwamen vers uit de Metal Factory Eindhoven.
En vorig jaar hebben we meegedaan met KLETUS, maar dat was alleen de voorronde. Dus sommigen van ons hebben al vier of vijf keer meegedaan dus het zou wel mooi zijn om dat dan nu gewoon een keer te winnen en dan gewoon naar Wacken te gaan.
Jullie hebben best wel een grote fanbase, dat zag ik ook ook bij Frisian Metal Night. Maar ook als ik kijk naar hoeveel volgers jullie op Instagram hebben. Waar komt dat vandaan?
Dat is vooral de band veel pushen. We zitten bijvoorbeeld in een grote WhatsAppgroep in Groningen, ondanks dat we uit Friesland komen. Daar pushen we elke show heel erg. “Yo, we spelen deze datum,” en dan halverwege nog een keer, en dan de dag zelf nog een keer.
Maar ja, het is heel veel netwerken. En we hebben we ook wel eens wat gepromoot. Bijvoorbeeld een video van “Top Dog”, en daar gingen mensen uit Zuid-Oost-Azië heel goed op. Dus we hebben ook heel veel mensen uit die uhm hoek van de aarde die ons heel vet
Wat kunnen we van jullie verwachten tijdens de finale zodat we ons kunnen voorbereiden?
Het is altijd handig als je een beetje pasjes en dat soort dingen uit de kast haalt voor de mooie sfeer natuurlijk. Headbangen , Windmills, two-steps, en stage dives. Het belangrijkste is dat je het gewoon goed kan opnemen. Dus of je nou heel hard wil gaan of niet, of gewoon lekker wil luisteren, dat is voor ons altijd al genoeg. Maar ik roep altijd wel mensen op om gewoon lekker naar voren te komen en gewoon een energie eruit te knallen tijdens onze set.
Want onze set is zelf ook heel energiek dus het is leuk om dat ook terug te zien in het publiek natuurlijk. We zouden voor iedereen willen spelen, maar het is altijd leuker om een beetje mensen uit hun dak te zien gaan natuurlijk. Dus neem je energie mee en alle rage die je hebt. Hoe meer energie het publiek ons geeft, hoe meer energie wij weer teruggeven aan het publiek.
Dat zag je bijvoorbeeld afgelopen show die we gespeeld hebben.Het publiek ging heel hard. Voordat we begonnen begon het publiek al, en daardoor hadden wij direct al zoiets van: oké, let’s fucking go, let’s go! En dan zie je dat het publiek daar weer op reageert. En die wisselwerking daarin, dat is cool.
De Metal Battle special van Ondergronds Kabaal staat online! Deze 8e aflevering van onze podcast staat in het teken van de finalisten van de Wacken Metal Battle 2025: Hyla, Deafened to Death en XII Thorns. In deze aflevering niet alleen muziek van deze bands, maar ook delen uit de interviews die we met deze bands hebben gehad. Stay tuned; vanavond om 18.00 komen de volledige interviews met de bands online!
Naast muziek van deze bands hadden we nog ruimte voor de winnaar van vorig jaar, Inherited, en we sluiten af met de nieuwste track van Reformist, daar hadden we namelijk ook een tof interview mee. Die komt overigens morgen online, dus stay tuned!
Zien we je dit weekend bij de finale van de Metal Battle? Kaartjes zijn nog te koop via de website van Estrado. Tot in de pit!
Je kijkt of luistert Ondergronds Kabaal via Spotify of Youtube.
Nephylim is a 5 piece melodic death metal band from ‘s-Hertogenbosch, Noord-Brabant, The Netherlands. The band has released the EP ‘Torn’ in 2015, followed by the full-length ‘Severance of Serenity’ in 2020. This new offering ‘Circuition’ which was released in March 2025, marks the band’s sophomore album, and it was released independently. I will introduce the band members as we dive into the review.
Composition
First order of business, ‘Circuition’ is a melancholic, emotional and immersive album. Aesthetically, a lot of it reminds me of several modern Swedish/Finnish melodic death metal bands such as newer Dark Tranquillity material, wolfheart and Insomnium. Thematically, the album is exploring the concept of “The Circle of Life”. The birth, the acquisition of consciousness, the struggle and the inevitable mortality. Even the artwork conveys this vision adequately, where mother nature (analogized with a tree) giving birth to an infant (resembling all human beings). Overall, the album is in the realm of modern melodic death metal with a lot of atmosphere.
The instrumental intro track ‘Travail PT1-Anima’ sounds epic, almost power metal-ish, as if it’s taken from a Rhapsody or a Blind Guardian album, but with a twist that fits the lyrical theme, which will be discussed in-depth later in the review. The second track ‘Travail PT2-Animus’ is a brilliant melodic death tune with many peaks and valleys. From the opening groove to the blast beat section, to the endless tasteful harmonies/melodies, and then to the slowed down mid section with clean guitar and synth, it all captivates the listener right away and puts them in the mood of the emotional/existential turmoil that the album is highlighting throughout.
The riffs on this album are insanely catchy. It contains tons of hooks and memorable passages. The song ‘Grand denial’ stands out for me. I love the riff and blast beat that kick off the song, and the groovy part that follows. Catchy as all hell! Speaking of groove, the album is filled with it. One of my favourite grooves is the opening riff to the closing track ‘Inner Paradigm’. It is an inevitable mosh-pit inducing riff. So infectious that you literally cannot escape nodding your head along with it, with the classic metal look on your face. Furthermore, The chorus of this song is a literal earworm. That groove and melody behind the rhythm section are addictive. I found myself humming it repeatedly while not listening to the album, which is always a good sign of a great hook.
One of the prevalent compositional aspects are the open chords layered with gorgeous guitar melodies or keyboard licks. This can be heard on tracks such as ‘Amaranth’ and the title track ‘Circuition’. Moreover, The trademark thrash/melodic death drums and the classic old school melodeath riffage on tracks like ‘Withered’ are also some of my personal favourites on the record. The riff in (2:48), accompanied with the classic polka drumbeat are so brutal, angry and satisfying. Additionally, the polyrhythmic composition between drums and guitars here are extremely clever. Moreover, One of the most interesting curve balls on this record for me was the proggy part in ‘Amaranth’ at the 3:16 mark, where it sounds like a riff derived directly from a ‘Dream Theater’ song. The polyrhythmic interplay between the guitars and drums is brilliant and shows more depth to the band’s compositional vision and skills.
In a nutshell, the album is loaded with dynamics. From merciless blast beats to infectiously groovy sections, and to slow doomy parts reminiscent of bands like Amorphis with the switch between growls and clean vocals on a couple of songs. Another element that adds to the diverse dynamics of the record is the clean guitar parts that provide serene yet devastating atmosphere and emotion. This frequent inclusion of clean guitars makes the album sound richer and denser. Moreover, the synth orchestrations and arrangements executed by guitarist ‘Kevin van Geffen’ add an undeniable layer of epic grandeur to the record. It makes the whole journey more dramatic and tumultuous. This is delineated on tracks such as ‘Travail PT2-Animus’ at the 3:32 minute mark. The staccato arrangements give this section an operatic and theatrical vibe. Definitely a wonderful track overall. In several parts on the album, the synth reminds me of newer Dark Tranquillity material, especially in the song ‘Amaranth’ (minute 2:28), with that extremely melancholic piano sound layered on top of the steady, open chord rhythm section.
Performance
Both guitarists (Kevin van Geffen) and (Ralph Lentink) are delivering the melodic death goods with brilliant creativity and tightness. The solos are dynamic and touching, and are executed thoughtfully and tastefully. To summarize my adjectives in one example; The closing licks on the title track ‘Circuition’ after the drums stop are heartbreakingly beautiful. Every note bend is so tastefully on point and literally gives you continuous goosebumps from note to note. The bends are accurate in pitch and precision, never sloppy nor out of tune. Just perfection. It definitely is one of my favourite parts on the whole album. Moreover, The acoustic parts heard on tracks such as ‘Withered’ are hauntingly sensational and are performed with utmost tightness by the guitarists. They add an undeniable layer of sadness and desperation to the overall sound of the album.
The prevalent vocal style performed by (Tijn Bosters) is the low growl that is reminiscent of several Finnish melodic death metal bands I’ve already mentioned above. However, there are other emotional midrange/high shrieks thrown here and there. This is showcased on minute 5:12 of the fantastic song ‘Grand Denial’. Brilliantly heartfelt screams and belts that send the good ol’ shivers down the spine. Moreover, there are also many double layerings of vocal “harmonies” where Tijs delivers some awesome growls and shrieks atop one another, which makes those sections incredibly rich. Furthermore, there are some surprising clean vocals on a couple of tunes performed by Kevin and Tijs. This is exemplified on the title track ‘Circuition’, where Kevin delivers an extremely tasteful vocal line. His timbre is reminiscent of Sweden’s legendary multi-instrumentalist/producer (Dan Swano) from bands like Edge of Sanity and ESPECIALLY Nightingale. Sensational vocal performance with superb pitch and tone, delivering the words with great ingenuity. Same thing can be said about the following track ‘Withered’, whose clean vocals are impactful and lend a great contrast with the harsh vocals that are prevalent on the song. The slowed down section at the end of minute 3 onwards gives the vibe (musically and vocally) of the prog band Soen, which is a definite bonus in terms of musical diversity.
The drum work by (Martijn Paauwe) is absolutely masterful throughout the record. His steady blast beats and clockwork-like grooves are impeccable. Moreover, little (yet extremely important) details and fills added on various occasions enrich the overall groove and dynamics of the songs. These tasteful little details can be heard on tracks such ‘Circuition’ minute 2:02, with the polyrhythmic offbeat pattern in relation to the keyboard work that accompanies it. Amazing job.
Lyrics
As mentioned in the beginning of the review, the album revolves around the concept of “The Circle of Life” since birth to death, and the strife that takes place in between. It is philosophical, poetic and certainly melancholic. For my money, the lyrics and the music are in perfect harmony. The artistic journey is definitely more complete when reading along and following the “cycle” of events. The instrumental intro track ‘Travail PT1-Anima’ captures the moment of conception of the soul. Anima is the irrational part of the soul, where everything is still abstract and absurd during birth. The tense feeling of labour, followed by the relief of giving birth. The synth arrangements perfectly and immediately puts the listener into the mood of the upcoming cycle of existence, and the turmoil ahead..
This concept is further accentuated in the second track ‘Travail Pt2-Animus’, with the lyrics; “Come into being.. Light meets the eye.. Encompassed sight.. A memoir.. Travail”, which capture the beginning of the rationalization and the materialising of the real world after we’re born. The instant clash with reality and the impact it has on our mind and soul. I think, if my analysis is correct, that this is an amazing portrait that the band has painted, very artistic, deep and poetic.
As we live and grow, the strife is magnified. Life starts to throw more tragic events at us and, in many cases, they render us empty. Lyrical passages such as “Perpetual chaos, disassembly piece by piece.. Disillusioned beyond grief.. Illness wreaks” from the song ‘Grand Denial’, and “Awoken, by the silence inside.. As perception will fade into night.. Lives lost, I’ve shed my colours.. As all daylight dies, I’m closer to home” from the title track ‘Circuition’ encapsulate this foggy, melancholic vibe and leave the listener in a state of hypnotic contemplation.
Another standout lyrical passage for me is the clean vocal part in ‘Withered’; “Slip away into dreadful being.. I have reached my destination.. A call to home.. Slip away into resentful healing.. I have reached my destination“. Absolutely captivating, and Kevin’s voice excellently conveys the emotions of struggle, loss, and desperation that permeate this cycle of life we all go through. We all feel that we are withering away as a consequence of all the burdens we carry along our journey.
Production
This album sounds grandiose, but at the same time there is an old school spirit to its production. Though it might have some compression, it still sounds a bit rough around the edges and not mechanical, which is a great thing. Ultimately, the production is very pleasant and smooth. The instruments and details shine. I love the delay on the lead guitars whether during solos or melodies. And I was particularly taken by a happy surprise during the song ‘Withered’ with that little “bassy” explosion that pops when the music stops at minute 1:22. It will definitely have a stronger impact if heard with a decent headset or earbuds. You can feel the weight of that low-end before the music blasts again. Brilliant.
Critique
A bone to pick, some parts of the songs sound familiar. And by familiar I mean that you feel like you’ve heard this riff/melody before. Overall, the album is loaded with original and surprising ideas. But in my opinion, this genre has become oversaturated and it’s a dangerous game to play this style and find a way to be completely unique. This is not to say ‘Circuition’ is not original or unique because it is. But for the sake of a fair review, sometimes the composition resorts to a familiar territory. I’ll just give an example that stuck with me, and that is the chorus of ‘Withered’. I couldn’t help but think I’ve heard these chord progressions and their muting dynamics before. They are very catchy, no doubt, but they go into a predictable and familiar zone compositionally (Think Amon Amarth and Newer Kreator approach). This doesn’t happen often on the album, but it does show up in a couple of places. They do not ruin the songs in any way, and they can be very crowd-pleasing live, but, again, one feels that they have been heard before.
In conclusion, Dutch melodic death troopers Nephylim have definitely delivered an outstanding sophomore album. Emotions, melancholy, rage, hopelessness and atmosphere all melting in one cohesive pot. Moreover, and though Nephylim are not colossally reinventing the wheel here, it is undoubtedly refreshing to hear this style of Swedish meets Finnish melodic death metal being executed by a Dutch band with excellence and utmost class. I’m certain that this album will advance the band’s career on a grander scale from now onwards.
Rating 9/10
Want to know more about Nephylim? Stay tuned for the interview we did with the band. You can also find them at their own website.
Daar zijn we weer met een gloednieuwe MetalFromNL Tiplijst! Tien nieuwe tracks, nou ja, recente tracks want de openingstrack deze week kwam alweer een hele tijd geleden uit. Vooral veel core deze lijst, er kwam toevallig heel veel core uit.
Volgende week hebben we een special edition van Ondergronds Kabaal, we hebben interviews gehouden met de finalisten van de Metal Battle zodat iedereen goed voorbereid is voor de finale op 19 april. Ben jij erbij? En ben je dan ook bij Black Rabbit Fest een dag later? Eerste paasdag is voor de meeste mensen een vrije dag, dus geen excuus en kom lekker paaseieren zoeken in Apeldoorn! We zien je daar!
Je kijkt de MetalFromNL Tiplijst op Youtube, of luistert m op Spotify.
Tracklist Deafened to Death – Top Dog Terradown – A Faillure in me Inherrited – Purge Mehya – Colour of the Sea Thammuz – When Darkness Comes Walg – Pijnlichaam Torn From Oblivion – Fraud Reformist – The Crown Sugar Spine – Chrome Colourd Ribcage Inner Cabala – Mediocrity Divides I
Weer een aflevering met meer gepraat dan muziek deze week. Dat kwam omdat we in een discussie terecht kwamen over wanneer iets nou wel, of geen metal is. We heten natuurlijk wel Metal From NL. Wat vinden jullie? Ook hadden we een discussie over rap-metal, waar we hopelijk een keer de hulp van Davey van Durden bij krijgen.
Verder hebben we het over vrouwen in de metalscene, en staan er in onze playlist van deze week drie vrouwen op de lijst; Mehya en For I am King.
Over twee weken hebben we een speciale aflevering met de finalisten van de Metal Battle. De interviews met Deafened to Death en Hyla zijn al opgenomen, en komen dan in delen aan bod. Ook zullen de interviews daarna online verschijnen via ons Youtube kanaal.
En wie zou er bij komen? Denk jij dat Domspringer, XII Thorns, Crush of Obnoxious gaat winnen? Hou de Metal Battle in de gaten, de laatste halve finale vindt plaats op 11 april in Willemeen!
Je kijkt of luistert Ondergronds Kabaal via Spotify of Youtube.
Tracklist Martial Mouse – Sheep in the Storm Nephylim – Circuition Selkies – Set in Stone Man As Plague – Portal Mehya – Colour of the Sea For I Am King – Liars
De eerste echte studio EP van het Nijmeegse vijftal Kelsey arriveert bijna precies vijf jaar na hun livesessie “Dead Aesthetic”. Deze nieuwe EP weet die live-energie ook geweldig te vangen. De zes tracks kwamen op Valentijnsdag al uit; op het moment van schrijven ruim anderhalve maand geleden. Ik heb hier dus in elk geval niet de meest exclusieve scoop in handen, maar het is natuurlijk nooit te laat om een stukje te schrijven over een plaat die zo fijn is als “Mindfulness Seminar at the End of the World”. Lees vooral verder als je The Chariot, Every Time I Die en The Ghost of a Thousand net zo erg mist als ik.
Kennismaking met Kelsey
In de regio Nijmegen heb ik regelmatig sticker zien hangen met daarop een beeld uit de film Psycho van Alfred Hitchcock. Het betreft het schreeuwende gezicht van actrice Janet Leigh slechts een moment voordat (spoiler alert?) haar personage in de douche vermoord wordt. De legendarische scream queen wordt op het plakplaatje vergezeld door het logo van het post-hardcorekwintet Kelsey. Ik moet opbiechten dat ik naar aanleiding van de stickers nooit actie ondernomen hebben; in al die jaren zocht ik nooit op internet naar wat “Kelsey” in deze context dan wel niet had te betekenen. Spijtig, want deze Gelderse wrecking crew produceert een mengelmoes aan chaotische stijlen die ik sinds jaar en dag erg kan waarderen.
Het duurde tot het najaar van 2024. Kelsey was net een maand daarvoor begonnen aan het maandelijks uitbrengen van een single van hun nog te verschijnen EP “Mindfulness Seminar at the End of the World”. Plotseling was daar het nummer “Laissez-faire Support System”, met zijn onheilspellende gitaarpartij met een golvend phaser-effect, of een misschien flanger-effect, of wellicht toch allebei. Gaandeweg het nummer schreeuwt vocalist Nik “fuck the bullshit”. Rauwe punkenergie wordt gecombineerd de kenmerkende complexiteit van mathcore. Tegen het einde van dit fraaie stukje muziek voegt een dromerige synthesizer zich bij het geheel; de vocalen die eerder pontificaal op de voorgrond verschenen, klinken nu vanuit de verte. Maanden later zal deze outro een prettig rustmomentje vormen in een eenentwintig minuten durende intensieve stoomcursus chaos.
We trappen af
De EP begint met “Celia Became a Small Volcano”, dat tevens de eerste single is die Kelsey in de aanloop naar de overkoepelende release uitbracht. Gitaristen Rob en Joep zetten direct in met stevige riff die ergens tussen post-hardcore, metalcore en mathcore valt, maar toch bovenal een stevige portie punk beukwerk oplevert. Een hoekerige, duizelingwekkende leadpartij sluit aan. Op deze opener introduceert Kelsey al gauw de stop-en-startstructuur die later ook een belangrijk kenmerk van deze verzameling nummers zal vormen. “Watch in horror as your family is cast aside” wordt geschreeuwd over een frenetieke breakdown. Naarmate het nummer richting einde raast worden de laatste woorden van die zin vervangen door “burnt alive” en “torn to shreds” (to shreds, you say?). De toon is gezet.
Versterkerfeedback en noise van onbekende kom fungeren als transitie tussen de nu, zoals hoorbaar is voor en na “Unfamiliar Passage”. Het sonische buffet bestaat uit dissonantie, tempowisselingen en een dubbele dosis screams. Op deze tweede track zijn backing vocals te horen van bassist toon, die overigens ook beheerser van de synths is in dit
corekameraadschap. De duale gitaarpartij, versterkt met een moddervette basstoomwals vormen samen een hectische muur aan geluid, die gecompleteerd wordt door passievolle tweestemmige vocalen. Het doet denken aan bands als Every Time I Die en bepaald werk van Converge, op de best mogelijke manier.
Afwisseling
De speelse riff op “This is the Girl” lijkt grotendeels gebaseerd te zijn op één akkoord en wordt tussendoor afgewisseld met mathy chaos. In de rustigere momenten waan ik me even in het grensgebied tussen Bloc Party en The Dismemberment Plan, maar Kelsey rukt me als luisteraar echter snel uit die illusie: nog steeds kan de chaos elk moment losbarsten. Op het laatste deel van dit nummer vindt het vijftal ruimte voor een partij ouderwets chuggen, aangevoerd door het energieke en chaotische slagwerkspel van drummer Tommie. Lagere gutturals maken hier eveneens hun intrede. Het leven, maar vooral deze EP, zit vol onverwachte wendingen.
Zo ook op “Burnout Artist”, waarop, na een basbreak, meer atmosferische gitaren te horen zijn, terwijl in het vocale departement gekozen wordt voor spoken word. “Backlash induced cultural whiplash still reverberates in these walls” wordt uitgesproken aan het einde van de eerste paar strofen. Of ik de betekenis helemaal kan doorgronden is irrelevant, omdat deze woorde gewoonweg één van die volzinnen vormen die zuiver fonetisch als fantastisch klinkt. Het roept herinneringen op aan de eloquente woordentovenarij van At The Drive-In, maar ook tot op zekere hoogte aan nummers als “The Approaching Curve” van Rise Against
Bij het slotstuk “Social Claustrophobia”, tevens het langste nummer van deze seminar in mindfulness is mijn eerste associatie Chat Pile. Kelsey trekt inspiratie uit vele bronnen en weet dat te combineren in een geheel eigenzinnig pakket audiogeweld. Over het algemeen is deze afsluiter in de eerste helft wat kalmer dan haar voorgangers; het tempo ligt wat ligger en het geheel klinkt net wat melodieuzer. Het contrast tussen agressieve rechttoe-rechtaan teksten als “Who the fuck do you think you are, I fucking see right through you” en de academische tekst die wordt uitgesproken voor het laatste deel begint, vat de veelzijdigheid van Kelsey perfect samen. “As I slowly rescinded back into my cave, the world forgot about me”. Deze zin luidt het einde van “Mindfulness Seminar at the End of the World” in. Mijn vermoeden is echter dat de muziekwereld niet snel de band Kelsey zal vergeten.
Meer weten over Kelsey? Je vindt ze op hun eigen website.
Traditiegetrouw presenteren de heren van Cryptosis hun nieuwe release bij Poppodium Metropool. Van de kleine zaal in Metropool Hengelo tijdens hun EP Release nu een Headliner productie in de grote zaal van Metropool Enschede. De heren namen The Rifts en Nephylim mee als voorprogramma.
We lopen de zaal binnen en het eerste wat ons opvalt zijn hekken voor het podium. Menig bezoeker van Metropool weet dat die er normaliter nooit staan. Ons oog valt direct op de rookmachines en de pyro die staan te pronken voor op het podium, dat belooft wat. Een groot hoog drumpodium prijkt in het midden van het podium. De backdrops voor Nephylim en Cryptosis hangen.
The Rifts opent de avond, een alternatieve rockband opgericht in 2023 uit Enschede, op de line-up een beetje een vreemde eend in de bijt; de enige rockband van de avond. Het is het tweede live optreden van de band. Ze lopen zelf rustig het podium op om het eerste nummer in te starten. De zaal is nog niet erg gevuld, dat maakt zo te zien voor de band niets uit. De zanger, Maikel van Helsdingen staat energiek op het podium, al beperkt de microfoonstandaard hem wel in zijn bewegingsvrijheid. Vocaal doet het mij erg denken aan Nirvana, muzikaal meer rock met een soms wat meer funky bass sound van basist Douwe Hofstra. Het nummer I don’t like you wordt energie bijgezet door het refrein met zijn vieren te zingen. Met een goede portie energie brengen zij hun nummers aan het publiek. De gitarist geeft aan dat hun EP sindskort op Spotify staat, ben je nieuwsgierig geworden zoek ze dan op want in de metalscene zullen we de heren niet vaak tegenkomen.
Na The Rifts is het tijd voor Nephylim, een vijfkoppige melodic deathmetal band uit het zuiden van het land. Na het winnen van de Dutch Wacken Metal Battle en een 4e plek in de internationale Wacken Metal Battle in 2022 en de Rockcircus Talenttour in 2023 timmeren de heren van Nephylim flink aan de weg. Begin maart bracht de band hun nieuwe album ‘Circuition uit’. Ondanks dat alles hebben de heren nog niet eerder in Twente gespeeld. Tijdens de change over wordt het podium omgekleed en komt de vibe van Nephylim duidelijk naar voren, door aankleding met takken en de backdrop wordt er een sfeer gecreëerd die aansluit bij de stijl van Nephylim.
Het wordt steeds drukker in de zaal, de intro start en geeft een theatrale sfeer, het kondigt een machtige set aan. Vier bandleden betreden het podium en de krachtige vocals klinken door de zaal. Later blijkt inderdaad dat we goed hebben geteld en dat het vijfde bandlid, basist Rens van de Ven, ziek is en helaas de show moest missen. Desalniettemin heeft Nephylim de bas op backingtrack uitstekend weten te mixen en konden zij zo toch nog zorgen voor een optimale set. Na het verzoek van Tijn voor een Wall of Death deelt het publiek zich keurig in tweeen, echter blijft de Wall of Death zelf uit. Het lijkt erop dat het publiek toch liever mee headbangt dan een moshpit start; de volledige front row gaat los en headbangt er stevig op los.Ondanks dat de band nog niet eerder in Twente heeft gespeeld, heeft een deel Nephylim al eerder mogen aanschouwen, voor het merendeel is dit de eerste keer. Tijn verwelkomt de mensen in de Nephylim Familie. De set is krachtig en wordt goed ontvangen door het publiek, zelfs zo krachtig dat Martijn Paauwe tijdens het laatste nummer zijn drumstok door midden slaat. Al met al laat Nephylim met een sterke set zien en maakt duidelijk waarom zij een gedegen naam zijn in de Nederlandse metalscene. Met het nieuwuitgebrachte album, en de strakke set zullen we zeker meer van deze band gaan zien in de toekomst.
Hierna is het eindelijk tijd voor Cryptosis, een headliner production show, een nieuw album, het beloofd iets heel gaafs te worden. Het machtige drumpodium is een echte blikvanger, de grote backdrop, microfoonstaandaarden en twee banners geven direct al een bepaalde sfeer. Celestial Death is de titel van het album, met de lichten en aankleding komt deze vibe ook duidelijk naar voren. Het belooft iets gaafs te worden. We zijn zeer nieuwsgierig naar wat het drietal heeft bedacht.
Het intro start, en in combinatie met de lichten en de aankleding wordt er een futuristische, ‘celestial’ vibe gecreëerd, een soort extase. Iedereen lijkt zeer onder de indruk, het is een nieuwe vibe, iets wat we nog niet eerder hebben gezien. Dit is echt uniek! Lang tijd om dit op ons in te laten werken hebben we niet, want dan blijkt dat de heren zeker grootst hebben uitgepakt en zetten de zaal letterlijk in vlammen. Terughoudend met de pyro’s zijn ze zeker niet de vlammen blijven maar komen, heel erg gaaf!
Integraal komen de nummers van Celestial Death voorbij. In ‘Silent Call’ geven de backingvocals van Frank nog extra kracht bij. De balans tussen de vocalen van Frank en Laurens geven een extra laag met kracht en agressie maar ook energie komen allen duidelijk naar voren. Het vormt de sound van Celestial Death(metal).
Aan de rode wangen van de heren te zien moet dit op het podium ook ontzettend warm zijn, tussendoor vraagt Laurens aan het publiek of ze het al warm hebben, ‘zij in ieder geval zelf wel.’ Hierna volgt het nummer ‘Absent Presence’ met wat meer doom metal invloeden, maar alsnog met een opbouw naar een vlotter tempo. Het geeft een fijne afwisseling tussen de nummers.
Hierna volgt een kort dankwoord, opluchting; het album is er eindelijk na jarenlang er hard aangewerkt te hebben. Century Media als label wordt bedankt, maar ook de mannen achter de schermen van de productie en Metropool. Daarnaast overheerst er met name trots, trots dat ze dit mogen neerzetten in hun hometown, met overwegend veel bekenden, familie, vrienden, maar ook zeker fans!
Ondanks dat de heren met z’n drieen zijn, weten ze het podium te vullen, de rookmachines, de pyro ook maar het machtige spel en de cohesie met de backingtracks van de heren maakt dat er echt iets neer wordt gezet, het podium wordt gevuld en een machtige sound wordt overgebracht.
De heren lopen het podium af, Celestial Death is ten gehore gebracht. Maar dat lijkt niet alles te zijn, de de backingtracks houden de spanning in de zaal hoog. Benieuwd wat er nu gaat komen. We zien Marco het podium weer betreden en start ‘Prospect of Immortality’ een nummer dat we al van het vorige album Bionic Swarm herkennen. Wat mij ook deze keer weer opvalt naast het strakke en technische drumspel is plezier, genieten van hetgeen wat er is neergezet en genieten van de beleving van de muziek zelf.
Tijdens het een na laatste nummer ‘Conjuring the Egoist’ ook van het album Bonic Swarm ontstaat een moshpit. Men kiest ervoor om de show te bewonderen, mee te juichen, en flink te headbangen. Maar toch lukt het hen niet om volledig stil te blijven staan waardoor een goede moshpit toch nog zijn intrede doet.
Ook tijdens het laatste nummer ‘Transcendence’ wordt er nog even flink gebruik gemaakt van de aanwezige rookmachines en pyro. Het publiek juicht de band toe en klapt hard wanneer de laatste noten zijn gespeeld. De heren maken nog een foto met het publiek, waarbij ook een gevoel van trots overheerst. Ze geven aan even een wat minder bezweet shirt aan te trekken waarna ze richting de merchandise komen. Hier zien we ook dat zij alle tijd uittrekken voor hun fans, familie en vrienden om een praatje te maken, de nodige foto’s te schieten en handtekeningen te zetten.
Cryptosis heeft deze avond laten zien waar zij toe in staat zijn; een hele dikke strakke en vlammende headliner production show met een eigen sound en vibe! Hier gaan we over de hele wereld zeker nog meer van terug zien!
Meer weten over Cryptosis? Je vindt ze op hun eigen website.